ଅବୁଝା ପ୍ରିୟା

ମନ କିଛି ବୁଝେନା

ଜହ୍ନ କିଛି ବୁଝେନା

ଅବୁଝା ପ୍ରିୟା ମୋର କିଛି ବୁଝେନା

ଏ ଋତୁରେ ବୋଧେ

ସମସ୍ତେ ଅମାନିଆ ହୁଅନ୍ତି

ଫୁଲ ଖାଲି ମହ ମହ ବସେ

ଗଛ ପବନରେ ଦୋଳି ଖେଳେ

ମନ ଦିଗ ରାସ୍ତା କିଛି ନ ଭାବି

ଆଗକୁ ଆଗେଇ ଚାଲେ।

ସକାଳର ଖରା ନରମ ଲାଗେ।

ଦ୍ବିପହର ଗରମ ପବନ ବି ଥଣ୍ଡା ଲାଗେ।

ରାତି ଜହ୍ନ ଗୋଟେ ମିଠା ଛୁଆଁ ଦେଇଯାଏ।

କୃଷ୍ଣଚୂଡ଼ା ଗଛ ତଳେ

ଖାଲି ଫୁଲର ପାଖୁଡା

ଏ ସବୁ ନୂଆ ସମ୍ଭାବନାର କଥା କୁହେ

ଏବେ ଏବେ ପ୍ରକୃତି ହସିଲା

ପ୍ରିୟାର ଓଠ ସନ୍ଦିରୁ ବି ହସ ଖସିଲା

ଏ ୠତୁ ପ୍ରେମର ଋତୁ

ଏ ଋତୁ ମିଳନର ଋତୁ ବିରହର ନୁହେଁ।