ଵାୟା ବସା

ବାଇ ଚଢେଇରେ 

ବାଇ ଚଢେଇ 

ସୂକ୍ଷ୍ମ କାଠିର ସମ୍ଭାରର ନେଇ

ମମତା ସୂତ୍ରରେ ପ୍ରୀତି ଭରା

ମନର ଅଭିପ୍ସା ଆଶାର

ଡୋରରେ ଦେଇଛୁ ଗୁନ୍ଥି ।

ଅଭିଳାଷ କୁ ବିଛାଇ ଦେଇ

ସମୟ କୁ ସାକ୍ଷୀ ରଖି

ଵସାକୁ ପାଦପର ଶାଖାରେ

ଦେଇ ଛୁ ଝୁଲାଇ ।

ମନର ଅସରନ୍ତି କଳ୍ପନାର

ସ୍ବରୂପ କୁ ହୃଦୟର ନିବୃତ୍ତ

କୋଣରେ ରୂପ ଦେଇ

ଅପାସରା ଅସରନ୍ତି ପୁଲକକୁ

ରଖିଚୁ ଲୁଚାଇ ।

ବାଆ କଲେ ବତା ଦୋହଲୁ ଥାଇ

ମନର ଆବେଗକୁ ଅନ୍ତରର

କୋହ ଫରୁଆରେ ସାଇତି ରଖୁ     

କ୍ଷୁଦ୍ର ପରକୁ ଆହୁଲା କରି ।

ଯାଉଛୁ ନୀଳ ଗଗନେ 

ନଦୀ ନାଳ ଲଙ୍ଘି ଉଡି ବୁଲି

ନିଜ ଶାବକ ପାଇଁ 

ଆହାର ଖୋଜି

ସତରେ କି ବାୟା ମନ ତୋହରି ।

ତୋହରି ବସାକୁ

ବାୟା ବସା ବୋଲି ସଭିଏଁ

ଥାଆନ୍ତି କହି

ତୁ କି ରଚିଛୁ ଇତିହାସ

ସାଇତା ସ୍ମୃତିର ପରଦାକୁ

ଦେଇଛୁ ଅହଳାଇ ।