जीवन एक संघर्ष- भाग दुसरा

पहिल्या भागात आपण वाचलं, मनोहर आणि शांताचं लग्न झालं. त्यांच्या संसारवेलीवर दोन जुळ्या मुली अनु आणि रेणुचं आगमन झालं...

आता पुढे...

खूप मेहनती असल्यामुळे त्याच्या छोट्या garrage चं रूपांतर आता मोठ्या garrage मध्ये झालं होतं. आता त्याच्या हाताखाली पाच, सहा मुलं कामासाठी होती. शांता पण बरंच काही शिकत होती, बराच कारभार ती सांभाळायची. 

अगं शांता, आपल्या दोन मुली न आपल्यासाठी खूप भाग्यवान...

हो न!

सुखाची खरी परिभाषा आता त्यांना उमगायला लागली होती.

--------------------------------------आज अनु आणि रेणुचा पाचवा वाढदिवस. मनोहर माहुरच्या देवीला खूप मानायचा, आज वाढदिवसाच्या निमीत्ताने ते चौघेही देवीच्या दर्शनाला जाणार होते आणि तेथून मग अनाथाश्रमात जाऊन मुलांना जेवण देणार होते. 

स्वतःच्या गाडीने चौघेही देवीच्या दर्शनाला निघाले, छान हसत खेळत प्रवास सुरू होता.

अनु-रेणू - बाबा अजून किती हो दूर?

मनोहर- बस बेटा, लवकरच पोहोचू आपण.

शांता- हो ना, मी पण पहिल्यांदाच जातेय दर्शनाला, खूप छान सौंदर्य...

अशा गप्पा, गोष्टी करत करतच सर्व जण माहुरच्या गडावर पोहोचले. 

देवीचं दर्शन घेऊन शांता खूप धन्य झाली, तिने देवीची ओटी भरली, बस सर्वांना सुखी ठेव, आणखी काही मागणी नाही माझी. 

जेवण करून ते परतीच्या प्रवासाला निघाले. आता ते अनाथाश्रमात जाणार होते.

पण...

म्हणतात ना, सुखाचे दिवस आले तर, कुणाची नजर लागतेच, असंच काहीसं त्यांच्या बाबतीत घडलं. 

कदाचित नियतीला शांताचं हे सुख बघवलं नाही...

गाडी चालवताना एका वळणावर मनोहरचं लक्ष थोडं विचलित झालं आणि गाडी एका झाडावर धडकली गाडीने दोन, तीन पलट्या खाल्ल्या आणि समोरच्या एका मोठ्या दगडावर जाऊन जोरदार आदळली, आणि मनोहरच डोकं स्टेअरिंगवर आदळलं... खूप रक्तस्त्राव सुरू झाला. शेजारी अनु बसली होती, तिला सुद्धा हाताला facture, आणि ओठ फाटले, दात पडले, जबड्याला खूप मार लागला. ती पण बेशुद्ध...

मागच्या सीटवर बसलेल्या शांता आणि रेणू... या दोघी मात्र गाडीतून बाहेर फेकल्या गेल्या, सुदैवाने तिथं खूप गवत होतं, त्यांना थोडं खरचटलं, पण facture वगैरे नव्हतं.

दोघीही शुद्धीवर होत्या. रस्त्याने बरेच येणारे जाणारे होते, त्यातल्याच कुणीतरी रुग्णवाहिकेस फोन केला, अवघ्या काही वेळातच रुग्णवाहिका आली. सर्व दवाखान्यात गेले. लगेच उपचार सुरू झाले. मनोहर ला मणक्याला खूप जबर मार लागला. operation खूप क्रिटिकल होतं. इकडे अनुलासुद्धा प्लॅस्टर आणि ओठास टाके लागले होते. 

दोघेही बापलेक ऍडमिट...

छोटी रेणू खूप घाबरलेली, पण शांता मात्र खूप हिमतीने घेत होती. 

दवाखान्यातील देवीच्या मूर्तीसमोर बसून प्रार्थना करीत होती, हे माते, का माझी इतकी परीक्षा बघतेस,

इतक्या वर्षानंतर सुख दिलंस आणि आता परत हिरावतोस, का?? का???

पण...

कदाचित देवाच्या मनात काही वेगळच असेल..

डॉक्टरचे खूप शर्थीचे प्रयत्न चालू होते. पण.....!

Operation नंतर मनोहर शुद्धीवर आलाच नाही...

तो कोमात गेला.... 

व्हेंटिलेटरवरचं जगणं सुरू होतं.

एक महिना झाला, अनुची तब्येत आत बरी आहे, पण मनोहर... अजूनही कोमातच...

आज सकाळी शांता त्याच्या डोक्यापाशी बसून त्याच्या केसातून हात फिरवत होती, त्याचा हात तिच्या हातात होता, तिला थोडी हालचाल जाणवली. तिने लगेच नर्सला सांगितलं, डॉक्टर आले, त्यांनी injction लावलं. त्याने डोळे उघडून शांताकडे, आपल्या लाडक्या लेकीकडे बघितलं, थोडं स्मित हास्य केलं. काही बोलायचा प्रयत्न करतोय... शांता खूप सुखावली...

पण... हे काय? त्याची हाताची पकड सैल होतेय, डोळे मिटतायेत...

अन लगेच त्याने मान टाकली... कदाचित एक नजर आपल्या पत्नी आणि मुलांना बघण्यासाठीच तो शुद्धीवर आलं असावा.

डॉक्टर म्हणाले,"sorry..."

शांताचा विश्वासच बसेना, ती त्याला गदागदा हलवत होती, मनोहर, अहो, उठा, आपल्याला घरी जायचंय... अनाथाश्रमतली मुलं आपली वाट बघतायत....

पूर्ण जग सकाळच्या साखर झोपेत असताना, मनोहरने या जगाचा निरोप घेतला... अनु, रेणू आणि शांता यांना परत एकदा अनाथ करून....

तिने सर्व सोपस्कार पार पाडले,

आणि तिथेच फतकल मांडून बसली, दोळ्यातून अश्रू नाहीसे झाले होते, नजर शून्यात...

एवढ्यात अनु रेणू तिच्याजवळ आल्या, “आई, आई, बाबा कधी येतील गं. खूप भुक लागलीय, काहीतरी खायला दे न!”

शांता एकदम भानावर आली, तिने दोघींना आपल्या कवेत घेतले... नाही... नाही...

आता बिलकुल रडायचं नाही...

मला मनोहरने जगायला शिकवलं. आता मला माझ्या आणि मनोहरची आठवण माझ्या चिमुकल्या यांच्यासाठी जगायचंय...

बरेचदा ती निराश व्हायची, पण माझ्या आई-बाबांनी जो मार्ग पत्करला (आत्महत्येचा) तो मी नाही पत्करणार... होय मी जगणार...

माझ्या मुलीसाठी....

-----------------------------------आज सोळा वर्ष झालीत, मनोहरला जाऊन, मनोहरने उभारलेल्या garage ने आज विस्तृत रूप धारण केलंय, ते शांताच्या मेहनतीने...

अनु आणि रेणू दोघीही आज mechanical engineer झाल्या. बाबांचं स्वप्न त्यांनी साकारलंय.

एक महिला असूनसुद्धा तिने हाच व्यवसाय सुरू ठेवला...

------------------------------------

आज मनोहरची सतरावी पुण्यतिथी....

Garrage ला लागूनच सर्व प्रकारच्या गाड्यांचं एक मोठं शोरूम....

आतमध्ये मनोहरचा भला मोठा फोटो, त्याला गुलाबांच्या फुलांचा हार...

आजचं विशेष म्हणजे शोरूमच उद्घाटन, पण त्याहीपेक्षा विशेष म्हणजे उद्घाटनाचे प्रमुख अतिथी, अध्यक्ष, उद्घाटक कोणी खासदार, आमदार नसून... अनाथाश्रमात राहूनसुद्धा आपला व्यवसाय असणारी अनाथ मुलंच होती...

(नयी सोच-नयी राह)

(शांता ने जर खचून जाऊन, तिच्या आई-वडिलांसारखे पाऊल उचलले असते, तर आज अनु आणि रेणुसुद्धा अनाथाश्रमात असत्या...

अहो, जीवनात, चढ-उतार हे येतच असतात, पण त्याला सामोरे जा!

अंधाऱ्या वाटेवरुन जाताना, समोर अंधारच दिसतो, पण जसजसे समोर जावे, तसतसा रस्ता हा दिसतोच... तसंच आयुष्याचं आहे....)