अमृताचा सुगंध, अंकुशाचा आनंद

सांगली जिल्ह्याच्या हृदयात, वारणे नदीच्या काठावर वसलेलं छोट्यासं गाव वडगाव. त्या गावी राहत होती अमृता, एक साधी, सुंदर, आणि गायनाची आवड असलेली मुलगी. तिच्या आवाजात एक वेगळीच खळबळ होती, ती जी गाण्या सुरू करायची, ती ऐकून पक्षीही चिवचिवाट थांबवायचे.

अमृताच्या घराच्या बाजूला राहत होता अंकुश, एक मेहनती, धाडसी आणि शेतकरी कुटुंबातील मुलगा. तोसुद्धा अमृताचा गाणं ऐकण्यात दंग असायचा. त्याला अमृताच्या आवाजात आपल्या जमीनीची सुगंध, वारणे नदीचं शीतल पाणी आणि ढगात लपलेल्या चंद्राची नजर दिसायची.

एकदा, गावातल्या सांस्कृतिक कार्यक्रमात अमृताने गाणं म्हटलं. त्यावेळी तिचा आवाज अंकुशच्या हृदयाला भिडला आणि त्याला ती खूप आवडली. तो तिला आपली भावना व्यक्त करण्याचा ठरवला.

अंकुशने अमृताला तिच्या घराजवळील फुलांच्या बागेत भेटला. तिच्या गायनाबद्दल त्याने तिला कौतुक केलं आणि त्याच्या हृदयात तिच्याबद्दल असलेली भावना व्यक्त केली. अमृतालाही त्याच्या साधेपणा आणि प्रामाणिकपणा आवडला आणि तिने त्याच्या भावनांना प्रतिसाद दिला.

त्यांची प्रेमकहाणी सुरू झाली. ते वारणे नदीच्या काठी, फुललेल्या शेतामधून आणि गावाच्या रस्त्यांवरून एकत्र हसत खेळत फिरत असायचे. अंकुश अमृताला फुलांची रोमँटिक भेटवस्तू देत असायचा आणि अमृता त्याच्यासाठी गाणी गायत असायची.

त्यांच्या प्रेमात अनेक अडथळे आले. अंकुशच्या कुटुंबाला त्यांच्या प्रेमाला विरोध होता कारण अमृता त्यांच्या समाजातील नव्हती. पण, अमृता आणि अंकुश आपल्या प्रेमावर ठाम होते.

त्यांनी त्यांच्या प्रेमासाठी संघर्ष केला. त्यांनी अंकुशच्या कुटुंबाला आणि गावाला त्यांच्या प्रेमाची शुद्धता दाखवून दिली. त्यांच्या प्रेमाच्या समोर सर्व अडथळे दूर झाले.

अमृता आणि अंकुशने गावात मोठ्या थाटामाटात लग्न केलं. त्यांच्या लग्नाला अमृताचा गाणं आणि अंकुशचा हास्य सर्वत्र पसरला. ते त्यांच्या प्रेमात सुखीपणे राहू लागले.

त्यांची प्रेमकथा अजूनही वडगाव गावात सांगितली जाते. ती प्रेम, धैर्य आणि संघर्षाची प्रेरणा देते. अमृताचा सुगंध आणि अंकुशचा आनंद अजूनही वारणे नदीच्या काठावरून दरवळत राहतो.