वचनात मन हे गुंतले।

सम समान असती काही मनी

भाव आगळीक भुलले ग जनी 

एक क्षण भ्रमरा सम वागतो 

भान उसने नशिबाला मागतो 

सांज एकली आभा मनी झुरते 

घाव कोवळा क्षितिजास देते 

आसमानी रंग मनी फुललेले 

आसक्तित भाव डोळा तरळले 

काय कोणा या जीव्हाने सांगितले 

काय वचनात  मन हे गुंतले 

ओढ किनार्याची लाटेस लागते 

आभा सुर्याची सांजेस कळते 

तृप्ती तीच याही मनी लाभली 

सागराची प्रिती धरेस कळली 

तृप्त तू तृप्ती जीवास ही लाभली 

ओढ जीवाला अशीही अंतरली  

सल तुझ्या नजरेतील सांगते

कळ जनास न जिव्हारी लागली 

मेघासही भावनेची भाषा कळे 

नभातूनी मायेची तृप्ती बरसे