अवशेष

तुझ्या अस्तित्वाच्या पाऊलखुणा

माझ्या मनपटलावर कोरल्या

आठवणींच्या अवशेषांना

काळाने उगाच जपल्या ।

कधी अवेळी कातरवेळी

तरंग उठले काळ्या डोही

कंप जाहला खोल तळी

दबली श्वापदे उचंबळून आली ।

त्यावेळी तिन्हीसांजा आल्या

प्रकाश गवाक्षातून हद्दपार झाला

सूर्यही कमानीतून 

दिसेनासा झाला । 

पंख फडफडून जोरात

दाट सावली धरू लागली

एक अनामिक 

अस्वस्थता दाटून आली ।

ह्या उध्वस्त वाड्याचा 

आता मी केवळ द्वारपाल

किती काळ जपावं

अवशेषांचे हे भग्न महाल ।