आई

मोळी होती डोईवर 

पाय सलसल त्या उन्हाला 

चार भली मोठी ठिगळ तिच्या

फाटक्या साडीला 

कष्टाती कष्ट झिरपली काया

जमिनीपरी हॄदयाला मोठाल्या 

भेगा..

अजूूनही ती रानातच त्या शांत 

तिन्हीसांजेला, उमटतील रक्ताची 

पावलं जेेव्हा बोचेेल काटा 

तिच्या भेगाळलेल्या टाचेला 

दुःःखाच्या या मनामध्ये 

चूक मानेल त्या आशेेला 

ना नसेल थारा डोळ्यातल्या आसवांना 

कधी आवरेेल हा तिचा संसाराचा पसारा 

अजूनही देतीये ती आपल्या आयुष्या पहारा...