પંખ (ભાગ - ૨)

પગરવથી લથબથ પૂજા, ગામડા તરફ જવા પગપાળા જ નીકળી પળી હતી. અંતરાળ ગામડું જેથી એક જ બસ અંદર જતી હતી. જેના માટે પૂજા પેહલાથી જ લેટ હતી.

તો બીજી તરફ ગામમાં માત્ર એક સરકારી મોબાઈલ નેટવર્ક હતું તે પણ ઠપ પડ્યું હતું. પૂજા ઘરે ફોન મળાવવા ના બે દીવસથી પ્રયાસ કરી રહી હતી.

પૂજા ઘરે તો જઈ રહી હતી, તેમ છતાં તેને અજાણ્યો ડર હતો, આજે તે પૂર્ણ રૂપે એક ભારતીય પરિવેશમાં હતી. સુંદર ચેહરો, હરણી જેવી આંખો, ગુલાબની પંખુડી જેવા લાલ હોઠ. દાડમની કડી જેવા સુંદર દાંત. આજે તેણે વ્યવસ્થિત અંબોડો વાળ્યો હતો. તો સલવાર કમીઝ અને નીચે પરંપરાગત ભરત ભરેલી કચ્છી મોજડી પહેરી હતી. અમદાવાદમાં તો તે જીન્સ, શોર્ટસ, કંઈ પણ પહેરતી તો ચાલતું, પણ અહીં પપ્પાનો કડક હુકમ હતો કે "દાદાજીના સામે તેને ડ્રેસમાં જ આવવું" પણ તેને પોતના પરંપરાગત વસ્ત્રો ના પેહરવાની છૂટ દાદજી તરફથી મળી ગઈ હતી.

પૂજાના હાથમાં એક વ્હીલ બેગ હતું, જે તે ખેંચી રહી હતી, તો પાછળ એક કોલેજ બેગ પણ હતું અને એક સાઈડ બેગ આમ એક સાથે ત્રણ-ત્રણ બેગ લઈ તેને સાતથી આઠ કિ.મી સુધી ચાલવાનું હતું.

આસપાસ હરિયાળા ખેતરો અને ઠેરઠેર લીમડાના ઝાડ હતા. તો ગાંડા બાવળ પણ ખરા. પાકો રસ્તો હોવા છતાં અવર જવર નહિવત હતી. ગામની શરૂઆતમાં જ પાણીનો મોટો ટાંકો હતો, જ્યાં ગામની સ્ત્રીઓ પાણી ભરવા માટે આવતી. પૂજાને આવતા જોઈ બધી તેને ઘેરો વળી ગઈ.

ગામમાં એક માત્ર પાકું મકાન પૂજાના પિતાનું હતું, વિશાળ આંગણું ગાયો તો ધણમાં ગઈ હતી, પણ નાના-નાના વાછડાઓ, પાડાઓ મુક્ત રીતે આગણામાં ફરતા હતા. એક તરફ છાણના ઢગલા કરેલા હતા. ટ્રેક્ટર અને બળદ ગાડું પણ હતું.

બારે બિછાવેલાં ખાટલા ઉપર, મમ્મી પપ્પા, દાદા-દાદી બેઠાં હતાં. દાદા જાડા દોરી બાંધેલા ડાબલા પહેરી દૈનિક અખબાર વાંચી રહ્યા હતા.

થાકેલી પૂજા સુસક આવજમાં બોલી, "પપ્પા!"

બધાં પોતા-પોતના કામ મૂકી પૂજા તરફ વળે છે, સમાન નીચે મુકતાંની સાથે જ પપ્પાને ભેટી પડે છે.

"શેમાં આવી દીકરા?"

"પપ્પા પગે જ આવું પડ્યું તમારો ફોન તો..." પૂજા અધૂરું વાક્ય જ બોલી

પાછળ ખાટલા ઉપર બેઠેલા દાદી બોલ્યાં "અંદર તો આવા દો બિચારી ને.."

પૂજાની મમ્મી બધું સમાન લઈ ઘરની અંદર લઈ જાય છે,

પપ્પા ડંકી મારી પાણીની ડોલ ભરી દે છે.

"પૂજા હાથ મોઢું ધો તારી માને કહું તારા માટે ચા-નાસ્તો બનાવી આપે."

સાત-આઠ કલાકના સફરમાં પુજાનો ચેહરો ફિક્કો જાણતો હતો.

બીજી તરફ પપ્પાએ છોકરા પક્ષ વાળાને ફોન કરી આવવાની તારીખ ગોઠવી મૂકી હતી.

"રવિવાર કે છે! આજે હજુ મંગળ થયો."

"પપ્પા આટલા દિવસ મારે અહીં રોકાવાનું?"

"બેટા રોકાઈ જાજેને, એમ પણ સાતમ-આઠમ ઉપર છે. શીતળાના મેળે જઈ આવજે."

"ભલે પપ્પા."

કહી પૂજાને પોતાનો રૂમ ખોલી આપે છે. પૂજાના આવવાની જાણ તો પહેલેથી જ હતી. એટલે રૂમ એકદમ ચકાચક સાફ થઈ ગયો હતો. રૂમમાં એ.સી., નવું એલ.ઇ.ડી.ટીવી, પુસ્તકો માટે સુંદર કાચનો કબાટ, જેમાં વિવિદ્ય પુસ્તકો હતા.

"કેવું લાગ્યું સરપ્રાજ?"

"સરપ્રાજ નહિ સરપ્રાઇ..ઝ, કહો પૂજાના બાપુ."

પૂજાના ચેહરા પર હળવું સ્મિત આવી જાય છે આમ અંગ્રેજી બોલતા માં-બાપુને જોઈને.

"પપ્પા ગમ્યું, પણ આ બધાની શુ જરૂર હતી?"

"જરૂર છે...છોકરાવાળાને ખબર પડેને કે આ કોઈ એરા ગેરા નથુ ગેરાની દીકરી નથી સામજી મુખીની દીકરી છે."

સમય સાંજના સાતની આસપાસ થયું હશે, ખેતરમાં ઘઉંનો પાક ઉભો હતો. જે તડકામાં સોનાની જેમ ચમકતો હતો. પવન શોર મચાવી રહ્યો હતો.પશ્ચિમમાં ક્ષિતિજરેખા કંડારેલી લાલીમા આંખને ઠંડક આપતા હતા. ખેતરમાં લીમડામાં છુપાઈ કોયલ ટહુકા કરતી હતી. તો કડબ ઉપર બેઠેલો મોર પણ મસ્તીના મૂડમાં હોય જાણે તેમ કૂદાકૂદ કરી રહ્યો હતો.

ખેતર વચ્ચે એક નાનકડો ખીપડાનો માચડો હતો. જેના પર બેસી પૂજા ઉડા વિચારોમાં ખોવાયેલી હતી. આનંદ સાથેની એ ક્ષણો,આનંદએ આપેલો એ બ્રેસલેટ તે નીરખીને જોઈ રહી હતી. તો બીજી જ ક્ષણે એને આંનદ પ્રત્યે ધુણા થાય છે.

"આનંદ તો મને પોતાની સમજતો નથી. મારે પણ આંનદથી દુર થઈ જવું જોઈએ!

આનંદે તો મારી વાત સુદ્ધાં પણ સાંભળી નહીં.

જે વ્યક્તિ મને સમજતો જ નથી તેના માટે હું આટલી દુઃખી કેમ થાઉં છું, ભાડમાં ગયો આનંદ.." બોલતાં પૂજા એ બ્રેસલેટને હવા ઉછાળી દૂર ફેંકી દે છે.

"હેલ્લો...આનંદ."

"જી આપ કોણ?"

"હું અવની બોલું છું.."

"દીદી મારે પૂજાના વિષયમાં કોઈ જ વાત કરવી નથી!"

"આનંદ પૂજા જતી રહી છે. એક વખત તું મને મળ મારે તને કંઈ કહેવું છે."

"દીદી મારે હવે પૂજા સાથે કોઈ જ લેવા દેવા નથી."

"ઠીક છે, આનંદ પછી તું જ પસ્તાઇસ, હવે તને પૂજા મળશે ત્યારે તે સિંગલ નહિ રહી હોય!" કહેતાં અવનીએ ફોન મૂકી દીધો.

સિંગલ નહિ રહે એટલે? તે કોઈ બીજાની થઈ જશે?

તેણે મને કહ્યું પણ નહિ?

કહે ક્યાંથી મેં તેની સાથે કેવો વેહવાર કર્યો!

મૈં તેની સાથે ખોટું કર્યુ છે.

આનંદે પોતનાં ફોનમાંથી પૂજાને ફોન લગાડ્યો.

"તમે જે વો***** નંબરનો સંપર્ક કરો છો તે હાલમાં સ્વીચ ઓફ છે, કૃપયા કરી થોડા સમય બાદ પ્રયાસ કરો."

પૂજાને ફોન કેમ નથી લાગી રહ્યો?

આનંદ વારંવાર પ્રયત્નો કરી રહ્યો હતો.

કંટાળીને તેને અવનીને ફોન કર્યો.

"દીદી, પૂજાનો ફોન કેમ નથી લાગતો."

"હા હું જાણું છું! પણ હવે હું કંઈજ ના કરી શકું, મેં તને એજ બાબતમાં વાત કરવા મળવાનું કહ્યું હતું. પૂજા હવે સગાઈ કરવા જઈ રહી છે."

"દીદી પ્લીઝ એવું ના બોલો, આઈ લવ હર, તમે મને મળો આપણે કોઈ રસ્તો શોધીએ!"

"પાંચ વાગે, ગોપી કોફી શોપમાં મળીયે."

"હા દીદી થેન્ક યુ.."

અધીરો આનંદ સમયથી પેહલાં જ આવી ગયો હતો.

તે એજ જગ્યાએ બેઠો જ્યાં હંમેશા આનંદ પૂજાને મળવા આવતો...

"આનંદ, બહુ તીખું છે, જલ્દી પાણી આપ પ્લીઝ."

પૂજાના આ વાક્યો હજુ પણ યાદ છે, પૂજાના સેન્ડવીચમાં મરચાઓ ભરી દીધા હતા, અને પાણીની બોટલ પણ છુંપાવી દીધી હતી. તે આ ક્ષણોને યાદ કરી મલકાઈ રહ્યો હતો.

ક્યારે અવની આવીને તેની પાસે બેસી ગઈ જાણ જ ન રહી!

અવની ચપટી વગાડતાં બોલી, "હેલ્લો મિસ્ટર. ક્યાં ખોવાઈ ગયા?

આનંદ જાણે ગહેરી તપસ્યામાંથી જાગ્યો..."કંઈજ નહિ દીદી."

"પૂજા ક્યાં મળશે. કેમ વાત થશે મારી? ફોન કેમ બંધ આવે છે?" અવનીના આવતા આનંદે પ્રશ્ર્નોની વર્ષો કરી મૂકી.

"વાંક બધો તારો જ છે આંનદ, પૂજા મીરાની જેમ બાવરી હતી તારી પાછળ અને તું! જતા પહેલા આખી રાત રડી છે એ!

એની દયનીય હાલત મારાથી પણ જોવાણી નહિ, અને જેને તે પોતાનો કહેતી, એ આનંદે તેને કૉલેજમાં બધા વચ્ચે જલીલ કરી!

"સોરી દીદી, હું ગુસ્સામાં હતો.આઈ લવ હર, આઇ નીડ પૂજા બેક ઇન માય લાઈફ.. પ્લીઝ દીદી ડું સમથિંગ."

બોલતાં બોલતાં આનંદ ગળગળો થઈ ગયો.

"પણ આનંદ હવે તો બધા જ રસ્તા બંધ થઈ ગયા છે, યુ આર ટુ લેઈટ."

"પ્લીઝ દી એવું ના બોલો, હું તેને મારા જીવથી પણ વધુ ચાહું છું."

"આનંદ હવે તો તેની સગાઈ છે, હવે આપણે શું કરી લેવાના? એક સમય હતો જ્યારે આપણે કંઈ કરી શકતા હતા. આવી નોબત ન આવી હોત, જો એ સમય તે પૂજાની વાત સાંભળી હોત તો? આ પેહલી તારી જ ગુંચવેલી છે, તો તુજ સોલ્વ કર."

"દી એવું નહિ બોલો હું, મોટી આસ લઈ ને તમારી પાસે આવ્યો છું."

"હું તારી કોઈ જ મદદ નહિ કરી શકું, બસ હું તને માત્ર હકીકત જણાવવા આવી હતી. તું અંધારમાં ના રહે આનંદ...થઇ શકે તો ભૂલી જાજે પૂજા ને.."

કહેતા અવની ત્યાંથી નીકળી જાય છે, આનંદ પોતના આંસુઓ રોકી નથી શકતો...

(ક્રમશઃ)