ડરામણી ઘટના

મારૂ સ્કુલિંગ ભરૂચમાં થયું. ત્યારબાદ વધુ અભ્યાસ અર્થે મને અમદાવાદની કોલેજમાં એડમીશન મળ્યું. એ કુલ ત્રણ વર્ષનો ડિપ્લોમા કોર્સ હતો. મેં હોસ્ટેલમાં રહી અભ્યાસ પૂર્ણ કર્યો. હોસ્ટેલ ખાલી કરીને બધો સામાન હવે પાછો ભરૂચ લઈને જવાનો હતો.

મેં પેંકિગ ચાલુ કર્યુ. બધું જ યાદ રાખીને બરાબર પેક કર્યું. મારા મામા એમાં મને મદદરૂપ થયાં, તેઓ મને ભરૂચની એસ ટી બસમાં બેસાડી દીધી. બપોરનાં બાર વાગ્યે ઉપડીને આશરે પાંચેક વાગ્યે મને ભરૂચ પહોંચાડી દેશે એવી કંડક્ટરે વાત કરી. કારણકે એ વખતે નેશનલ હાઈવે નંબર આઠ પર સીક્સ લેનની સુવીધા નહોતી શરૂ થઈ. બધો સરસામાન બસમાં ગોઠવાઈ ગયો. મને પણ બેસવાની સરસ જગ્યા મળી. ચોમાસું શરૂ થઈ ગયું હતું પણ એટલી સિઝન બરાબર જામી ન હતી.

બસ ઉપડી. બે જ લેનનો રોડ. એક લેન જવાની, બીજી લેન આવવાની. ત્યાં ઝરમર વરસાદ ચાલું થયો. બસ ધીમે ધીમે આગળ વધી રહી હતી. નેશનલ હાઈવે નંબર આઠ વરસોથી દેશની ધોરી નશ જેવો ધમધમતો હાઈવે છે. ટ્રાફિક ખાસ્સો બધો હતો. ટ્રકો, બસો અને કારોની સાથેસાથે નાના ટુ વ્હીલર તો ખરા જ. . ! એકદમ બસની સ્પીડ ધીમી થઈ ગઈ. કંડકટરને પૂછ્યું, તો કહે, "આગળ એક્સીડન્ટ થયો છે એટલે છેકથી ટ્રાફિક જામ છે તો બસની સ્પીડ ઘટી ગઈ છે. " જ્યાં સુધી એક્સીડન્ટલ સાઈટ પરથી બધુંજ નોર્મલ નહીં ત્યાં સુધી કાંઈ કરી નહી શકીએ. સાંજનાં 5. 30 થવા આવ્યાં હતાં. બપોરનાં બાર વાગ્યાની ઉપડેલી બસ વડોદરા વટાવી હજુ તો પોર ગામ પાસે જ પહોંચી શકી હતી. બીજા પેસેન્જરોની હવે ધીરજ ઓછી થઈ રહી હતી. કંડક્ટરની અને ડ્રાઈવરની પણ હાલત ખરાબ હતી. પેસેન્જરોએ એમને પૂછપરછ કરી પરેશાન કરી દીધા હતાં. ઝરમર વરસાદ ચાલું જ હતો.

આજુબાજુનાં થોડા ભોમિયા પેસેન્જરો પાલેજ ઉતરીને ભરૂચનો કોઈ આંતરીક રસ્તો પકડી લેવાની વાત કરતા હતાં. બસ રીવર્સ લેવાય એવી કોઈજ જગ્યા બચી નહતી. જાણીતા પેસેન્જરોનાં ભરોસે બાકીના લગભગ ઘણાં બધાં પેસેન્જર્સ ઉતરીને ચાલતાં પાલેજનાં એસ ટી ડેપો તરફ પ્રયાણ કર્યુ. મારી પાસે ઘણો સામાન હોવાથી એ રસ્તો મારા માટે સરળ નહતો. મારી પાસે ઈશ્વરની ઉપર ભરોસો રાખી બસમાં જ બેસી રહેવા સિવાય કોઈ છૂટકો નહતો. હવે તો રાતનાં નવેક વાગવાં આવ્યાં હતાં. વરસાદની સ્પીડ પકડાવા માંડી હતી પણ બસ સ્પીડ પકડે એવાં કોઈજ એંધાણ વર્તાતા ન હતાં. મારા મામીએ મોકલાવેલ નાસ્તો પણ પૂરો થઈ ગયો હતો અને પાણી પણ ખૂટવાંને આરે હતું.

મારી ધીરજ હવે ચરમસીમાએ હતી. બસમાંથી ધીરે ધીરે બધાં જ મુસાફરો જતાં રહ્યાં હતાં. બસમાં ફક્ત રહ્યાં હતાં તો ફક્ત અમે ત્રણ જણાં. ડ્રાઈવર, કંડક્ટર અને હું.

વરસાદ ધોધમાર વરસી રહ્યો હતો.

મને હવે મનમાં ડર લાગી રહ્યો હતો. ટ્રાફિક જામ ને લીધે બસ સાવ ગોકળગાયની ગતિએ ચાલતી હતી. કંડક્ટર ભાઈ તો સારો માણસ હતો. એ મને નજીક આવી સધિયારો આપી ગયો. "બહેન, તમે ચિંતા ના કરશો. તમને અમે કાંઈ નહી થવા દઈએ. સહી સલામત ભરૂચ પહોંચાડી દઈશું. "

જ્યારે આપણે ખૂબ કપરી પરિસ્થિતિમાંથી પસાર થતાં હોઈએ છીએ ત્યારે જ આપણને ઈશ્વરની સુક્ષ્મ રૂપે આપણો ધ્યાન રાખતો હોવાની પ્રતિતી થાય છે. એનું નામ સ્મરણ સતત મારા મનમાં ચાલું હતું એમાં વરસતો ધોધમાર વરસાદ,વીજળીઓનાં કડાંકા વધારે બીવડાવતાં હતાં. એકતરફ જોરદાર ભૂખ લાગી હતી, બહાર આટલું પાણી વરસતું હોવાં છતાં તરસથી મારું ગળું સૂકાતું હતું.

બાળપણનાં ધાર્મિક સંસ્કાર, ઈશ્વર પર અતૂટ ભરોસો અને પોતાનાં પરનાં હકારાત્મક આત્મવિશ્વાસનાં ભરોસે બેસી રહી. ગમે તેટલી ખરાબ પરિસ્થિતિમાં પોતાનાં પરનો ભરોસો ક્યારેય ના ગુમાવવો. જેણે તમને આ ધરતી પર મોકલ્યાં છે પરમકૃપાળુ પરમાત્મા કોઈને કોઈ સ્વરૂપે તમારું રક્ષણ કરવાં તત્પર જ હોય છે. કોઈ ગૂઢ શક્તિ મને હિંમત અને દ્રઢ મનોબળ વધારી રહી હોય એવું લાગ્યું. ઊંઘ આવે તો સુવું એ પણ મને હિતાવહ ના લાગ્યું. મારી પરિસ્થિતિ એક સ્રી ખૂબ સારી રીતે સમજી શકે. હું કંડક્ટર અને ડ્રાઈવર પર ભરોસો રાખી કેવી રીતે સૂઈ શકું ?

ભયંકર વીજળીઓ સાથે ધોધમાર વરસાદ બસની બહાર વરસી રહ્યો હતો અને બસની અંદર મારા મન મસ્તિષ્કમાં જાતજાતનાં વિચારોનું ઘોડાપૂર ઉમટ્યું હતું. આમને આમ કાળી ડિબાંગ રાત્રી, ભયંકર તોફાની વરસાદ સાથે અમારી બસ આગળ વધતી હતી એમને એમ મારી ધીરજની પરીક્ષા લેવાઈ રહી હતી.  ઈશ્વર સ્મરણ કરતાં કરતાં પરોઢીયું થવા આવ્યું . . !

વરસાદનું હજી ધીમી ધારે વરસવાનું ચાલુ હતું. આગળ ટ્રાફિક જામ હવે ઓછો થયો હોય એવું કંડક્ટર કહેવા લાગ્યો. ધીમે ધીમે સૂર્યનારાયણે પણ ધરતી પર આગમન કર્યુ.

બસે પણ હવે ગતિ વધારી. ઝાડેશ્વર ચોકડી નજીક આવતી દેખાઈ. . !

વરસાદ હજી ઝરમર વરસી રહ્યો હતો. મનોમન ઈશ્વરને ધન્યવાદ કર્યો.

"હે પરમકૃપાળુ પરમાત્મા તારી કૃપા અપાર છે, તારો કોઈ પાર પામી શકાય એમ છે જ નહીં. "

"હે પ્રભુ, મારો રક્ષક અને પાલનહારો તું જ છે. "

"તારા પરનો ભરોસો કાયમ રાખજે,પ્રભુ. "

આવાં સાચા હ્રદયની શબ્દો સરી પડ્યાં. સાચા અર્થમાં મારા બોડી ગાર્ડ બની એણે મારું રક્ષણ કર્યુ એ મારે માટે બહું મોટી ઉપલબ્ધી હતી.

હવે વરસાદ લગભગ બંધ થઈ ગયો હતો. આખરે સવારે છ વાગ્યે અમારી એસ. ટી બસ ભરૂચ ડેપોમાં પ્રવેશી. કંડક્ટરે મારો બધો સામાન ઉતારવામાં મદદ કરી. મેં કંડક્ટર અને ડ્રાઈવરનો આભાર માન્યો.

હું રીક્ષા કરી મારા ઘરે પહોંચી. મમ્મીને ભેટીને ખૂબ રડી. પછી રડતાં રડતાં જ મારા મમ્મી -પપ્પાને આખાય ઘટનાક્રમનું વર્ણન કર્યું. કહેતાં કહેતાં બહાર બંધ થયેલો વરસાદ મારી આંખોમાંથી ધોધમાર વરસવાનો ચાલું થઈ ગયો હતો.

એમાં મારો આખો પરિવાર પલળતો ગયો. મારી બહાદૂરી અને મારા આત્મવિશ્વાસનાં વખાણ થયાં . પણ મને તો ખબર હતી કે એ ડ્રાઈવર- કંડક્ટર બીજું કોઈ નહી મારો પરમકૃપાળુ પરમાત્મા જ હતો. એ પાલનહારો મારી સાથે છેકથી છેક હોય પછી મારે ભય કોનો રહે. . . ? આ ઘટનાને આશરે બત્રીસેક વર્ષ થવા આવ્યાં પણ મને હજીય ડ્રાઈવર કંડક્ટરનાં ચહેરા બરાબર યાદ છે. મળે તો તરત જ ઓળખી જઈશ.

ઈશ્વરને જોયા નથી પણ એનાં હોવાની એ સાબિતી આપણને આવી ઘટનાઓ થકી આપતો રહે છે. . !

ઈશ્વરનાં હોવાની સાબિતીનો આનાંથી તાદ્રશ્ય પૂરાવો બીજો તો શું હોઈ શકે. . ?

બાકી તો બહું અઘરી હતી એ ધોધમાર વરસતી એ કાળરાત્રી અને બસની મુસાફરી.

મારા જીવનની આજીવન ના ભૂલાય એવી એક યાત્રા. . !