ભાઈબંધ

‘મમ્મી, ખાવાનું થઈ ગયું?’

‘થાય છે દીકરા.’

‘કેટલી વાર ? બહુ ભૂખ લાગી છે.’

‘બધું તૈયાર જ છે. આ રોટલી ઉતારું એટલી વાર છે.’

‘મમ્મી, તમારી આ રોજની રામાયણ છે. ખાવા ટાઇમે ખાવનું ન મળે. મને કશોક નાસ્તો હોય તો આપી દો.’

‘નાસ્તો કરીશ તો જમવાનું બગડશે. થોડી શાંતિ રાખ. નહિ વાર લાગે.’

‘ભૂખ લાગી છે ને શાંતિ રાખવાની વાત કરો છો?’

...અને અકળાયેલા દીકરાના મોબાઇલમાં રિંગ વાગી. એણે કોઈની સાથે વાત કરી. પછી...

‘મમ્મી, હું થોડી વારમાં આવું છું.’

‘ક્યાં જાય છે?’

‘મારો પેલો ભાઈબંધ ખરોને સરદાર. એને સ્ટેશને મૂકવા જવાનું છે. મૂકીને આવું છું. વાર લાગે તો ચિંતા ન કરતાં. તમે જમી લેજો.’

‘બેટા, ખાઈને જા. આ થાળી કાઢું છું.’

‘મમ્મી, મને ભૂખ નથી.’ કહેતાં કહેતાં દીકરો ભાગ્યો.

‘હમણાં તો બહુ ભૂખ લાગી એવી બૂમો પાડતો હતો, અને હવે ભૂખ નથી. ભાઈબંધની રિંગ આવી એટલે?’ મમ્મી બોલી, પણ સાંભળે એ બીજા.

આવું છે!

ભૂખ ભાંગે એ મમ્મી અને...

ભૂખ ભગાડે એ ભાઈબંધ.