આંબો, મારું સંતાન
આંબો, મારું સંતાન
ટૌકતે વાવાઝોડાની આગાહી સરકાર દ્વારા કરવામાં આવતા જ સતર્કતા એકદમ વધી ગઈ. ઘરમાં રાશન સામગ્રી વસાવી લીધી. પાણી, દવા, અનાજ જેવી સામાન્ય જીવન જરૂરીયાતની ચીજ વસ્તુઓ એકઠી કરવામાં ઘરના દરેક સભ્યો વ્યસ્ત થયાં. બાલ્કનીની વસ્તુ અંદર લેતા મારું મન વ્યાકુળ થવા લાગ્યું. દીકરીનો જન્મ થતાં આંગણે વાવેલ આંબાને જોઈ મનમાં ચિંતા જન્મી !
સંતાન સમાન ઉછેરી મોટો કરેલ આંબો આ કુદરતી જોખમ ખમી શકશે ? મનમાં ઘેરાતાં સવાલોના જવાબ તો એ વાવાઝોડું જાય પછી ખબર પડે. પરંતું ઉપાય શું કરું ? રસ્તો કોઈ મળતો નહતો.
સાંજના સમયે પવનનું જોર વધવાનું હતું પરંતુ, સવારથી જ મારા મનમાં બસ ગમગીની છવાઈ ગઈ હતી. કલાકના દસ ચક્કર એ આંબા પાસે કાઢી લેતો. એનો સ્પર્શ કરતા જ ભૂતકાળ યાદ આવવા લાગ્યો. કેટલા હેતથી એને વાવ્યો હતો. નિયમિત ખાતર, પાણી પીવડાવ્યું. ખાસ મારા બાળકો પાસે મેં ઉછેરાવ્યો. એમનાં હાથે જ પાણી પીવડાવ્યું જેથી એ લોકો પણ સમજી શકે કે ઝાડનું મહત્વ. જેમ જેમ સમય પસાર થતો ગયો એમ એમ એ ઝાડની ઉપયોગિતા પણ વધતી ગઈ. એ આંબો મોટો થતાં આંગણાંમાં છાયો પણ વધ્યો. દર ઉનાળે કેરી ખાવાની મજા પણ આવતી. આજે એ ઘટાદાર વૃક્ષ બની ગયો હતો. સાથે મારા સંતાન પણ એમની વયસ્ક ઉંમરે પહોચી ગયાં હતાં. દીકરાના ઘરે દીકરા એ ઝાડ નીચે રમતાં ત્યારે મારી આંખને ટાઢક વળતી. દીકરી સાસરેથી ખાસ ઉનાળા વેકેશનમાં એના સંતાનને લઈ આવે. સૂરજ સામે ઢાલ સમાન એ આંબો મારા ઘરનાં એક સભ્ય બની ગયો હતો. મારા દીકરા- દીકરીઓ મને એ આંબો રોપ્યો અને મેં ઉછેર્યો એ માટે બહુ પ્રેમ વરસાવે. મને બહુ ગમતું કે હું છોડમાં રણછોડની સંકલ્પના મારા સંતાનમાં રોપી શક્યો. તેમની સાથે જ ઉછરેલ વૃક્ષનું મહત્વ સમજાવવામાં સફળ થયો.
પણ, કેમ જાણે આજે એ વાવાઝોડાંની વાત સાંભળતા જ મનમાં બહુ દુઃખની ભાવના જન્મવા લાગી. જેમ- જેમ સાંજ પસાર થવા લાગી હું બારી બહાર એને જોયા જ કરતો. પવનનું જોર વધતાં હવે બારી પણ ખોલાય એમ નહતી. મન વધુને વધુ વ્યાકુળ થવા લાગ્યું. ગાજ વીજ સાથે પડતો વરસાદ, કુદરતનું ડરામણું સ્વરૂપ માણસ જાતની ઔકાત બતાવવા લાગ્યું. અને એક ધડામ કરતો અવાજ આવતાં સમજાય ગયું કે એ મારા સંતાન સમાન આંબાને કંઈક થયું. ઘડી તો થયું જલ્દી બહાર જાઉં એને ભેટી લઉં પરંતુ, હિમંત જ થતી નહતી. એ આંબાની ડાળીઓ પડતી એમ જાણે મારા અંગો પણ મારા શરીરમાંથી છૂટા પડ્યા જતાં હોય એવું લાગતું હતું. હવે બસ જલ્દી બહાર નીકળી જોઈ લઉં કે શું હાલત છે ?
સવાર પડતાં જ પવનનું જોર ધીમું પડતાં જ હું નીચે આવ્યો ત્યાં તો મારા પહેલા મારા દીકરાએ બારણું ખોલી દીધું હતું. અને મારી પાસે આવી મને ભેટીને રડવા જ લાગ્યો અને કહે, "પપ્પા હાશ, આપણો આંબો બચી ગયો. બે - ત્રણ ડાળીઓ જ પડી છે. તેનો અવાજ હતો. બાકી તો એ ઊભો છે. "
મેં જલ્દી જલ્દી બહાર આવી જોયું તો જાણે એ આંબો હસતાં હસતાં કહેતો હોય, "ચિંતા ન કરો અડીખમ જ છું. બસ થોડો ઘાયલ થયો છું. આવતાં ચોમાસે બધું રેડી થઈ જશે"
ચશ્માના ગ્લાસ મારા પાણી પાણી થઈ ગયાં. સાથે એ વાતની પણ ખુશી થઈ કે, એક વૃક્ષ પ્રત્યેની લાગણી મારા દીકરાના હૃદયમાં મારા જેટલી જ સ્થાપિત કરવામાં સફળ થયો.