ષોડશી

છોને આંખો કેટકેટલું કહી જાય છે !

કાતિલ નજર દિલને વીંધી જાય છે !

ઢાંકેલા ઓષ્ઠો મૌન ધરીને બેઠા છે,

સ્થાન એનું કેવું ચક્ષુ લઈ જાય છે !

મૌનની પણ એક ભાષા હોય છે ને !

અશ્રુઓ છૂપાવી રજૂ થૈ જાય છે.

નથી શબ્દોનો સહારો તેથી શું થયું?

નજરનાં બાણ તો પહોંચી જાય છે.

ઉરભાવ કે વેદના આંખોમાં સમાવી,

ષોડશી અંતર મુજનું ભેદી જાય છે !