బతుకు

కొమ్మనాపురం అనే చిన్న ఊర్లో వర్షం వచ్చినా, ఆగినా, ఎవరైనా పెళ్లి చేసుకున్నా, కూరగాయల రేటు పెరిగినా ఏదైనా విషయం మీద తనదైన స్టైల్లో కామెంట్లు చేసే వ్యక్తి ఉన్నాడు. 

అతనిపేరు దొడ్డన్న. వయసు నలుబై అయిదు. కానీ మనసు? పది హేను ఏళ్ల బాలుడు మైండ్‌ సెట్.

అతని మూడే ప్రధాన లక్షణాలు.
 హాస్యం, హడావిడి, హంగామా. 

ఉదయం లేచి బ్రష్‌ చేస్తున్నప్పుడు సరిగ్గా టైము చూసుకుంటాడు. 

ఎందుకంటే అతని నమ్మకం ప్రకారం, “7:11కి బ్రష్‌ చేస్తే రోజంతా లక్కీ!”

ఒకసారి ఆలస్యం అయ్యిందంటే చాలు “ఇదిగో, ఈ రోజు కలెక్టర్‌ లాంటి వాళ్లే సస్పెండ్ అవుతారు, నేను ఏం చేసినా బాగుండదు,” అంటాడు.

వీధిలో పిల్లల ఆట చూస్తుంటే “నాకు కూడా పార్ట్ ఇవ్వండి” అని బాలల గుంపులో చేరిపోతాడు. 

వాళ్లు బాటిల్ స్పిన్నింగ్ ఆడుతుంటే, దొడ్డన్న ఒక్కసారిగా వారిపై స్పిన్ అయ్యి పడిపోయాడు.

అంతే, పిల్లలు నవ్వులు ఆపూకోలేకపోయారు. కానీ దొడ్డన్న ఓ వింతలో నవ్వుతూనే, “జీవితమంటే ఆటే బాబోయ్, అప్పుడప్పుడు నేనే ఆటబొమ్మయ్యేది అలవాటు!” అని అన్నాడు.

ఒక రోజు గుడిలో కొబ్బరికాయ కొట్టబోయి, చకచకా కొట్టబోతుండగా తన వేళ్లే కొట్టుకున్నాడు.

ఆత్మపరిశీలన మూడో నిమిషానికే అయిపోయింది. 

చేతి వేల్లు నొప్పితో ఉబ్బిపోయినా, "వేళ్లు పగిలాయ్ కానీ చేయుకి ఏం కాలేదు" అని అతి సీరియస్‌గా కామెంట్ చేశాడు.

అతని భార్య శారదమ్మ మాత్రం ఈ అల్లరి డోసు లకు విసిగి పోయింది.

"నీవు ఎంత చిలిపితనంగా ఉన్నావో తెలుసు. కానీ, నీకు కనీసం జీవితం పట్ల ఓ సీరియస్‌ దృష్టికోణం లేదుగా!" అని బుజ్జగించింది.

దొడ్డన్న ఏమంటాడో తెలుసా?
"శారదమ్మా, జీవితం సీరియస్‌గా తీసుకుంటే గ్యాస్ బాగా పెరుగుతుంది! నవ్వుతూ బ్రతికితేనే వంటిల్లు కూడా కూల్‌గా ఉంటుంది!"

ఒకరోజు పక్కింటి శంకర్ అన్నయ్య వచ్చి, “రేపు నా కొడుకు పేరంటం, చీకట్లో పగలే అనిపించాలి,” అన్నాడు. దొడ్డన్న సీరియస్ నెస్ తో అన్నాడు, “అయ్యా! పగలే చేయిచ్చు కదా. సూర్యుడు మనతోనే ఉంటాడు”

అంతా నవ్వి పడిపోయారు. శారదమ్మ మాత్రం మూర్ఖంగా తల పట్టుకుంది.

శారదమ్మ: "నీకు నాలుగు పదులు వయసు... కానీ నలుగురిలో నువ్వు బుద్ధిమంతుడిలా ఎందుకు నటిస్తావు?"

దొడ్డన్న: "నటన నేర్చుకోవాలంటే నలుగురిలో ఉండాల్సిందే కదా శారదమ్మా! ఒంటరిగా ఎక్స్ప్రెషన్ అంటే, పిచ్చివాడివే అంటారు.!"

జీవితం ఓ ఆటబొమ్మ అయితే, దొడ్డన్న పుల్లబొమ్మే. గాలికి ఒరిగే గొప్ప విజ్ఞానంతో, ఎవరి జీవితానికైనా చిన్ని చిరునవ్వుగా నిలిచిపోతాడు!

కొమ్మనాపురం పక్కనే ఉన్న చిన్న పల్లెటూరి పేరు గంజాయి లక్ష్మణపురం. పేరు వింటేనే నలుగురికి భయం వేసేలా ఉన్నా, అక్కడి పంచాయితీ కార్యాలయం మాత్రం సీరియస్‌ పనికన్నా సీరియస్‌ టైం పాస్‌కే ప్రసిద్ధి.

ఈ కార్యాలయంలో దొడ్డన్న ఒక క్లర్క్‌. కానీ అతని పని అంటేనే గందరగోళం.

 ఫైల్స్ ఏ ఫైల్లో ఉన్నాయో అతనికే తెలియదు. అందుకే అతని టేబుల్ పక్కనే రాసి ఉంచారు. "ఇక్కడ సమాధానం అడగకండి. ప్రశ్నలు కూడా కలవరమే!"

ఒక రోజు ఓ బిడ్డ తన పేరు మార్పు కోసం వచ్చింది. 

దొడ్డన్న తలెత్తి చూసి అన్నాడు,
“నీ పేరు ఏంటి?”

ఆమె: “హేమలత.”

దొడ్డన్న ఆలోచనలో పడిపోయాడు “హేమలత అంటే తీపి పేరు... కాని మామూలుగా హనుమంతుడే చాలా అప్లికేషన్లు ఇస్తాడు. 

నువ్వు హేమలతలా లేక హనుమంతుడా?”

ఆమె కంగారు పడి వెనక్కి తిరిగి నడిచింది. ఆ రోజు నుండి ఆ ఊర్లో ఎవరైనా ఆయన టేబుల్ దగ్గరికి వస్తే ముందు ఒక్క ముక్క.

 “ఫన్నీ క్లర్క్ దగ్గిరికి వెళ్తున్నా, జాగ్రత్తగా ఉండాలి!”

అదే రోజు పక్కింటి నరసయ్య వచ్చాడు. తల మీద గోధుమ రంగు టవల్, చేతిలో కట్టెల బుట్ట. 

"ఓ దొడ్డన్నా, మా ఇంటికి కొత్త రేషన్ కార్డు ఇప్పించు బాబోయ్" అని అన్నాడు.

దొడ్డన్న టేబుల్ మీదంచి తల పైకి లేపి, పెన్ను వెనక్కి తిప్పుతూ అన్నాడు.

“నీకేం రేషన్ కార్డు? నీ లైఫ్‌కే ఓ కార్డు కావాలి నరసయ్యా. అదే ‘వర్క్ కార్డు!’”

అంతే! అక్క‌డున్న వాళ్లంతా విరగబడి నవ్వేశారు.

ఒక అమ్మాయి తన భర్త డెత్ సర్టిఫికేట్ కోసం వచ్చింది. దొడ్డన్న పేపర్లను చూస్తూ

“ఇదేమైనా ప్రేమ విషాదం బాబు?” అని అడిగేశాడు.

ఆమె: “లేదు, ఆయన చనిపోయారు. సర్టిఫికెట్ కావాలి “

దొడ్డన్న నవ్వుతూ: “అబ్బా! అసలు మనం బతికేలా ఉండకూడదు అన్నట్టుంది ఈ వ్యవస్థ.. తప్పకుండా మీరు మళ్ళి పెళ్లి చేసుకుని రండి. తప్పకుండా ఇస్తా”

ఆమె: “మళ్ళీ పెళ్లి చేసుకునే దానికే సర్టిఫికెట్ కావాలి”

ఈ సారి షాక్ అవ్వడం అతని వంతు అయింది.

ఆఫీసులో ఉన్నా, స్టేజీ మీద ఉన్నట్టే వాడి భావం. 

నలుగురిని నవ్వించడం, తిట్టుకుంటూ వచ్చిన వాళ్లను నవ్వుతుండగా పంపించడం.ఇదే అతనికే ఓ గేమ్‌లా ఉంటుంది.

నరసయ్య: "నీ వల్ల ఏ పని జరగదురా!"

దొడ్డన్న: "జరిగేదేనా చెప్పు నరసయ్యా! నేను చేసేది పని కాదు పరిచయం”

నరసయ్య: "అది మాకే చెప్పావ్ కానీ... పని ఎప్పుడు చేస్తావ్?"

దొడ్డన్న: "పని అనేది జరుగుతుంది. నేను కలరింగ్‌ మాత్రమే."


దొడ్డన్న తమ్ముడు ముకుంద్. పేరు గంభీరంగా ఉన్నా, వాడు జీవితం అంతా వీడియో గేమ్‌లలోనే గడిపేవాడు. 

గేమర్‌గా పేరొచ్చిన వాడే కానీ పెళ్లి మాట వచ్చిందంటే చచ్చేంత భయం పట్టేసేది.

ఒకసారి దొడ్డన్న ఓ మంచి సంబంధం చూసి, ముకుంద్ దగ్గరికి వచ్చాడు.

"రేపు అమ్మాయిలింటికి చూపులకి వెళ్తాం" అన్నాడు.

ముకుంద్ వెంటనే లాప్‌టాప్ మూసి, ఛేర్‌తో పాటు తలకిందులయ్యాడు.

"నాన్నా! పెళ్లంటే లైఫ్‌కి లాగిన్ అవడం కాదు... లాగ్ అవ్వడం!" అన్నాడు.

దొడ్డన్న చిరునవ్వు ఇట్టే అర్థం చేసుకోకుండా చూసి,
"నువ్వు లాగవుతున్నావా, లేక లాగ్ అవుతున్నావా తేడా నాకు తెలీదు గానీ... మా ఇంట్లో మామగారిలా బిహేవ్ చేయాల్సిందే!" అన్నాడు.

పెళ్లిచూపులకి వెళ్లిన రోజు ముకుంద్ డ్రెస్సింగ్ అయిపోయి వచ్చినా... షర్ట్‌పై పబ్జి లోగో. 

అమ్మాయి తండ్రి అబ్బాయిని చూసి అడిగారు:

"మీ అబ్బాయి ఏం చేస్తాడు?"

దొడ్డన్న నవ్వుతూ –

"ఆడుతాడు!"

వారు: "ఏం ఆడతాడు?"

దొడ్డన్న: "అయ్యా, జీవితం మొత్తం గేమ్‌లా చూస్తాడు. స్ట్రాటెజీ గేమ్ లా ప్లానింగ్, యాక్షన్ గేమ్ లా టైమింగ్, లవ్ గేమ్ లా ఫైలింగ్!"

అంతే వారి ముఖం కాస్త బ్లాంక్ అయింది. ఆ సంబంధం అక్కడికే డిస్కనెక్ట్ అయింది.

ఇలా మూడు సంబంధాలు వచ్చినా, ముకుంద్ ఎక్స్ప్రెషన్ ఒక్కటే –

"నా లైఫ్ లోడింగ్ లో ఉంది... కొంచెం బఫర్ అయ్యాక చూస్తాం."

ఒకరోజు మాత్రం ముకుంద్ కన్నీళ్లతో దొడ్డన్న దగ్గరికి వచ్చి:

“అన్నా, నన్ను ఆటబొమ్మలా చూపించకండి. నేను అసలు అంత కామెడీ కాదు!”

దొడ్డన్న ఒక్క క్షణం ఆలోచించి, నెమ్మదిగా నవ్వుతూ అన్నాడు:

"నన్ను కూడా ఎవరూ అర్థం చేసుకోలేదు. అందుకే నీకు అర్థం కావడం కష్టమే నాయనా!"

ముకుంద్: "నువ్వు నన్ను అర్థం చేసుకోలేదనిపిస్తోంది."

దొడ్డన్న: "నన్ను కూడా ఎవరూ అర్థం చేసుకోలేదు. అందుకే నీకు అర్థం కావడం కష్టమే!"

ముకుంద్: "అంటే నన్ను బురదలో నెట్టేసే ప్లాన్‌నా?"

దొడ్డన్న: "ఇది బురద కాదు నాయనా... ఇది పెళ్లి బాట. జారితే జాలి, దూరితే జంట!"

అదొక చల్లటి ఉదయం. దొడ్డన్న గదిలో తడిబడిగా చీదుతున్నాడు.

 జలుబు వచ్చిందేమోనని అంచనా వేశాడు. అదే సమయంలో మూడేళ్ల క్రితం కొనుగోలు చేసిన ఓ టానిక్ బాటిల్ కంటపడింది.

"ఇది టానిక్ – అంటే శక్తి మాలా! అయితే దీనిని టీతో కలిపి తాగితే పవర్ పుష్కలంగా వస్తుందా?" అని ఆలోచించాడు.

ఓ స్టవ్ మీద గిన్నె పెట్టి, వాటర్ బాయిలింగ్, టీ పొడి వేసి, అర్ధ టీస్పూన్ టానిక్ కూడా కలిపాడు. 

తాగిన అయిదో నిమిషంలోనే దొడ్డన్న చెవులు రాగా, మోకాళ్లు మడచుకొని, తల తిప్పి, మొహం తూర్పున పెట్టాడు.

 ఆ అరుపు ఒక సింపుల్ చీప్ సౌండ్ కాదు… అది పక్కింటి పిల్లల ఏడుపుని కూడా ఓ వయలిన్ సౌండ్‌లా అనిపించేలా చేసింది.

శారదమ్మ పరుగెత్తుకుంటూ వచ్చి

"ఏంటి బాబు! ఏమైంది నీకు?" అని అడిగింది.

దొడ్డన్న పసిగట్టే చిలిపి స్వరం: "అది టీ కాదు శారదమ్మా… ఎలక్ట్రిక్ షాక్!"

తక్కువలో ఎక్కువ కామెడీ చేయాలంటే దొడ్డన్న గురువు. 

ఊపిరాడకపోవడం ఒకవైపు, హాస్యాన్ని వదలకుండా, "నీ ఫోన్‌లో కెమెరా ఉందా? వీడియో తీస్తే షార్ట్ ఫిల్మ్ పోస్ట్ చేద్దాం!" అన్నాడు.

డాక్టర్ రావడం, పేషెంట్‌కి ప్రాణం మించిన డైలాగ్‌లు వినడం ఈ ఊర్లో ఎప్పుడూ కామన్!

డాక్టర్ చూశాడు, నవ్వాడు.

"ఇతను ఫిట్నెస్ కోసం టానిక్ తాగలేదు… జీవితానికే డ్రామా తాగేశాడు!" అన్నాడు.

పక్కింటి సీతమ్మ విషయం తెలుసుకొని వొచ్చి అడిగింది:

"ఇప్పుడు ఎలా ఉన్నారు దొడ్డన్నగారు?"

అతను తల ఔరించినట్టు తిప్పి: "జలుబు తగ్గింది… కానీ జోక్స్ మాత్రం రెట్టింపు అయ్యాయి!"

డాక్టర్: "ఇలాంటి గోలలు తక్కువ చేయండి.

పేషెంట్‌కు ఓ పేషన్సు ఉండాలి."

దొడ్డన్న: "గోలే లేని జీవితం గోళ్లే లేని పాము లాంటిది డాక్టర్!"

శారదమ్మ: "ఊపిరే ఉండదనుకుంటేను!"

దొడ్డన్న: "ఊపిరే రాకపోయినా… ఊహలే ఉంటాయి!"

పొరపాట్లు అ్పుడప్పుడు జలుబులు తెస్తాయ్… కానీ దొడ్డన్నలా వాటినే స్క్రిప్ట్‌లా మార్చేసే వారు ఉంటే,

 జీవితానికి ఆక్సిజన్ లేకపోయినా, హాస్యంతో ఊపిరిలా నడిపించేస్తారు.

ఒకప్పుడు తన జీవితం మీదే తానే నవ్వుకున్న దొడ్డన్న, ఇప్పుడు తన చుట్టూ ఉన్నవాళ్లందరినీ నవ్వించే స్థితికి వచ్చాడు.

 రోజూ చిన్న చిన్న విషయాల్లో పంచే అతని చిలిపి కామెడీ, చుట్టుపక్కల వారికి ఓ టానిక్‌లా పని చేస్తుంది.

అలాంటిది ఒకసారి సంక్రాంతి పండగ వచ్చింది. 

గ్రామంలో ప్రతి ఇంటా రంగులు, అరిసెలు, ముత్యాల ముగ్గుల హడావుడి. 

పంచాయితీ ఆఫీసులో పని ఉండీ ఉండకుండా దొడ్డన్న ఆఫీసు కుర్చీ తీసుకుని బయట పెట్టాడు.

ఆ కుర్చీ మీద కూర్చుని మిరప బజ్జీలు తింటూ, హరి బాబుని పిలిచి అన్నాడు.

“రా బాబూ, ఈ ఏడాది నాకు ఒక స్పెషల్ బహుమతి వచ్చింది!”

హరి బాబు ఆశ్చర్యంగా చూశాడు “ఏంటి సార్? ఏమైనా మైక్రోవేవ్ లేదా మిక్సీ గెలిచారా?”

దొడ్డన్న నవ్వాడు –“లేదు బాబూ, జీవితాన్ని తక్కువగా తీసుకోవడం నేర్చుకున్నా! అదే నాకు ఈ ఏడాది టాప్ గిఫ్ట్!”

అంటే శారదమ్మ ఇంటి నుంచి నవ్వుతూ చూసింది “ఈ వయసులోనూ ఫిలాసఫీ పంచుతావ్!”

సరదాగా ఉన్న ఆ వాతావరణంలోనే అతని తమ్ముడు ముకుంద్ సూట్ బూటుతో బయటకు వచ్చాడు. 

చెయ్యిలో లాప్‌టాప్ బ్యాగ్. ముఖంలో ఓ గంభీరత. అతను ఆగి దొడ్డన్నను చూసి అక్కరికీ అన్నాడు.

“అన్నా, నువ్వు ఎలా ఇదంతా లైట్‌గా తీసుకుంటావ్? అందరూ లైఫ్ సీరియస్ అంటున్నారు.”

దొడ్డన్న నవ్వుతూ తల తిప్పాడు “ముకుందా, బ్రతుకే ఓ కుర్చీ గేమ్. మనం ఎప్పుడైనా కుర్చీ కోల్పోవచ్చు. అప్పుడు నిలబడిపోవాల్సిందే. కానీ నిలబడ్డప్పటికీ నవ్వగలగాలి. అదే నిజమైన విజయం.”

ముకుంద్ కాస్త ఆలోచనలో పడ్డాడు. జీవితాన్ని గేమ్‌లా చూడాలన్న మాట అతని గుండెను తాకింది.

ముకుంద్: "లైఫ్ సీరియస్ అని అందరూ చెబుతున్నారు."

దొడ్డన్న: "కానీ నవ్వుకుంటూ బ్రతికేవాడే జ్ఞాని గేమ్ ఓవర్ కాకుండానే గేమ్ ఎంజాయ్ చెయ్యాలి."

బతుకే ఓ కుర్చీ గేమ్ ఐతే, కుర్చీ పోయినా నవ్వు పోకూడదు. ఎందుకంటే చివరికి స్టేజీ మీద క్లాప్స్ కొట్టేది నవ్వే!

బతుకంతా ఒక ఆటబొమ్మే అయినా, మన చిలిపి నవ్వులే దానికి జీవం పోస్తాయి!

దొడ్డన్న కాఫీ చేస్తున్నాడు. దాంతోపాటు టానిక్ రెండు స్పూన్లు, కాపీ పొడి కొద్దిగా, పాలు పావుగ్లాస్ అన్నీ కలిపేశాడు.

అంతే! అతని ప్రయోగానికి ప్రారంభమయ్యింది నూతన చాప్టర్.

గదంతా వింత వాసన. ఒక వైపు కాపీ వాసన, మరోవైపు మందు వాసన, ఇంకో వైపు దొడ్డన్న స్పెషల్‌ బుద్ధి వాసన!

ముకుంద్ గదిలోకి వచ్చి "అన్నా, ఇక్కడ ఏం రసాయన యుద్ధం జరుగుతోంది?" అన్నాడు.

దొడ్డన్న మగునీగా గ్లాసు లేపి, "ఇది సాధారణ టీ కాదు బ్రదర్! ఇది మినిస్టీరియల్ టానిక్ టీ. తాగితే నాడీ శక్తి పెరుగుతుంది, పనికీ లేత జీవితం, పని చేసే జీవితం అవుతుంది!" అన్నాడు.

తాగిన పది నిమిషాల్లోనే...

దొడ్డన్న తల తిరిగి ఫ్యాన్‌లా తిరగడం మొదలుపెట్టాడు.

“ఒరేయ్ ముకుంద్... నేనిప్పుడు గాలిలో పరిగెడతాను, ఏదైనా సర్టిఫికేట్ తయారుచేయమంటే వణికించే స్పీడుతో టైప్ చేస్తాను!” అని అరిచాడు.

అక్కడికొచ్చిన శారదమ్మ అతనిని నిలదీసింది:

“ఇవేంటి కొత్త డ్రామాలు?”

దొడ్డన్న తన క్లాసిక్ స్టైల్లో...

“జీవితం ఓ టీ కప్పే శారదమ్మా... కొంచెం పాలు, కొంచెం టీ, కొంచెం పాకెట్ టానిక్ కలిస్తేనే అసలైన రుచి!”

శారదమ్మ తల పట్టుకుని, “నువ్వు ఊరుకోకపోతే ఓ రోజు ఈ ఊరు నీ వెనక తిరుగుతుంది!” అనేసి వెళ్లింది.

అప్పుడే దొడ్డన్న మొహం లోకి చూస్తే… ఒక చిరునవ్వు, అది నవ్వు కాదు… ఓ జీవన తత్వం.

బతుకును అంత సీరియస్‌గా కాకుండా, ఓ సరదాగా, ఓ ఆటలా, ఓ హాస్య బాణంగా చూసే ఈ దొడ్డన్న లాంటి వాళ్లు ఉండటం వింతే అయినా… అవసరం!

వాళ్ల వల్లే ఒక్కోసారి మనం కూడా మన జీవితాన్ని తేలికగా తీసుకోవడం నేర్చుకుంటాం.

బతుకు అంటే కన్నీళ్లే కాదు...

దొడ్డన్న లా నవ్వులూ కావాలి.

వాడి లాంటి వాళ్లు ఉండకపోతే, జీవితంలో వడలు తినేలోపు వయసు అయిపోతుంది.

అంతేగా –
“బతుకు అనేది ఓ రంగుల ఆట... దాన్ని హాస్య రంగుతో బరితెగిస్తేనే అసలైన కళ!”