ମିଠା କଥା କୁହା ଦୁଷ୍ଟ ମିତ୍ର

ଘଞ୍ଚ ଅରଣ୍ୟ ମଧ୍ୟରେ ଅରଣ୍ୟର ରାଜା ସିଂହ ବାସ କରୁଥାଏ । ତାହାର ଅତି ଆପଣାର ମିତ୍ର ଭାବରେ ସମସ୍ତ କାର୍ଯ୍ୟ ତୁଲାଇବା ନିମନ୍ତେ ବିଲୁଆ ଗୋଟିଏ ସିଂହ ସେବକ ଭାବରେ ପାଖେ ପାଖେ ରହୁଥାଏ ।

ଦିନ ଅକାଳରେ ପଡ଼ି ଗୋଟିଏ ହାତୀ ସହିତରେ ଘମାଘୋଟ ଯୁଦ୍ଧରେ ସିଂହ ପଡ଼ିଗଲା । ହାତୀ କିନ୍ତୁ ଖୁବ୍ ବଳୁଆ ଥିଲା । ତେଣୁ ସେ ସିଂହକୁ ଘାଇଲା କରି ସେହି ସ୍ଥାନରେ ପକାଇଦେଇ ପଳାଇଗଲା । ବିଚରା ସିଂହ ଏପରି ଘାଇଲା ହୋଇ ପଡ଼ିରହିଲା ଯେ କେଉଁଆଡ଼େ ଯାଇ ପାରିଲା ନାହିଁ । ବିଚରା ସିଂହ ଆଉ ପଡ଼ିବା ସ୍ଥାନରୁ ଉଠିପାରିଲା ନାହିଁ ।

ସେତେବେଳେ ବିଲୁଆଟି ସିଂହର ସେବକ ଭାବରେ ସେବା କରୁଥାଏ । ଏମିତି ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ଗୋଟିଏ ବି ତାକୁ ସମୟ ମିଳିଲା ନାହିଁ । ଯେପରି ବାହାରକୁ ଯାଇ କିଛି ଆହାର କରି ଆସନ୍ତା। ସେ ମଧ୍ୟ ସିଂହ ଭୟରେ ନିରୁପାୟ ହୋଇ ସେହିଠାରେ ହିଁ ପଡ଼ି ରହିଥାଏ ।

ଏମିତି ଅବସ୍ଥା ହେଲା ଯେ ବିଚରା ବିଲୁଆଟି ମଧ୍ୟ ସିଂହ ସହିତ ଅନେକ ଦିନ ଭୋକ ଉପାସରେ ସେଠାରେ ପଡ଼ିରହିଲା । ଭୋକରେ ଡହଳ ବିକଳ ହେବାରୁ ଦିନେ ବହୁତ ଭାବିଚିନ୍ତି ତାର ମାଲିକ ଅରଣ୍ୟର ସିଂହକୁ ମୁହଁଖୋଲି କହିଲା । ହେ ସିଂହ ରାଜା! ଆପଣଙ୍କ ଅଶେଷ କରୁଣାରୁ ମୁଁ ଆପଣଙ୍କ ସେବକ ଭାବରେ ଏଠାରେ ପଡ଼ି ରହିଛି । କ’ଣ କରିବି ହଜୁର । ତୁଛାକୁ ତ ଆପଣ ଏକ ବିପଦରେ ପଡ଼ି ଭୋକ ଉପାସରେ ସମୟ ଅତିବାହିତ କରୁଅଛନ୍ତି । ସେଥିସହିତ ମୁଁ ମଧ୍ୟ ତଦ୍ ରୁପ ଅବସ୍ଥା ଭୋଗ କରୁଅଛି । ହେଲେ ମୁଁ ଏବେ ଖୁବ୍ ନିରୁପାୟ ହୋଇପଡ଼ିଛି । ଏବେ ଉଦର ମୋର ଶତ୍ରୁ ସାଜିଛି । ଆପଣଙ୍କ ଦୟା ହେଲେ ଅବା ମୁଁ ବାହାରକୁ ଯାଇ କିଛି ଆହାର ଗ୍ରହଣ କରି ପୁଣି ଆପଣଙ୍କ ପାଖକୁ ଫେରି ଆସିପାରନ୍ତି । ଆପଣ ଯେବେ ଏ ସମୟରେ ମୋ ପ୍ରତି କୃପା ନକରିବେ ତାହାହେଲେ ମୋର ଏହି ହିନସ୍ଥା ପ୍ରାଣଟା କେତେବେଳେ ବାହାରିଯିବ ।

ବିଚରା ବିଲୁଆର ଏପରି ଆତୁର ବାଣୀ ଶୁଣନ୍ତେ ସିଂହ ରାଜା ତାକୁ କହିଲା -ଆରେ ଏପରି ବିପଦ ସମୟରେ ଅଧୈର୍ଯ୍ୟ ହେଲେ ଚଳିବ? ତୁ ମୋ କଥାକୁ ସ୍ୱୀକାର କରିନେଇ ଗୋଟେ ଉପାୟ କର । ତାହାହେଲେ ତୁ ଏପରି ଏକ ଶିକାର ଦେଖିବୁ ଯେ ଯାହାକୁ ମୁଁ ଏହି ଘାଇଲା ଅବସ୍ଥାରେ ମଧ୍ୟ ସହଜରେ ମାରି ପାରୁଥିବି ।

ଯାହାହେଉ ବିଚରା ବିଲୁଆକୁ ଏବେ ଏକ ସୁବିଧା ମିଳିଗଲା । ସେ ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ରାଜା ସିଂହଠାରୁ ଆଦେଶ ପାଇ ବାହାରି ପଡ଼ିଲା । ଏପରି ଯାଉ ଯାଉ ମାର୍ଗ ମଧ୍ୟରେ ଏକ ଗ୍ରାମ ମୁଣ୍ଡରେ ଯାଇ ସେ ପହଞ୍ଚିଗଲା । ସେ ଦେଖିଲା ଗ୍ରାମର ଶେଷ ଭାଗରେ ଗୋଟିଏ ଗଧ ଆନନ୍ଦରେ ଘାସ ଚରୁଛି । ସେ ଚତୁରତାର ସହିତ ଗଧର ନିକଟବର୍ତ୍ତୀ ହେବା ମାତ୍ରେ ଗଧ ତାହାକୁ ଦେଖି ହଠାତ୍ ଚମକି ପଡ଼ିବା ବେଳକୁ ଚତୁର ବିଲୁଆ ତାକୁ ଚଟାପଟ ଗୋଟାଏ ଲମ୍ବା ନମସ୍କାର ପକାଇ ଦେଲା ।

ବିଲୁଆର ଏପରି ରଙ୍ଗ ଢ଼ଙ୍ଗ ଦେଖି ଗଧିଆ ତାକୁ ପଚାରିଲା – କିଏ ତୋର ଚତୁରତାର ଆଚରଣ ନଜାଣିଛି, କୁଆଡ଼େ ଯାଇଥିଲୁ । ହଠାତ୍ ଆମ ଆଡ଼େ ଚାଲି ଆସିବାର କାରଣ କ’ଣ କହିଲୁ? ଆଚ୍ଛା ତୋର ମୋ’ ପାଖରେ କିଛି କାମ ଥିଲା ନା’ କ’ଣ?

ବିଲୁଆ ସତକୁ ସତ ଗଧ ନିକଟରେ ତାର ଚତୁରତା ଦେଖାଇ ହସିଦେଇ କହିଲା, ନାଇମ ନନା । ଆଜି ମୁଁ ତୁମର ଅଦ୍ଭୁତ ରୂପ ଦେଖି ତାଟସ୍ଥ ହୋଇଗଲି । କାରଣଟା ଏୟା ଯେ ମୁଁ ଦେଖୁଛି ଆଗଠାରୁ ଏବେ ତୁମେ ବହୁତ ଦୁର୍ବଳ ହୋଇପଡ଼ିଛ । କାରଣ କ’ଣ? ତୁମର ମାଲିକ କ’ଣ ତୁମକୁ ଆଉ ଆଗପରି ଆଦର କରୁନାହିଁ ! ସେଇଥିଲାଗି ଖାଇବାକୁ ଦେବାରେ ଏତେ ଅବହେଳା କରୁଛି, କିହୋ ମାଲିକ ହୋଇ ବେଶ୍ କାମ ତ ଉଠାଇ ପାରୁଛ, ତାହାହେଲେ ଖାଇବା ପିଇବାରେ ଅସୁବିଧା କରୁଛ କାହିଁକି? ଏୟା ନା ନନା । ନାଁ ତୁମର ଏବେ ବେଶି କିଛି ପାରିବାରିକ ଅସୁବିଧା ହୋଇଛି ?

ଗଧ ବିଲୁଆକୁ ଏଥର ଚତୁର ପରିବର୍ତ୍ତେ ନିଜର ପରି ମନେ କଲା । ସେ କହିଲା ସେ କଥା ସତ, ମୋ ମାଲିକକୁ ତ ଏବେ ନିଜର ଖାଇବା ଲାଗି ଦାନାର ଅଭାବ ହୋଇଛି । ତାକୁ ତ ଦୁଇଓଳି ଗଣ୍ଡେ ଆହାର ଜୁଟୁନାହିଁ । ଆଉ କ’ଣ ସେ ଏବେ ମନ୍ତ୍ରୀ ହୋଇଅଛି ଯେ ଗରୀବ ଗୁରୁବାଙ୍କ ତଣ୍ଟି ଚିପି କଳା ଧନ ଖାଇ ହାତୀ ହୋଇଯିବ । ତା’ର ଯେ ମୁଖ୍ୟମନ୍ତ୍ରୀ ଅଛି, ୟାର ଏହି ଅନ୍ୟାୟ ଆଚାରଣ ଲାଗି ମନ୍ତ୍ରୀ ପଦରୁ ବାହାର କରିଦେଲେ । ପୁଣି ମନ୍ତ୍ରୀପଦରୁ ବାହାର କରିଦେଲା ତ ଦେଲା । ହେଲେ ତାର ଏହି ବିପଦ ବେଳକୁ ବିରୋଧୀ ଗୋଷ୍ଠୀ ଏମିତି ମାଡ଼ି ବସିଲେ ଯେ ଏବେ ସେ ଦୁର୍ନୀତିରେ ପଡ଼ି ଛଟପଟ ହେଉଛି । ଆଉ ସେ ବାବୁ ଅଛି ନା ଅଛି ତା’ର ଗାଡ଼ି ଘୋଡ଼ା । ଏବେ ଏପରି ଅବସ୍ଥା ଯେ ଖାଇବାକୁ ଗଣ୍ଡେ ତାର ପିଲାପିଲିଙ୍କୁ ଦେଇପାରୁନାହିଁ । ସେ ପୁଣି ମୋତେ କେଉଁଠୁ ଆଣି ଖାଇବାକୁ ଦେବ ।

ତୁ ଠିକ୍ କହିଛୁ ନନା । ଏଥର ଆଉ ଚିନ୍ତା କରିବାର ଆବଶ୍ୟକ ନାହିଁ । ତୋତେ ଦେଖିଲା ଠାରୁ ତ ମୋର ମନଟା କ’ଣ ହୋଇଗଲା । ଆଉ ତୁ ତ ଜାଣୁ ତୋପରି ମିତ୍ରମାନଙ୍କର ଏପରି ଦଶା ଦେଖିଲେ ମୋତେ ବିକଳ ପରି ଲାଗେ । ଆଚ୍ଛା ଠିକ୍ ଅଛି ତୁ ନନା ଆଉ ଚିନ୍ତା କର ନାହିଁ । ଏଣିକି ସଦାବେଳେ ମୁଁ ତୋରି ପଛେ ପଛେ ରହିଥିବି । ଏଣିକି ଆଉ ତୋର କିଛି ବି ଅସୁବିଧା ହେବ ନାହିଁ । ଆଚ୍ଛା ଏଥର ତୁ ଗୋଟେ କାମ କର । ମୁଁ କହୁଥିଲି କି ଆଜି ତୁ ମୋ ସାଙ୍ଗରେ ଏ ଗାଁ ଛାଡ଼ି ଚାଲିଗଲେ ଆଉ କିଛି ଅସୁବିଧା ହେବ ନାହିଁ ।

ବିଲୁଆଠାରୁ ଏକଥା ଶୁଣିବା ମାତ୍ରେ ଗଧ କହିଲା – ମୁଁ ଜାଣିପାରୁଛି ଯେ ତୁମେ ମୋର ହିତକଥା କହୁଛ । କିନ୍ତୁ ମୋର ଭୟ ହେଉଛି ବଣର ଥିବା ସେହି ହିଂସ୍ରଜନ୍ତୁମାନଙ୍କୁ ।

ବିଲୁଆ ହସି ଦେଇ କହିଲା – ତୁମ ପାଖରେ ପରା ମୁଁ ତୁମର ବନ୍ଧୁ ପରି ପାଖେ ପାଖେ ରହୁଥିବି । ବଣର ହିଂସଜନ୍ତୁମାନେ ପୁଣି ତୁମର କ’ଣ କରିବେ? ଆରେ ମୋ କଥାକୁ ବିଶ୍ୱାସ କରି ଚାଲୁନା ନନା ।

ଏଥର ବିଲୁଆ କଥାରେ ବିଶ୍ୱାସ କରି ଗଧ ବଣକୁ ଚାଲିଗଲା କିନ୍ତୁ ବିଲୁଆ ଯେତେବେଳେ ଗଧକୁ ନେଇ ସିଂହ ପାଖରେ ପହଞ୍ଚିଗଲା ସେତେବେଳେ ସିଂହକୁ ଦେଖିବା ମାତ୍ରେ ଗଧ ଡିଆଁଟେ ମାରିଲା ଯେ ଏକା ନିଶ୍ୱାସରେ ସେ ପଳାଇଗଲା ।

ଗଧ ଚାଲିଯିବାରୁ ବିଲୁଆ ସିଂହକୁ ଚାହିଁ କହିଲା – ହଜୁର ମୋର ବା ଉପାୟ କ’ଣ? ଆପଣ ତ ଶିକାରକୁ ହଠାତ୍ ଚାଲାଖ କରି ଦେଲେ । ସେ ଦେଖିବାମାତ୍ରେ ଚମ୍ପଟ ମାରିଲା । ମୁଁ ଏବେ କ’ଣ କରିବି କହୁନାହାଁନ୍ତି ।

ସିଂହ କହିଲା – ଆରେ ନାଇଁରେ । ଥରେ ସିନା ମୁଁ ଅପ୍ରସ୍ତୁତ ହୋଇପଡ଼ିଲି ଏଥର କ’ଣ ମୁଁ ଆଉ ଏପରି ଭୁଲ କରିବି । ଆଉ ଥରେ ଚେଷ୍ଟା କର ତ ଦେଖିବା ।

ବିଲୁଆ ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ପୁଣି ସେହି ଗଧ ପାଖରେ ଯାଇ ପହଞ୍ଚି କହିଲା – ବୁଝିଲ ନନା ତୁମେ ଏବେ ଯାହା କରିଲ ତାହା କିନ୍ତୁ ଠିକ୍ ହେଲା ନାହିଁ । କାହିଁକି ଯେ ପଳାଇ ଆସିଲ ତାହାର କାରଣ କ’ଣ ମୁଁ ଯେ ବୁଝିପାରିଲି ନାହିଁ ।

ବିଲୁଆର ଏପରି ମନବୋଧ କଥା ଶୁଣି ଗଧ ପୁଣି କହିଲା – ତୁମେ ମୋତେ ଗୋଟେ ଘାଇଲା ସିଂହ ପାଖରେ ପହଞ୍ଚାଇ ଦେଇ ପଳାଇ ଆସିବ ବୋଲି ଭାବିଥିଲ ନୁହେଁ ।

ଏଥର ବିଲୁଆ ବାସ୍ତବିକ ଗଧ ନିକଟରେ ଚତୁରତା ପଣ ଦେଖାଇ କହିଲା – ମୁଁ ଦେଖୁଛି ତୁମର ଦେଖିବା ଆଦୌ ଠିକ୍ ହୋଇନାହିଁ । ତୁମେ ଯାହାକୁ ସିଂହ ଭାବି ପଳାଇ ଆସିଲ ସେ କଣ ସିଂହ ଯେ, ସେ ପରା ଘାଇଲା ଗଧଟାଏ ମୋରି ଭରସାରେ ପଡ଼ିରହିଛି । ଆଉ ମଧ୍ୟ ତୁମର ପରା ତାର ସମ୍ପର୍କ ଅଛିବୋଲି ସେ ତୁମକୁ କେବଳ ଝୁରି ଝୁରି ମରିବାକୁ ବାହାରିଲାଣି ।

ଗଧ ପୁଣି ବିଲୁଆର ଏହି ଛଳନାମୟ କଥାକୁ ଆଉ ଥରେ ବିଶ୍ୱାସ କରି ପୁଣିଥରେ ବିଲୁଆ ସାଥିରେ ବଣକୁ ଗଲା । ଗଧ ଭାବି ସେ ଯେତେବେଳେ ସିଂହ ପାଖରେ ପହଞ୍ଚିଗଲା ସେତେବେଳେ ଘାଇଲା ହୋଇ ପଡ଼ିଥିବା ସିଂହ ଚଟକରି ଗଧକୁ ମାଡ଼ିବସି ଖଣ୍ଡ ଖଣ୍ଡ କରି ପକାଇଲା ସେଣିକି ଚତୁର ବିଲୁଆ କ’ଣ କଲା ନା ସିଂହର ଅଜାଣତରେ ଗଧର କାନ ଆଉ କଲିଜାକୁ ଚଟାପଟ ଖାଇଦେବାରୁ ସିଂହ କହିଲା ଆରେ ପାପିଷ୍ଠ ତୁ ମୋର ଶିକାରଟାକୁ ଅଇଁଠା କରି ପକାଇଲୁ ।

ଏହାକହି ସିଂହ ରାଗିଯିବାରୁ ହଜୁର ମୋର ଏଥିରେ ଦୋଷ କିଛି ନାହିଁ । ମୁଁ କାହିଁକି ତାକୁ ଅଇଁଠା କରିବି? ମୁଁ ପରା ପ୍ରଥମରୁ ଦେଖିଛି ଗଧଟାର କଲିଜା ଆଉ କାନ ନଥିଲା ।

ସିଂହ ଏଥର ବିଲୁଆର କଥାକୁ ବିଶ୍ୱାସ କରିଗଲା ସିନା, ହେଲେ ଉପାସରେ ପେଟ ତ ପୋଡ଼ିଯାଉଛି । ଏଠି ଆଉ ଅଇଁଠା ବିଚାର ନକରି ସିଂହ ଓ ଗଧିଆ ସାଥି ହୋଇ ମଲା ଗଧଟାକୁ ଖାଇବାକୁ ଲାଗିଲେ ।