ଯାତ୍ରାପଥେ

କବିସୌରଭ ଅନୁପ ସିଂହ ଦେବ

ରାଜା ଖଡ଼ିଆଳ

ଆକାଶରେ

ଘନ ମେଘ ମାଳା

ଚତୁର୍ଦ୍ଦିଗେ ସାଗର କଲ୍ଲୋଳ

ଗର୍ଜି ଉଠେ

ଦୂରୁଁ ଥରେ ଥରେ

ବତାସର ଭୀମ ହସ୍ୟରୋଳ ।

କୂଳହୀନ

ମହୋଦଧି ବୁକେ

ରଚି ତୋର ଜୀବନର ଖେଳା

ରେ ନାବିକ !

ଚାଲିଛୁ ଅଲକ୍ଷ୍ୟ

ଘେନି ପରା ଜୀର୍ଣ୍ଣ ପ୍ରାଣ ଭେଳା !

ଶକ୍ତିହୀନ

ବାହୁ ଯେବେ ତୋର

ଥକିଯିବ ପ୍ରଭଞ୍ଜନ ଘାତେ

କମ୍ପିବ ତୋ

ଅବଶ ଶରୀର

ଅଶ୍ରୁବୋଳା ସେ ନିର୍ଜ୍ଜନ ରାତେ ।

ସାଥୀହରା !

କହ ତେବେ ଭଲା

କା'ର କାନେ ବାଜିବ ତୋ ଡାକ ?

କେ ଶୁଣିବ

ପ୍ରାଣର ଚିତ୍କାର

ଶୂନ୍ୟପଥେ କହ ରେ ନାବିକ !

ସ୍ନିଗ୍ଧ ଉଷା

କନକ କିରଣ

ନ ଚୁମ୍ବୁଣୁ ତୋ ସିକ୍ତ କପୋଳ

ନ ଦେଖୁଣୁ

ନବୀନ ଆଲୋକେ

ରଞ୍ଜିତ ସେ ଦୂର ଚକ୍ରବାଳ

ଆବର୍ତ୍ତନ

ନିଏ ଯେବେ ଟାଣି

ତରଣୀଟି ଜଳଧି ର ତଳେ

ହସିବ ସେ

ନିର୍ମ୍ମମ ନିୟତି

ଥାଇ ଦୂରେ ପ୍ରଭଞ୍ଜନ ରୋଳେ ।

ସେତେବେଳେ

ଆଖି ଲୁହ ଢାଳି

କହିବୁ ନ ରଖ ବୋଲି କା' ରେ ?

ଜାଣିବୁ ତୁ

ଯାତ୍ରାପଥ ଲକ୍ଷ୍ୟ

ସରିଛି ସେ ଶୂନ୍ୟ ପରପାରେ ।

ସମାପ୍ତ