ଲୁହର ଆନନ୍ଦ

ଲୁହର ଆନଂଦ

 

କେତେ ଯେ ଆନଂଦ

ଲୁହବିନ୍ଦୁଟେ ହୋଇ ଜକେଇ ହେବାକୁ

ନିଜେ ଓଦା ହୋଇ

ଶୁଖାଇ ତ ପାରିବି ଛାତି ଭିତର

ଦୁଃଖର ବନ୍ୟା ପ୍ଲାବନକୁ ।

 

କେତେ ଯେ ଆନଂଦ

ଲୁହଧାର ହୋଇ ଗଡିଯିବାରେ

ବିନ୍ଦୁସବୁକୁ ଗୋଟାଇଆଣି

ଅଜାଡି ଦେଇ ତ ପାରିବି

କୋହର ବହ୍ନିକୁ ଲିଭାଇବାକୁ ।

 

କେତେ ଯ ଆନଂଦ

ଲୁହର ନଈଟିଏ ହୋଇ ବହିଯିବାରେ

କେତେ ମଉଜ ହେବ

ପ୍ରସାରିତ ଲୁହଧାର ସବୁ ଏକାଠି

ଦୁଃଖସବୁ ବାଂଟି ଆଗେଇଯିବାରେ ।

 

କେତେ ଯେ ଆନଂଦ

ଲୁହନଈରୁ ସମୁଦ୍ରଟେ ହେବାରେ

ସମୂହ କୋହର ଢ଼େଉକୁ

ବାଡେଇ ଚୁରମାରି କରି ହଜାଇ ଦେବାକୁ

ସମୟ ସୈକତର ଅନଃହୀନ ଇଲାକାରେ ।