હૃદયક્મલની જૂઠી આશા

રે ભોળી! જલઝૂલતી કમલિનિ ! કાં ભૂલ ? વ્હાલી સખી-

જોઈ પૂર્વદિશામુખે પ્રસરતી લાલાશ આ ઊજળી ?

આશા વ્યર્થ ધરે રવિ સુકરની સંધ્યા સમે, બાપલા!

એ તો હિમપતિ શશી નિકળશે, ના ના પતિ, હે હલા!

એ પોચું દિલ તું સમું સુમન છે, તેણે ગૃહી આશ’તી:

જાણ્યું સૂર્ય થઈ પ્રફુલ્લ કરશે પ્રેમી તણી પ્રીતડી;

ના તે તે નિકળી હતી શશી સમી, હિમે હણ્યું કાળજું;

જૂઠી આશ દઝાડતી સુમનને, ભુલે ન તે ઝાળ તું!