ଶୁଆ ଶାରୀ କଥା - ୩୨

ସାଧୁ ବାବା

ଦେଶର ନାମ ବୈଜୟନ୍ତୀ ନଗର, ସେହି ନଗରରେ ଉଦିତ ସେନ ନାମରେ ଜଣେ ଜମିଦାର ଥିଲେ, ସେ ଏତେ ଧନୀ ଯେ ଲୋକେ ତାଙ୍କୁ ସାହୁକାର ନାମରେ ପରିଚିତ କରାନ୍ତି ।

ସେ ଉଦିତ ସେନଙ୍କର ସୁନ୍ଦରୀ ସ୍ତ୍ରୀଟିଏ ଥିଲା । ସେ ସ୍ତ୍ରୀଙ୍କର ନାମ ରମ୍ଭା । ସ୍ୱର୍ଗର ରମ୍ଭା ମେନକାଙ୍କ ପରି ସାହୁକାରଙ୍କର ସ୍ତ୍ରୀ ରମ୍ଭା ଏତେ ସୁନ୍ଦରୀ ଥିଲା ଯେ ପଥ ଚଲା ଲୋକଙ୍କର ସେ ଆଖିରେ ପଡି ଗଲେ ସେ ଲୋକ ଘଂଟାଏ କାଳ ରମ୍ଭାଙ୍କୁ ଦେଖିବାକୁ ଇଚ୍ଛା କରି ପଥରେ ଅଟକି ଯାଆନ୍ତି ।

ଦିନକର କଥା ସେହି ରାଜ୍ୟର କେତେକ ଲୋକ ତୀର୍ଥ କରିବା ନିମନ୍ତେ କାଶୀ ବନାରସ ବାହାରିଲେ । ସେମାନଙ୍କ ସଙ୍ଗରେ ସାହୁକାରଙ୍କ ସହିତ ତାଙ୍କ ସ୍ତ୍ରୀ ରମ୍ଭା ମଧ୍ୟ ବାହାରିଲେ । ତୀର୍ଥ ସ୍ଥାନରେ ପହଁଚିବା ଲାଗି ଅନେକ ଦିନର ରାସ୍ତା । ସେମାନେ ଯାଉ ଯାଉ ରାସ୍ତା ଥକି ପଡି ଏକ ଯାଗାରେ ସେମାନେ ସମସ୍ତେ ରହଣି କଲେ । ସେମାନେ ଯେଉଁଠାରେ ରହିଲେ ସେଠାରୁ ଖୁବ୍ ଦୂରରେ ଗୋଟିଏ ସୁନ୍ଦର ପୁଷ୍କରିଣୀ ଥିଲା । ସେହି ପୁଷ୍କରିଣୀ ନିକଟରେ ଜଣେ ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ମଠ କରି ରହୁ ଥିଲେ ।

ସାହୁକାରଙ୍କ ସ୍ତ୍ରୀ ରମ୍ଭା ସ୍ନାନ କରିବା ନିମନ୍ତେ ସେହି ପୁଷ୍କରିଣୀକୁ ଯାଇ ସନ୍ନ୍ୟାସୀଙ୍କ ଉପରେ ତାଙ୍କର ଦୃଷ୍ଟି ପଡି ଗଲା । ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ଜଣଙ୍କ ଯୁବକ ଥିଲେ, ଆଉ ମଧ୍ୟ ଖୁବ୍ ସୁନ୍ଦର ଥିଲେ । ସେପରି ଜଣେ ସନ୍ନ୍ୟାସୀଙ୍କୁ ଦେଖି ସାହୁକାରଙ୍କର ପତ୍ନୀ ତାଙ୍କ ରୁପରେ ମୋହିତ ହୋଇ ପଡିଲେ ।

ଏହା ପରେ ସାହୁକାରଙ୍କର ପତ୍ନୀ ସ୍ନାନ କାର୍ଯ୍ୟ ସମାପନ କଲେ । ମନ ଥାଏ ତାଙ୍କର ସେହି ସନ୍ନ୍ୟାସୀଙ୍କ ପାଖରେ । ସେଥି ଲାଗି ସାଧୁଙ୍କ ସହ ଆଳାପ ଆଲୋଚନା କରିବା ନିମନ୍ତେ ତାଙ୍କର ବହୁତ ଇଚ୍ଛା ହେଲା । ସେଥି ଲାଗି ସେ କିପରି ଯିବେ ଆଉ କେଉଁ ଆଳରେ ଯିବେ ତାହା ସିଦ୍ଧାନ୍ତ କଲେ ।

ସ୍ୱାମୀଙ୍କୁ କହିଲେ ମୁଁ ମୋର ମଙ୍ଗଳ ନିମନ୍ତେ ଆଜି ଏହି ନିକଟରେ ଥିବା ସାଧୁଙ୍କ ଦର୍ଶନରେ ଯିବି । ଜଣେ ସାଧୁଙ୍କ ପାଖକୁ କେହି ଖାଲି ହସ୍ତରେ ଯାଏ ନାହିଁ । ସେଥି ଲାଗି ତୁମେ ମୋତେ କିଛି ସୁସ୍ୱାଦୁ ଫଳ ମୂଳ ଆଣି ଦିଅ ।

ସଂସାରରେ ଥିବା ସମସ୍ତ ପୁରୁଷଙ୍କ ପରି ସାହୁକାର ମଧ୍ୟ ସ୍ତ୍ରୀ ବୋଲକରା ଥିଲେ । ସ୍ତ୍ରୀଙ୍କର ମନରୁ ଅଶାନ୍ତି ଦୂର ହେଉ ଏହା ଥିଲା ତାଙ୍କର ଇଚ୍ଛା । ତେଣୁ ସ୍ତ୍ରୀ ରମ୍ଭାଙ୍କର ଇଚ୍ଛା ପୂରଣ ନିମନ୍ତେ ପାଖ ବଜାରକୁ ଯାଇ କିଛି ଫଳ ମୂଳ କିଣି ଆଣି ଦେଲେ ।

ସ୍ୱାମୀ ସ୍ତ୍ରୀଙ୍କର ମନ ଜାଣି ସୁନ୍ଦର ସୁନ୍ଦର ସ୍ୱାଦୁ ଫଳ ଆଣି ଦେଇ ଥିବାରୁ ସ୍ୱାମୀଙ୍କ ଉପରେ ରମ୍ଭା ଖୁସି ହେଲେ । ତାପରେ ସେ ଫଳ ସମୁହକୁ ନେଇ ସନ୍ନ୍ୟାସୀଙ୍କ ନିକଟକୁ ଗଲେ । ସନ୍ନ୍ୟାସୀଙ୍କର ପାଦ ସ୍ପର୍ଶ କରି ଫଳ ଗୁଡିକ ସାଧୁଙ୍କ ଆଗରେ ଥୋଇ ଦିଅନ୍ତେ ସାଧୁ କହିଲେ ଏହି ଫଳ ସବୁ କାହିଁକି ଆଣିଛ? ଯାହା ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ସବୁ ଦିନ ମିଳେ ନାହିଁ ସେପରି ଜିନିଷ ଆମ୍ଭେ ବା ଗ୍ରହଣ କରିବୁ କିପରି?

ସାଧୁଙ୍କ ମୁଖରୁ ଏକଥା ବାହାରନ୍ତେ ରମ୍ଭା ପଚାରିଲେ ମୁଁ ଆପଣଙ୍କ କଥାର ପ୍ରକୃତ ରହସ୍ୟ କ’ଣ ତାହା ଜାଣି ପାରିଲି ନାହିଁ । କେଉଁ ଜିନିଷ ଆପଣଙ୍କୁ ସବୁ ଦିନ ମିଳେ ନାହିଁ । ତାହା ପ୍ରକାଶ କରନ୍ତୁ । ସନ୍ନ୍ୟାସୀ କହିଲେ ସେ ସବୁ ଯେବେ ତମେ ପୂରଣ କରିବ ତାହା ହେଲେ ସିନା ପ୍ରକାଶ କରିବି । ଅଯଥାରେ ପ୍ରକାଶ କରି ଶେଷରେ ଅପମାନର ଫଳ ଭୋଗ କରିବାକୁ ହୁଏ । ଏହା ପରେ ଆମ୍ଭକୁ ସେହି ଅପମାନର ପ୍ରତିଶୋଧ ନେବାକୁ ହେଲେ ଦାତାଙ୍କର ସର୍ବନାଶ ହେବା ଯାଏଁ କଥା ଯାଇଥାଏ ।

ଏହି କଥା ଗୁଡିକ ରମ୍ଭାକୁ କିମିତି କିମିତି ଗୋଟାଏ ଭଲ ଲାଗୁଥାଏ । ତେଣୁ ସେ କହିଲେ ଆପଣ ଯାହା କହିବାକୁ ଚାହୁଁଛନ୍ତି ତାହା ସ୍ପଷ୍ଟ ଭାବରେ କହିବା ଭଲ । ଆପଣ ମନରେ ଯେଉଁ ସବୁ ସନ୍ଦେହର ପ୍ରଶ୍ନ ଆସୁଛି ତାହା ମନ ମଧ୍ୟରୁ ଦୂର କରିବା ଦରକାର ।

ଏହା ପରେ ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ହସ ହସ ହୋଇ କହିଲେ ଏହି ଦୁର୍ମୁଲ୍ୟ ଫଳ ଗୁଡିକ ଯେପରି ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ମାନଙ୍କୁ ମିଳିବାର ଅସମ୍ଭବ ହୋଇଥାଏ ସେହି ପରି ଏହି ତୁମେ । ତୁମ ପରି ସୁନ୍ଦରୀ ସ୍ତ୍ରୀଙ୍କର ଦେହ ।

ମଳୁ ଖୋଜୁଥିଲା ଯାହା ବଇଦ ବତାଇଲା ତାହା ।

ସନ୍ନ୍ୟାସୀଙ୍କର ଏକଥା ଶୁଣି ରମ୍ଭା ଓଠରେ ଧାରେ ହସ ଉକୁଟି ଉଠିଲା । ସେ କହିଲା – ମଳୁତ ତାହା ଖୋଜୁ ଥିଲା, ଆପଣ କ’ଣ ମୋତେ ପାଇ ସୁଖୀ ହୋଇ ପାରିବେ । ଯଦି ପାରିବେ ତାହା ହେଲେ କୁହନ୍ତୁ ମୋତେ ପୁଣି କ’ଣ କରିବାକୁ ହେବ ।

ସନ୍ନ୍ୟାସୀ କହିଲେ ତୁମେ ତୁମ ସ୍ୱାମୀଙ୍କ ସହିତରେ ଅଛ । ମୋର ମନର କ୍ଷୁଧାକୁ କିପରି ରକ୍ଷା କରିବ ତାହା ତୁମ ଉପରେ ନ୍ୟସ୍ତ । ରମ୍ଭା କହିଲା, ସେକଥା ଆପଣ ଆଦୌ ଚିନ୍ତା କରନ୍ତୁ ନାହିଁ । ମୁଁ ଆପଣଙ୍କୁ ପ୍ରାଣ ଦେଇ ଭଲ ପାଇ ସାରିଛି । ଆପଣଙ୍କ ପାଇଁ ଯାହା ଦରକାର ସେ ବ୍ୟବସ୍ଥା ମୁଁ କରିବି । ଏହା କହି ରମ୍ଭା ସନ୍ନ୍ୟାସୀଙ୍କ ଲାଗି ଆଣିଥିବା ସମସ୍ତ ଫଳ ମୂଳ ଦେଇ ଚାଲି ଗଲା ।

ଏହା ପରେ ରାତି ହେଲା । ତୀର୍ଥ ଯାତ୍ରୀ ମାନେ ସେହି ଠାରେ ରାତ୍ରି ଯାପନ କରୁ ଥାଆନ୍ତି । କିପରି ରାତ୍ରି ନିଶବ୍ଦ ହେବ ସମସ୍ତେ କାଳ ନିଦ୍ରାରେ ନିଦ୍ରିତ ହେବେ । ସ୍ୱାମୀଙ୍କର ଶୋଇବା ପରେ ରମ୍ଭା ସନ୍ନ୍ୟାସୀଙ୍କ ନିକଟକୁ ଯିବ ।

ବେଶ୍ ସମୟ ଆସିଲା ତୀର୍ଥ ଯାତ୍ରୀ ମାନେ ସମସ୍ତେ ଶୋଇ ପଡିଲେ । ଏହି ସୁବିଧା ଦେଖି ସାହୁକାରର ସ୍ତ୍ରୀ ରମ୍ଭା ସନ୍ନ୍ୟାସୀଙ୍କ ପାଖକୁ ଆସିଲା । ଏହାପରେ ସେମାନେ ସାରରିକ ସମ୍ଭୋଗରେ ଲିପ୍ତ ହୋଇଗଲେ ।

ଶୁଆ ଆଉ ଶାରୀ ଦୁହେଁ ଝଗଡା ନହୋଇ କିଛି ସମୟ ଚୁପ୍ ହୋଇ ବସିଲେ ।