ରାସ୍ତା

ଅନେକ ମାନସିକ ଯନ୍ତ୍ରଣା ଭୋଗିଲା ପରେ ଆମେ ଟିକେ ହସିବା ଆରମ୍ଭ କରିଛୁ । 

ମୋ ସ୍ତ୍ରୀ କଇଁ ଖୁବ୍ ଭଲ ସ୍ୱଭାବର ଝିଅ । ମୋ ସହ ମୋର ସବୁ କୁ ସୁ କୁ କାନିରେ ବାନ୍ଧି ଆମ ସଂସାର ନାଆକୁ ଆଗକୁ ବଢ଼େଇ ନେଉଛି । ପିଲାଦିନୁ ମାଆ ନଥିଲା । ଭଉଣୀ କି ଭାଇ ବି ନଥିଲେ । ବାପା ଓ ମୁଁ । ମାଆ ଓ ଭଉଣୀ ବିନା ଘରଟିରେ ବେଶୀ ନିରବତା  କମ୍ ଗହଳ ଚହଳ ଲାଗୁଥିଲା କଇଁ ଆସିବା ପୂର୍ବରୁ । 

ମୋ ବାହାଘର ପରେ ଘର କାହାକୁ କୁହନ୍ତି  ଜାଣିଲି । ଖଡ୍ ଧଡ୍, ଖିଲି ଖିଲି ହସ, ରୁଣୁଝୁଣୁ ଶବ୍ଦ ଆମ ନିର୍ଜୀବ ନିଃଶବ୍ଦ ଜଡ ଘରକୁ ଜୀବନ୍ତ କରିଦେଲା । ଘର ଜିନିଷ ଖୁବ୍ ସାଇଜି ସୁତର ହୋଇ ସଜ ହେବାରୁ ଘର ଶୋଭା ବଢିଗଲା । ନହେଲେ ଅନେକ ବର୍ଷ ହେବ ଆମେ ବାପା ପୁଅ ଜୀଇଁଥିଲୁ ସିନା ବଞ୍ଚି ନ ଥିଲୁ । କଇଁ ଆସିଲାରୁ ଘର ଓ ଜୀବନ ସବୁ ଅତି ସୁନ୍ଦର ଓ ଭଲ ଲାଗିଲା । ବଞ୍ଚିବା ସ୍ୱାଦ ଏତେ ସ୍ବାଦିଷ୍ଟ ନୂଆ ନୂଆ ଅନୁଭବ କଲି । ଦେହ ମୁଣ୍ଡରେ ପଡିଗଲେ ରସୁଣ ତେଲ ଗିନା ଧରି ଏମିତି କଇଁ ପରି କେହି ମାଲିସି କରୁ ନଥିଲେ । ସଂକ୍ଷେପରେ କହିବାକୁ ଗଲେ ଜୀବନ ଏତେ ଲୋଭନୀୟ ଏମିତି ମଧୁର କଇଁ ହିଁ ଆମ ବାପା ପୁଅଙ୍କୁ ଆଣି ଦେଲା । 

ଖାଦ୍ୟ ଦୁନିଆଁରେ ଏତେ ପ୍ରକାର ପୁଣି ଘରେ ରୋଷେଇ ହୁଏ ଦେଖି ଓ ଖାଇ ଖାଲି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହେଲି ନାହିଁ ବିସ୍ମୟ ବି ହେଲି । ଆଗେ ଯେଉଁ ଦିନ ଭଲ ଖାଇବାକୁ ଇଚ୍ଛା ହୁଏ ବାପା ହୋଟେଲରୁ ମଗେଇ ଆଣନ୍ତି । ପିଠା ପଣା ଯାହା ଯେତେବେଳେ ମନ ହୁଏ ସବୁ କିଣା ଜିନିଷରେ ଆମେ କାମ ଚଳେଇ ନେଉ । ବାପା ମୋ କଥା ବୁଝୁ ବୁଝୁ ନିଜ କଥା ଭୁଲି ଯାଆନ୍ତି । ମୁଁ ଟିକେ ବଡ଼ ହେବାରୁ ବାପା ମୋ ସଫା ଟପା ଓ ଦେହ ମୁଣ୍ଡ ବୁଝିଲା ବେଳେ ମୁଁ ତାଙ୍କର ଯତ୍ନ ନେବାକୁ ଆରମ୍ଭ କଲି । ବାପା ମୋ ପାଇଁ ମୁଁ ବାପା ପାଇଁ ଦେହ ମୁଣ୍ଡ ହେଲେ ଉଜାଗର ରହୁଥିଲୁ। ବାପା ପୁଅ ସମ୍ପର୍କ ବ୍ୟତିରେକ ଆଉ କୌଣସି ସମ୍ପର୍କ ବିଷୟରେ ମୋର ଧାରଣା ଆଦୋୖ ନ ଥିଲା କହିଲେ ଚଳେ।

ବେଳେବେଳେ ଭାରି ଅସହାୟ ଲାଗୁଥିଲା । ବାପା ରୋଷେଇ ସହ ସବୁ ଘର କାମ ଓ ତାଙ୍କ ଚାକିରୀ କଥା କଥା ବୁଝାବୁଝି କରି କରି ଥକି ପଡନ୍ତି ନି କେମିତି  କେବଳ ଭାବେ । ବାପାଙ୍କ ଦେହ କି ମନ କଥା ବୁଝିବାକୁ କେହି ନାହିଁ । ମୋ କଥା ତ ବାପା ବୁଝନ୍ତି କିନ୍ତୁ ବାପା କଥା!

ଯେତେ ଯେତେ ବଡ଼ ହେଉଥିଲି ସେତେ ଅଧିକ ବାପାଙ୍କ ଦୁଃଖ ମୋତେ ଗ୍ରାସ କରୁଥିଲା । ଏଣୁ ବାପା ରୋଷଇ କଲେ ମୁଁ ବାସନ ମାଜି ଦେଉଥିଲି । ସେ ମୋ ସାର୍ଟ ପ୍ୟାଣ୍ଟ କାଚିଲେ ମୁଁ ପାଇପି ମାରି ଦେଉଥିଲି ଧୋଇବା ପାଇଁ । ବାପା କିନ୍ତୁ ସବୁ କଥାରେ ମୋତେ ବାରଣ କରି ମନ ଲଗାଇ ପଢିବାକୁ କୁହନ୍ତି । ମୁଁ ପାଠ ତ ପଢେ, ମାଷ୍ଟର ପୁଅ ପାଢ଼ ପଢିବିନି ତ ଆଉ କଣ କରନ୍ତି । ଜନ୍ମ ହେଲା ଦିନୁ ଦେଖିଛି ଆମ ଘରେ ପିଲାଙ୍କ ପାଠ ପଢା । ବାପା ସକାଳ ଓ ସଞ୍ଜରେ ଟିଉସନ କରନ୍ତି । ସେଇ ପିଲାମାନଙ୍କ ଗହଣରେ ବହି ଖାତା ମେଳରେ ମୋ ପିଲା ଦିନ ବିତିଛି । ଚାରି ବର୍ଷର ହୋଇଥିଲି ମାଆ ମଲା । ସେବେଠାରୁ ପିଠି ହେଉ କି ସାଇକେଲରେ ବାପା ମୋତେ ଲଦି ସ୍କୁଲ ଯାଇଛନ୍ତି, ଘର କାମ କରିଛନ୍ତି, ବଜାର ଘାଟ ହେଉ କି ବନ୍ଧୁବାନ୍ଧବ ବା ମେଳା ମହୋତ୍ସଵ ଯାଇଛନ୍ତି। ସବୁବେଳେ ବାପାଙ୍କ ଦେହ ସହ ମୋ ଦେହ ମିଶିକି ରୁହେ।କ୍ଷଣେ ଆଖି ଉହାଡ଼ରୁ ମୋତେ ସେ ରଖି ନାହାଁନ୍ତି। ବାପା ଯେତେ ସ୍କୁଲ ଟ୍ରାନ୍ସଫର୍ ହୋଇଛନ୍ତି ମୁଁ ସେତେଟା ସ୍କୁଲରେ  ପାଠ ପଢ଼ିଛି ।

ମୋ ବାପା ତିନି ଝିଅ ତଳେ କୋଡ଼ପୋଛା ଭାରି ଗେହ୍ଲା ପୁଅ ଥିଲେ। ସେଥିରେ ପୁଣି ତାଙ୍କ ସାନ ଭଉଣୀ ଠାରୁ ସେ ଦଶ ବର୍ଷ ସାନ । ମୋ ପିଉସୀମାନେ ବୟସ୍କା ହୋଇଗଲେଣି । ମୋ ଜନ୍ମ ହେବାର ବର୍ଷକ ପରେ ଜେଜେମାଆ ଓ ମୋତେ ତିନି ବର୍ଷ ହେଲା ବେଳକୁ ଜେଜେ ମରିଗଲେ । 

ଶେଷରେ ମାଆଟା ବି ବାପାଙ୍କୁ ଏକା କରି ଚାଲିଗଲା !!

 ବାପା ଏ ଦୁନିଆଁର ସବୁଠାରୁ ଦୁଃଖୀ ଏକ୍ଳା ମଣିଷ । ମାଆ ମଲା ପରେ ଟିଉସନ ବନ୍ଦ । କେବଳ ମୋ କଥା ଓ ଚାକିରୀ ଛଡା ଆଉ କିଛି ଚିନ୍ତା କରି ନାହାନ୍ତି  । ମୁଁ ଯେବେ ମାଆ ମାଆ କହି ଆକୁଳ ହୋଇ କାନ୍ଦେ ବାପା ମାଆର ବଡ଼ ଫୋଟୋଟିଏ ମୋତେ ଧରେଇ ଦିଅନ୍ତି । ମୁଁ ତୁନି ହୋଇ ମାଆ ସଂଗେ କଥା ହେଉ ହେଉ କେତେବେଳେ ତାକୁ ଧରି ଶୋଇ ପଡେ । ପ୍ରାୟତଃ ଫୋଟୋଟି ମୋ ସହ ଥାଏ । ବାପା ମୋତେ ବେଡକୁ ଉଠାଇ ନିଅନ୍ତି । ମୋତେ ମଝିରେ ଓ ଗୋଟେ କଡେ ବାପା ଅନ୍ୟ କଡେ ଯେଉଁଠି ସବୁଦିନେ ମାଆ ଶୋଉଥିଲା ସେଇ ଜାଗାରେ ଫୋଟୋଟିକୁ ଶୁଆଇ ଘୋଡେଇ ଦିଅନ୍ତି । ବାପାଙ୍କ ଡାହାଣ ହାତ ମୋ ସହ ମାଆ ଫୋଟୋ ଯାଏ ଲମ୍ବି ଯାଏ । 

ଦିନେ ଦିନେ ରାତିରେ ବାପା ଏପଟ ସେପଟ ଖାଲି କଡ଼ ଲେଉଟାନ୍ତି । ଟଏଲେଟ୍ ବାରମ୍ବାର ଯାଆନ୍ତି ଓ ବଟଲରୁ ପାଣି ଢାଳି ପିଅନ୍ତି । ଶୀତ ରାତିରେ ବି ବିନ୍ଦୁ ବିନ୍ଦୁ ଝାଳ ତାଙ୍କ କପାଳରେ ଦେଖାଯାଏ।ବାପାଙ୍କ ତକିଆ  ଓଦା ଲାଗେ। କାନ୍ଥକୁ ଆଉଜି  ପଙ୍ଖାକୁ ଅପଲକ ନୟନରେ ଚାହିଁ ଥାଆନ୍ତି। ଲୁହ ଗଡି ଶୁଖିଲା ଧାର ଗୋରା ତକ ତକ ମୁହଁରେ ସ୍ପଷ୍ଟ ଦେଖା ଯାଏ।

ନିଦ ହେଉନି କି ବାପା ?

ନାଇଁରେ ଆୟୁ । 

ବାପା ମୋତେ ଶୁଆଇବା ପାଇଁ ଯେମିତି କରନ୍ତି ଠିକ୍ ସେମିତି  ତାଙ୍କ ମୁଣ୍ଡ ମୋ କୋଳରେ ରଖି ଆଖି ଉପରେ ହାତ ଥାପୁଡ଼େଇ ଶୁଆଇ ଦେବାର ଚେଷ୍ଟା କରି କୁହେ, "ବାଇଆ ଯାଆ ଯାଆ ମୋ ବାପା ଶୋଇ ପଡିଲେଣି । " ବାପା ଯେଉଁ ଯେଉଁ ଗୀତ ବୋଲି ମୋତେ ଶୁଆନ୍ତି ସେ ସବୁ ଗୁଲୁରୁ ଗୁଲୁରୁ ହୋଇ ବୋଲେ । ଯେତେବେଳେ   "ବାଇ ଚଢ଼େଇରେ ବାଇ ଚଢେଇ, ଆୟୁ ମାଆ ଯାଇଛି ଆକାଶ ତାରା ହୋଇ "  ତାରା ଫୁଲରୁ ଗୋଟେ ଆଣି  ଆସିବ ,ଆୟୁ ଧନକୁ ଗେଲ କରିବ "  ବୋଲେ  ବାପା ମୋତେ ତାଙ୍କ ଛାତି ଉପରକୁ ଜୋରେ ଟାଣି ନେଇ ଖୁବ୍ କାନ୍ଦନ୍ତି । 

ବାପାଙ୍କ କାନ୍ଦ ମୋ ପିଲା ମନକୁ ଦଳିମନ୍ଥି ପକାଏ ।ମୋ ପରି ବାପା ବି ମାଆ କୁ ଖୋଜୁଛନ୍ତି ! ମାଆ ଭାବନାରେ ବାପ ପୁଅ ଦୁହେଁ ବଞ୍ଚିବାରେ  ଥାଉ। କବେ କେବେ  ସାନ ପିଉସୀ ମିରା ନାନୀ ଆସନ୍ତି । ତିନି ପିଉସୀ ମଧ୍ୟରେ ମୀରା ନାନୀ ଭାରି ଭଲ । ସେ ମୋ ବାପାଙ୍କୁ ଖୁବ୍ ଭଲ ପାଆନ୍ତି । ମଝିରେ ମଝିରେ ଆସନ୍ତି ଘର ଅଳନ୍ଧୁ ସହ ବାପାଙ୍କ ବହି ଥାକ, ପୋଷାକ ପତ୍ର ସଫା ଓ ଆଇରନ୍ କରି ଦେବାକୁ । ମାତ୍ର ଏବେ ସେ ବି ଆସନ୍ତନି, କାରଣ ୟୁଟ୍ରସ ପ୍ରୋବ୍ଳେମ୍ ହେତୁ ସେ ଉଠି ବସି ପାରୁନାହାନ୍ତି । ଅନ୍ୟ ପିଉସୀମାନେ କେବଳ ଆସନ୍ତି ଓ ସଂଗେ ସଂଗେ ପଳାନ୍ତି । ସେତିକି ସମୟ ଭିତରେ 'ଆର୍ଯ୍ୟ' ଏଇଟା ଦେ ଆର୍ଯ୍ୟ ସେଇଟା ନବୁ ବରାଦ କରନ୍ତି । ମୋ ବାପାଙ୍କ ନାଁ ଆର୍ଯ୍ୟମାନ ସ୍ୱାଇଁ, ଡାକନ୍ତି ଆର୍ଯ୍ୟ । ବାପା ବି ଭାଉଜ ନାହିଁ କାଳେ ମନ ଊଣା କରିବେ  ବୋଲି ବରାଦ କରିବା ଆଗରୁ ସବୁ ସଜିଲ କରି ଥାଆନ୍ତି । ତଥାପି ବଡ଼ ନାନୀ ଦୁଇ ଜଣ ଯେତେ ନେଲେ ବି ଖୁସି ହୁଅନ୍ତି ନାହିଁ । ବରଂ କୁହନ୍ତି ଚାକିରିଆ ଭାଇ ଦିଅନ୍ତା ନାହିଁ କି ?

ଏଣୁ ଆମ ଭାଗ୍ୟରେ ସବୁଦିନେ ଡାଲି, ଆଳୁ କିମ୍ବା ବାଇଗଣ କି ବିଲାତି ସିଝେଇ ଚକଟି ଖାଇବା ଲେଖା । ଆଉ କିଛି ରୋଷେଇ ବାପାଙ୍କୁ ଆସେନି । ମୁଁ ବଡ଼ ହେବା ସହ ଡାଲି ଓ ଭାତ କରିବା ଶିଖିଗଲି । ଘରଦ୍ୱାର ଓଳାଓଳି କଲି । ହାଣ୍ଡି କଡେଇ ମାଜିଲି।ଶେଯ କଲି । ସଞ୍ଜ ଦେଲି । ବାପା ଓ ମୋ ପାଇଁ ଖାଇବା ବାଢ଼ିଲି । 

ମୋର ଏପରି କାମ ଦେଖି ମୋ ସାଙ୍ଗମାନେ କୁହନ୍ତି ଆୟୁ ତୁ ଗୋଟେ ମାଇଚିଆ । ରୋଷେଇ କରୁଛୁ ,ସଞ୍ଜ ଦେଉଛୁ ଘର ବାଡ଼ି ଓଳାଉଛୁ । ମୁଁ କିଛି କୁହେ ନାହିଁ । ମନେ ମନେ କିନ୍ତୁ କୁହେ କଣ ହେଲା ସେଇଠୁ ମୋ ମାଆ ନାହିଁ । ଆମ ଘର କାମ କିଏ କରିବ! ସବୁବେଳେ ମୋ ବାପା କରୁଥିବେ କି ?ମୁଁ ଟିକେ ସାହାଯ୍ୟ ନ କଲେ ହେବ କେମିତି ଯେ । ଝିଅ ପିଲେ ବି ଆୟୁଟା ମାଇଚିଆରେ, ଚିଡ଼େଇଲେ ମୋ ମୁଣ୍ଡକୁ ପିତ୍ତ ଚଢ଼ିଯାଏ । ସବୁ ଦୋଷ ମାଆକୁ ଦିଏ । ତା ଫୋଟୋକୁ ଧରି କୁହେ, ତୁ କାଇଁକି ମଲୁ ମାଆ । ଦେଖେତ ବାପାଙ୍କୁ ଟିକେ କାମରେ ସାହାଯ୍ୟ କରୁଛି ବୋଲି ମୋତେ ସମସ୍ତେ ମାଇଚିଆ କହୁଛନ୍ତି ! ଏଣୁ ପିଲାଦିନୁ ମାଇଚିଆ ଶବ୍ଦ ପ୍ରତି ମୋର ଖୁବ୍ ବିତୃଷ୍ଣା।

ଯେତେ ବଡ଼ ହେଉଥିଲି ଏ ମାଇଚିଆ ଶବ୍ଦଟି ମୋତେ ଭାରି କଟୁ ଲାଗୁଥିଲା । ଏ ଏ ଆୟୁ ଟା ମାଇଚିଆ ରେ ପିଲାମାନେ ମୋତେ ଚିଡ଼େଇ ମନଟାକୁ କ୍ଷତାକ୍ତ କରୁଥିଲେ। ମନ ହେଉଥିଲା ମୁଥି ମାରି କହିବା ପିଲାଙ୍କ ଦାନ୍ତ ଭାଙ୍ଗିଦେବାକୁ । କିନ୍ତୁ ଚୁପ୍ ରହୁଥିଲି । ହେଲେ ଦିନେ ସହିବା ଶକ୍ତି ମୋର ସୀମା ଟପିଗଲା । ଭୀଷଣ ରାଗିକି ଦି ଚାରିଟା ପିଲାଙ୍କୁ ପିଟିଲି ନିର୍ଘାତ । ତୁମର କଣ ଯାଉଛି ମୁଁ ମାଇଚିଆ ହେଲି । ମୋ ମାଆ ନାହିଁ ଆମ ଘର କାମ କଣ ତୁମେ କରିବ ? ମୋ ବାପା କଣ ସବୁ ଏକା କରିବେ!

ବେଦ୍ ଚିଡ଼େଇବା ପିଲାଙ୍କ ଓସ୍ତାତ କହିଲା, "ତୋ ବାପା ଆଉ ଗୋଟେ ବାହା ହୋଇ ପଡୁନାହାନ୍ତି; ତୋର ଗୋଟେ ନୂଆ ମାଆ ହୁଅନ୍ତା ଓ ଘର କାମ କରନ୍ତା । "

ସତେ ତ ଏକଥା ମୋ ମନକୁ କାଇଁ ଆସି ନଥିଲା !ସେଦିନ ଖାଇ ପିଇ ଶୋଇଲା ବେଳେ କହିଲି, "ବାପା ମୋର ଗୋଟିଏ ନୂଆ ମାଆ ଆଣୁନ । ଆମେ ସ୍କୁଲ ଗଲେ ଆଉ ଘର ତାଲା ପକାଇ ଯାଏନ୍ତେ ନାହିଁ । ନୂଆ ମାଆ ଘରେ ରୁହନ୍ତା । "

ବାପା ମୋ ମୁଣ୍ଡ ସାଉଁଳେଇ କହିଲେ, ମୁଁ କଣ ତୋ ମାଆର କମି ପୂରଣ କରି ପାରୁନି କି ଆୟୁ? ହେଉ ଏଣିକି ମୁଁ ଅଧିକ ସତର୍କ ରହିବି ଯେ ତୁ ଯେପରି ତୋ ମାଆକୁ ଝୁରିବୁ ନାହିଁ । ବାପା ମରିଗଲେ ମାଆଟିଏ ତା ପିଲାଙ୍କୁ ଏକା ଏକା ମଣିଷ କରି ପାରିଲା ବେଳେ ଜଣେ ବାପା ମାଆ ମଲା ପରେ ଏକା ପିଲା ସମ୍ଭାଳି ପାରିବ ନାହିଁ କାହିଁକି? ଆୟୁ ତୁ ପିଲା ଲୋକ ଏ ଦୁନିଆଁ ବିଷୟରେ କିଛି ଜାଣିନୁ । ସୁବୁକୁ ଦେଖୁଛୁଟି । ତା ବାପା ଆଉ ଗୋଟେ ବାହା ହେଲା ପରେ ତା ଅବସ୍ଥା କଣ ହେଉଛି? ଭଲ ପଢୁଆ ପିଲାଟା ଛେଳି ଜଗୁଛି । ନୂଆ ମାଆ ଆସିଲେ ତୋତେ ଭଲ ପାଇବ, ତୋ ସହ ମୋ କାମ ନିଶ୍ଚିତ କରିବ ସେ ଗ୍ୟାରେଣ୍ଟି କିଏ ଦେବ? ଆମେ ଯେମିତି ଅଛେ ଠିକ୍ ଅଛେ । ଈଶ୍ୱର ତୋ ଭାଗ୍ୟରେ ମାଆ ସୁଖ କି ମୋ ଭାଗ୍ୟରେ ସ୍ତ୍ରୀ ସୁଖ ଲେଖି ନାହାନ୍ତି । ଯାହା ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ଇଚ୍ଛା ନୁହେଁ ତେଣିକି ମନ ବଳାଇଲେ ଦୁଃଖ ଭୋଗ କରିବା ସାର ହେବ ରେ ଆୟୁ।। 

ଏଣୁ ନୂଆ ମାଆ ଆସିବା ସ୍ୱପ୍ନ ମୋର ସ୍ୱପ୍ନରେ ରହିଗଲା । ମୁଁ ବି.ଏସସି. ପରେ ବି.ଇଡି. ଟ୍ରେନିଂ ନେଲି ଓ ହାଇସ୍କୁଲରେ ଟିଚରଟିଏ ହେଲି । 

ଏଇଠୁ ବାପା ଓ ମୋ " ରାସ୍ତା "  ଟିକେ ଅଲଗା ହେଲା । ବାପା ତାଙ୍କ ସ୍କୁଲ ଗଲାବେଳେ ମୁଁ ମୋ ସ୍କୁଲ ଗଲି । ସବୁଦିନ ମୁଁ ଆଗ ଘରୁ ବାହାରେ ଯେହେତୁ ମୋ ସ୍କୁଲ ବାପାଙ୍କ ସ୍କୁଲ ଠାରୁ ଦଶ କିଲୋମିଟର ଅଧିକ ରାସ୍ତା । ଚାକିରୀ କରିବା ପରଠୁ ବାପା ସକାଳେ ଖାଆନ୍ତି କି ନାହିଁ  ଦେଖିପାରେ ନାହିଁ । ମୋତେ ଖାଇବାକୁ ଦେଇ ମୋ ଟିଫିନ୍ ସଜାଡ଼ି ମୋତେ ସ୍କୁଲ ପଠାଇ ସାରିଲା ପରେ ଖାଇବେ କୁହନ୍ତି । କେବଳ ରାତିକି ସାଙ୍ଗ ହୋଇ ଖାଉ । ସାଙ୍ଗ ହୋଇ ଶୋଉ। ଏମିତି ଭାତ ଡାଲି ବାଣ୍ଟି କୁଣ୍ଟି ଖୁଆ ଖୋଇ ହୋଇ  ବାପା ପୁଅ ଜୀବନକୁ ଭାଗ ବାଣ୍ଟୁ ବାଣ୍ଟୁ କେତେ ବେଳେ  ମୋ ବୟସ ବିବାହ ଯୋଗ୍ୟ ହୋଇଗଲା।

ଖୋଜି ଖୋଜି ବାପା ସୁନ୍ଦର ଓ ଗୁଣର ବୋହୁଟିଏ କଲେ । ମୁଁ ବହୁତ ଖୁସି ଥିଲି ଯେ ଆମ ଭାଗ୍ୟ ଖୋଲିଲା । ଏଣିକି ଆମ ଘର ସମସ୍ତଙ୍କ ଘର ପରି ଲାଗିବ । ସେଇଆ ହେଲା କିନ୍ତୁ ବାପା ବେଶୀ ଏକୁଟିଆ ଓ ମାତ୍ରାଧିକ ଚୁପ୍ ଚାପ୍ ହୋଇ ଗଲେ । ବାପାଙ୍କ ସମୟରୁ  ମୋ ସହ କଇଁ କିଛି ଭାଗ ବସିଲା । ବାପାଙ୍କ ପାଖରେ ମୁଁ ଆଉ ଶୋଇ ପାରିଲି ନାହିଁ । ପ୍ରତିଦିନ ଶୋଇବା ପୂର୍ବରୁ ବାପାଙ୍କ ପାଖକୁ ଯାଏ । ବେଡ୍ କରିଦିଏ ବାପା ପାଖେ ମାଆ ଫୋଟୋକୁ ରଖି ଘୋଡେଇ ଦିଏ । ମୋ ମଝି ଜାଗାଟି ଖାଲି ରୁହେ ସେମିତି । ବେଡ୍ ଧାରରେ ବସି ଭାବେ ବାପା ମୋ ବାହାଘର ପରେ ପ୍ରକୃତରେ ଖୁବ୍ ଏକା ହୋଇ ଯାଇଛନ୍ତି । ମୋ ଚିନ୍ତା ଭର୍ତ୍ତି ମୁହଁକୁ ପଢି ବାପା କୁହନ୍ତି ଆରେ ଯା କଣ ବସି ଭାବୁଛୁ? ବୋହୁଟି ଅପେକ୍ଷା କରିଥିବ । ବଡ଼ ହେଲୁଣି, ଘର ସଂସାର କଲୁଣି ଯା ଆୟୁ ଯା । 

ଭଲ ଝିଅଟିଏ ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ଅପାର କରୁଣାରୁ ମୋତେ ମିଲିଥିଲେ ବି ବାହାଘର ପରେ ଅସୁଖ ଅନୁଭବ କରୁଥିଲି । କଣ କରିବି କିଛି କୂଳ କିନାରା ପାଉ ନଥିଲି । ମୋ ବିବାହାର କିଛି ଦିନ ପରେ ବାପା ହଠାତ୍  ପ୍ରତି କଥାରେ କଇଁକୁ ମୋ ମାଆ ସହ ତୁଳନା କରିବାକୁ ଲାଗିଲେ । କଇଁକୁ ମାଆ ପରି ରୋଷେଇ ଆସୁନି । ଘରକରଣା ମାଆ ପରି ଶିଖିନି । ସ୍ୱଭାଵ ବି ମାଆ ପରି ନୁହଁ । କଇଁ କଥାବାର୍ତ୍ତା, ବ୍ୟବହାର ମଧ୍ୟ ମାଆ ସଙ୍ଗେ ମିଶୁନି ଇତ୍ୟାଦି ଇତ୍ୟାଦି ଅଭିଯୋଗ ବାଢିଲେ। ବେଳେବେଳେ କଇଁକୁ ପଢିଲା ଭଳିଆ ଚାହିଁ ଥିବେ। 

ମୋ ବାହାଘର ପରେ ବାପା ବଦଳିଗଲେ କି ମୁଁ ବଦଳିଲି କିବା ଆମ ପରିବେଶ ତାହା ବୁଝିବା ମୁସ୍କିଲ ଥିଲା ମୋ ପାଇଁ । ବେଶୀ କଇଁକୁ ନେଇ ବାପା ପୁଅ ଭିତରେ ଦୂରତା ବଢିବାକୁ ଓର ଖୋଜୁଥିଲା । 

ମୁଁ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହେଲି ଯେ ବାପା କଇଁ ଭିତରେ ମାଆକୁ କାହିଁକି ଖୋଜୁଛନ୍ତି ? କଇଁ ତ କଇଁ ସେ କେମିତି ମାଆର ସବୁ ଗୁଣ ଆଣି ପାରିବ!!କଣ ହୋଇଛି ବାପାଙ୍କର ! କଇଁ ବି ଅନେକ ଥର କହିଲା କି ବାପାଙ୍କ ବ୍ୟବହାର ତାକୁ ଭଲ ଲାଗୁ ନାହିଁ।ଗିଳି ଗଲା ଭଳି ଚାହୁଁଛନ୍ତି। ବାପାଙ୍କ ପାଖକୁ ଯିବାକୁ ମୋତେ ଭୟ ଲାଗୁଛି।

ଭୟ ! ସେ ବା ବାପା।

ହଲେ ବି ସେ ଜଣେ ପୁରୁଷ ଆୟୁ।

ବାପା ମାନେ କଣ ପୁରୁଷ କି କଇଁ ! ସେମାନେ ବା ଭଗବାନ। ମୋ କଥା ଶୁଣି କଇଁ ନିରବ ରହିଲେ ବି ତା ଆଖି କହିଦିଏ ଯେ ସେ ଅସନ୍ତୁଷ୍ଟ।

ଆସ୍ତେ ଆସ୍ତେ ବାପା ଏମିତି ହେଲେ ଯେ ଦିନେ ଦିନେ କଇଁ ଉପରକୁ ଖାଇବା ଭଲ ହୋଇନି କହି ଥାଳି ଫିଙ୍ଗା ଫିଙ୍ଗି କଲେ । କିନ୍ତୁ ଖାଇବା ତ ଅତି ଟେଷ୍ଟ ହୋଇଥାଏ! ଝିଅଟିଏ ଆସିବ ଆମ ଘର ହସିବ ଆଶା ମୋର ପାଣି ଫୋଟକା ପରି ମିଳେଇ ଗଲା । ମୋର ଜଣେ  ବନ୍ଧୁଙ୍କ  ଭାଇ ଯିଏ ଜଣେ ମନୋବିଜ୍ଞାନୀ  ଡାକ୍ତରଙ୍କ ସହ ବାପାଙ୍କ ବିଷୟରେ କଥା ହେଲି । ସେ ଯାହା କହିଲେ ମୋ ହୋସ୍ ଉଡ଼ିଗଲା । ବାପା ଜୀବନ ସାରା ନିଜ ଭିତର କାମନା ବାସନାକୁ ଚାପି ରଖି ଏକା ଏକା ସବୁ ଦୁଃଖ କଷ୍ଟକୁ ଭୋଗି ଭୋଗି ସେ ଏପରି ଏକ ମାନସିକ ରୋଗର ପୀଡିତ ଯେ ଯାହା କରୁଛନ୍ତି କିଛି ବୁଝି ପାରୁ ନାହାନ୍ତି କିମ୍ବା ସେ ଏପରି କରୁଛନ୍ତି ବୋଲି ତାଙ୍କର କିଛି ମନେ ରହୁ ନାହିଁ । ଏମିତି ଏକ ବିପଦ ସଂକୁଳ ଷ୍ଟେଜରେ ପହଞ୍ଚି ଯାଇଛନ୍ତି ସେ । ବାପା ମୋ  ସହ ଯୋଡି ହୋଇ ଥିଲେ । ବିବାହ ପରେ ମୁଁ ତାଙ୍କଠାରୁ ଦୁରେଇ ଆସିବାଟା ବି  ତାଙ୍କୁ ଖୁବ୍ ଭିତରେ ବାଧିଛି । ତାଙ୍କ ଆତ୍ମା ଏକୁଟିଆ ହୋଇ ଯାଇଛି ।।ହୁଏତ ବାପାଙ୍କ  ଚେତନ ମନ ସଂସାର ସୁଖରୁ ନିଜକୁ ଦୂରେଇ ରଖିବାରେ ସମର୍ଥ ହୋଇଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଅବଚେତନ ମନ ବିଷୟ ବାସନା ପ୍ରତି ଆକୃଷ୍ଟ।ସୁନ୍ଦରୀ ଝିଅଟିଏ ଦେଖି ହୁଏତ ତାଙ୍କ ଅବଚେତନ ମନ ତଳ କ୍ଷୁଧା ବଢି ଯାଉଛି। ସନ୍ତୁଳନ ରକ୍ଷା କରି ପାରୁ ନାହାନ୍ତି ଦୁଇ ମନର। ଏଣୁ ବ୍ୟବହାରରେ ତାଙ୍କ ଅଜଣାତେ ସେ ସବୁ ପ୍ରତି ଫଳିତ ହେଉଛି।

ଏଥକୁ ଉପାୟ କଣ  !

ତାଙ୍କୁ ସହଯୋଗ କରିବା । ପ୍ରତିବାଦ ନ କରିବା । ସେ ଯାହା କହୁଛନ୍ତି ଠିକ୍ କହିବା । ଯଥା ସମ୍ଭବ ଖୁସି ରଖିବ ତାଙ୍କୁ । ନଚେତ ସାଧାରଣରୁ ଅସାଧାରଣ ସମସ୍ୟା ଦେଖାଦେବା କିଛି ଅସମ୍ଭବ ନୁହେଁ । ତୋ ସ୍ତ୍ରୀକୁ କହିବୁ ଖୁବ୍ ସତର୍କ ରହିବ ସେ । ତାକୁ ତୋ ବାପାଙ୍କ ପାଖେ କେବେ ଏକା ଛାଡ଼ିବୁ ନାହିଁ । ଯେ କୌଣସି ଦୁର୍ଘଟଣା ସେ ଘଟାଇ ପାରନ୍ତି। ଇଜ୍ଜତ ଲୁଟି ପାରନ୍ତି ବି। କିନ୍ତୁ କଣ କରୁଛନ୍ତି ତାଙ୍କର କିଛି ମନେ ରହିବ ନାହିଁ। କହିଲେ ବି ସେ ବିଶ୍ୱାସ କରିବେ ନାହିଁ। 

ଓହୋ ଜୀବନ ମୋର ବିଷମୟ ହେଇ ଉଠୁଥିଲା । ଦିନୁ ଦିନ କଇଁ ଉପରେ ବାପାଙ୍କ ଅତ୍ୟାଚାର ବଢ଼ୁଥିଲା । ମୁଁ ଅନ୍ଧ ମୁକ ବଧିର ପରି କିଛି ଦେଖି ପାରୁ ନଥିଲି କି କିଛି ଶୁଣି ପାରୁ ନଥିଲି । ବାପାଙ୍କୁ ତ କିଛି କହି ପାରିବି ନାହିଁ । ମୁଁ ଜାଣିଛି ତାଙ୍କ ଦୁଃଖ । ସେଥିରେ ସେ ଯାହା କରୁଛନ୍ତି କେବଳ ରୋଗର ଶିକାର ହୋଇ । କିଛି ଜାଣି ପାରୁନାହାନ୍ତି । ଯେତେବେଳେ ବୁଝୁଛନ୍ତି ଏପରି ହଇରାଣ ହରକତ କରୁଛନ୍ତି ବୋଲି ଆଦୌ ବିଶ୍ୱାସ କରୁ ନାହାନ୍ତି । ଭାରି ବିକଳ ଲାଗୁଛି ତାଙ୍କ ଚାହାଣି । 

ଦିନେ ବାପା ମୋତେ ଡାକି କହିଲେ, ଆରେ ଆୟୁ ଦିନନାଥ ମୋ ସହକର୍ମୀ ଏବଂ ଆମ ଗାଁ ପରେଶ କହୁଥିଲେ ମୁଁ କୁଆଡେ ବୋହୁ ଉପରକୁ ଫିଙ୍ଗାଫିଙ୍ଗି କରୁଛି? ମୋ ବୋହୂକୁ ମୁଁ ବି ମରାଧରା କରୁଛି ! ତୁ ମୋତେ ଏ ବିଷୟରେ କିଛି କହିନୁ !! ସତରେ ଆୟୁ ମୁଁ ମୋ ବୋହୂ ମାଙ୍କୁ ଏମିତି ହଇରାଣ କରୁଛି!!

ବାପା କହି  କୁଣ୍ଢେଇ ପକାଇ ପିଲାଙ୍କ ପରି କାନ୍ଦି ଉଠିଲି । ବାପା ଖୁବ୍ ଗମ୍ଭୀର ହୋଇ କହିଲେ ତୁ ମୋ କଥା ମାନିବୁ ଆୟୁ! ମୋର କଣ ହୋଇଛି ମୁଁ ଜାଣି ପାରୁନାହିଁ । ସୁନାନାକି ବୋହୁଟାକୁ ମୋର ଏତେ ଦୁଃର୍ବ୍ୟବହାର କରୁଛି । ତୁ ଗୋଟେ କଥା କର ବୋହୂକୁ ସାଙ୍ଗରେ ନେଇ ତୋ ସ୍କୁଲ ପାଖେ ରହ । ପ୍ରତି ଦିନ ଏତେ ବାଟ ଯିବା ଆସିବା କାଇଁ କରିବୁ, ବରଂ ସେଇ ପାଖା ପାଖି ଭଡା ନେଇ ରହିଯାଆ । ପୁଅ ତୁ ତ ବଡ଼ ହେଲୁଣି।ପୁଅରୁ ପୁରୁଷ ହୋଇ ଗଲୁଣି। ମୋ ଦୁଃଖ ବୁଝି ପାରୁଥିବୁ। ବିବାହର ପାଞ୍ଚ ବର୍ଷ ପରେ ମୁଁ ତୋ ମାଆ କୁ ହରେଇ ତୋତେ ପାଳିବା ଜୋଶରେ ଏତେ ବାଟ କେମିତି ଚାଲି ଆସିଲି ଜଣା ପଡିଲା ନାହିଁ । ଏବେ ତୋ ବାହା ଘର ପରେ ତୋ ମାଆ କାହିଁକି ମୋର ଭାରି ମନ ପଡୁଛି। ନିଇତି ସ୍ୱପ୍ନରେ ଆସୁଛି ଏବଂ ଖୁବ୍ ହଇରାଣ କରୁଛି। ଏମିତି ହେଲେ ମୁଁ ଦିନେ ପାଗଳ ହୋଇ ଯିବିରେ ଆୟୁ।

ବାପା!! କହି ମୋ ଶ୍ୱାସ ରୁଦ୍ଧ ହେଲା ପରି ଲାଗୁଥିଲା । ମୁଁ କହିଲି କାହା କଥାରୁ କଣ ମିଳିବ ବାପା । ସବୁ ଠିକ୍ ଠାକ୍ ଅଛି । ତୁମେ ଆଦୌ ଚିନ୍ତା କରନା । ବାପା ନିଜକୁ ଦୋଷୀ ଦୋଷୀ ଭାବୁଥିଲେ । ଗାମୁଛାରେ ବାମ୍ଫେଇବା ମୁହଁକୁ ପୋଛି ପୋଛି ବାରି ଆଡକୁ ପଳାଇଲେ । 

ଇଏ ଗୋଟେ ଏତେ ମାରାତ୍ମକ ମାନସିକ ରୋଗ ! ରୋଗୀ ଜାଣି ପାରୁନି କଣ କରୁଛି ! ସ୍କୁଲରେ ତ ଭଲ । ଠିକ୍ ଠାକ୍ ପାଠ ପଢା! ସବୁ କାମ ବି ତ ଠିକ୍ ଠାକ୍ । କେବଳ ବେଳେବେଳେ କଇଁ ଉପରକୁ ଏମିତି ହେବାର କାରଣ !! ମୋତେ ଭାରି ବ୍ୟଥିତ କରୁଥିଲା ଆକସ୍ମିକ ଭେଟ ହେବା ଏଇ ବିଚିତ୍ର ଜୀବନ ସହ । 

ହଁ କଇଁକୁ କୁହେ ମୋ ବାପାଙ୍କୁ କିଛି କହିବ ନାହିଁ । କେବଳ ମୋରି ପାଇଁ ସେ ଏକ୍ଳା ଏକ୍ଳା ନିଜ ଜୀବନ, ବୟସ ଓ ଜୀଇଁବା ଭୁଲି ଯାଇଛନ୍ତି । ଚେତନ ମନ ସିନା ତ୍ୟାଗୀର, ଯୋଗୀର ଜୀବନ ବଞ୍ଚିବାକୁ ବାଧ୍ୟ; କିନ୍ତୁ ଅବଚେତନ ମନ ଏସବୁ ମାନିବାକୁ ବାଧ୍ୟ ନୁହେଁ । ତାର ଯାହା ଇଚ୍ଛା ତାହା ହିଁ କରୁଛି । 

କଇଁ ହସିଦେଇ କୁହେ ସେ କଣ ଖାଲି ତୁମ ବାପା ମୋ ବାପା ନୁହଁନ୍ତି!  ଡର ଲାଗୁଛି ତୁମେ ନ ଥିଲା ବେଳେ କାଳେ କିଛି ଅଘଟଣ ଘଟେଇବେ ନା।

କଇଁ !! ବିଚାରୀ ଝିଅଟି ବାହା ହୋଇ ଆସୁ ଆସୁ ସବୁ ଜଞ୍ଜାଳ ମୁଣ୍ଡେଇବା ସହ ବାପାଙ୍କ ରାଗ ଓ ରୋଗର ଶିକାର ହେଉ ହେଉ ହସ୍କୁରୀ ଝିଅଟି ଦିନୁ ଦିନୁ ଗମ୍ଭୀର ହୋଇ  ଯାଉଥିଲା । କିନ୍ତୁ ମୁହଁ ଖୋଲି କେବେ ମୋ ବାପାଙ୍କ ବ୍ୟବହାର ବିଷୟରେ ମୋତେ କହିନି କି ଅତିଷ୍ଠ ହୋଇନି । ଯାହା ପଡିଶା ଘର ଲୋକେ କଇଁ ଉପରେ ବାପାଙ୍କ ଅତ୍ୟାଚାର ବିଷୟରେ ମୋତେ କୁହନ୍ତି ବୋଲି ଜାଣି ପାରେ।

ମୁଁ ଆୟୁଷ୍ମାନ ସ୍ବାଇଁ ତ୍ରିଶଙ୍କୁ ପରି ଝୁଲିଛି ବାପା ଓ କଇଁ ମଝିରେ । "ରାସ୍ତା " ଟିଏ ଖୋଜୁଛି ସ୍ୱସ୍ତିର ନିଃଶ୍ୱାସ ଟିକେ ନେବା ପାଇଁ।

ମୋ ଠାରୁ ବାପା ଯେ ମାନସିକ ରୋଗର ଶିକାର ସେ କଥା ଜାଣି କଇଁ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହେବା ସହ ଗୋଟେ ପ୍ରସ୍ତାବ ଦେଲା, ଚାଲ ବାପାଙ୍କ ଦ୍ଵିତୀୟ ବିବାହ କରିଦେବା । ସାଙ୍ଗଟିଏ ପାଇଲେ ସେ ପୁଣି ସ୍ବଭାବିକ ମଣିଷ ହୋଇଯିବେ । 

ଟିକେ ଗମ୍ଭୀର ହୋଇ କହିଲି , ଠିକ୍ ଯେ ପାତ୍ରୀ କେଉଁଠୁ ମିଳିବେ ? ବାପାଙ୍କୁ ରାଜି କରାଇବ କିଏ? ଏ ବୟସରେ ଅତି ଆଦର୍ଶକୁ ଜାବୁଡି ଧରିଥିବା ପୁଣି ପୁଅ ବୋହୂ କଲା ପରେ ବାପା କଣ ଦ୍ଵିତୀୟ ବିବାହ କରିବାକୁ ରାଜି ହେବେ ? ଲୋକେ ବି କଣ କହିବେ ?

ଦେଖିବା, ଖୋଜିବା । ଉଦ୍ୟମ ଓ ଇଚ୍ଛା ଥିଲେ କଣ ଅସମ୍ଭବ ଅଛି କି? ଜୀବନ ଆମର ଆୟୁ। ଆମେ କେଉଁ  ବାଗରେ ଜୀଇଁବା କେଉଁ " ରାସ୍ତା "ରେ ଚାଲିବା ସେଇଟି ଆମ ଉପରେ ନିର୍ଭର କରେ। ବାପା ଏତେ ଭଲ ମଣିଷ ,କାହିଁକି ତାଙ୍କୁ ପାଗଳ ହେବାକୁ ଦେବା। ଚାଲ ଆମେ ବାପାଙ୍କର ବାପା ଓ ମାଆ ହୋଇଯିବା ଆୟୁ।

କଇଁ କଥା ମୋତେ ଉଦାସ ଓ ହତାଶ ଦୁନିଆଁ ରୁ କିଛି କ୍ଷଣ ବାହାର କରି ନିଏ। ବାପାଙ୍କ ଖୁସି ଜୀବନ ପାଇଁ ସ୍ୱପ୍ନଟିଏ ଦେଖେ।

କିନ୍ତୁ ବାପା ଏଇ ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ କଇଁକୁ ବିଗିଡି ଥିବେ ତ ଟିକେ ପରେ ଅତି ଭଲ କଥା ମାଆ, ମୋ ସୁନା ବୋହୁ କହିବେ । ଦିନେ ବାପା ଘରେ ଥିଲେ ସାନ ପିଉସୀ ନାନୀଙ୍କ ଦେହ ଅତିଶୟ ଖରାପ ଶୁଣି ମୁଁ ଦେଖିବାକୁ ଯାଇଥିଲି । ଫେରି ଦେଖେତ କଇଁ ଘରେ କବାଟ କିଳି ପଶିଛି । ବାପା କଟୁରି ଧରି ସେ ଦୁଆର ମୁହଁରେ ଜଗିଛନ୍ତି । ଆମ ଦାଣ୍ଡ ଆଗରେ ଲୋକେ ଜମା ହୋଇ ବାଜେ ଟୀକା ଟିପ୍ପଣୀ ଦେଉଛନ୍ତି ବାପାଙ୍କ ନାଁ ରେ।

ମୁଁ ଏ ସବୁ ଦୃଶ୍ୟ ଦେଖି ଯଦିଓ ଅନୁମାନ କଲି କିଛି ଅଘଟଣର କିନ୍ତୁ ଏତେ ମାରାତ୍ମକ କଥା ଆକଳନ କରି ନ ଥିଲି । ମୁଁ କିଛି କହିବା ପୂର୍ବରୁ ମୋତେ ଦେଖି ବାପା କହିଲେ ଆଜି ହାଣି ଦେବି ତୋ ସ୍ତ୍ରୀକୁ । କହ  ତାକୁ  ଦେଉ ସେ ପିନ୍ଧା ଶାଢ଼ୀଟା । ତୋ ମାଆ ଶାଢ଼ୀ ସେଇଟି । ତୋ ସ୍ତ୍ରୀ କାଇଁ ପିନ୍ଧିଛି ?

ବାପା ! କେଉଁ ଶାଢ଼ୀ?

ସେଇ ମେରୁନ୍ କଲର୍ ହାତ ବୁଣା ଫୁଲ ପକା ଶାଢ଼ୀ । ସାବିତ୍ରୀ ଦିନ ତୋ ମାଆ ପାଇଁ ସେଇଟି ଆଣିଥିଲି । 

ବାପା ତୁମେ ପରା ସେ ଶାଢ଼ୀଟି ମୋତେ ଦେଇ କହିଥିଲ ନେ ଆୟୁ ଏ ଶାଢ଼ୀଟି ସାଇତିକି ରଖିଥା । ମୋ ବୋହୁ ଆସିଲେ ପିନ୍ଧିବ । ମୁଁ ସେଇଟା କଇଁକୁ ଦେଇଥିଲି । ସେଥିପାଇଁ ସେ ପିନ୍ଧିଛି । 

ଓହୋ ମୋ ବୋହୁ ପିନ୍ଧିଛି । ଭଲ ଭଲ ପିନ୍ଧୁ କହି ବାପା ଅପରାଧୀ ପରି ତଳକୁ ମୁହଁ ପୋତି ବାରି ଆଡକୁ ଚାଲିଗଲେ । 

ଡାକିବାରୁ କଇଁ କବାଟ ଖୋଲି ମୋତେ କୁଣ୍ଢେଇ ପକାଇ ଭୋ ଭୋ ହୋଇ କାନ୍ଦି କହଲା ବାପା ଆଜି ମୋ ଇଜ୍ଜତ ନେବାକୁ ବସିଥିଲେ ଆୟୁ। ଶାଢ଼ୀ କାନି ଚିରା। ଗୋଟା ସୁଦ୍ଧା ଥରୁଥାଏ ସେ।

କଣ କୁହନ୍ତି ଇଜ୍ଜତ ନୁହେଁ ମାଆ ଶାଢୀଟାକୁ ବାପା ଲୋଭ କରି ଟାଣୁଥିଲେ ବୋଲି । ମୋ ବାପା ଖରାପ ଲୋକ ନୁହଁନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ମାଆ ପାଇଁ ଏବେ ସେ ପାଗଳ ହେବାକୁ ବସିଲେଣି । ଆହୁରି ଚାରି ବର୍ଷ ଚାକିରି ଅଛି ଅବସର ନେବାକୁ । ଆର୍ଯ୍ୟ ମାଷ୍ଟ୍ରେ ଜଣେ ଆଦର୍ଶ ଶିକ୍ଷକ ସାରା ଜିଲ୍ଲା ଜାଣେ । ହେଲେ ଚହଳ ପଡିଲା ଆର୍ଯ୍ୟ ମାଷ୍ଟ୍ର ପାଗଳ ହୋଇ ଗଲାଣି । ବୋହୁର ଇଜ୍ଜତ ନେବାକୁ ପଛଉ ନାହିଁ । ପାପୀଟା ପୋକ ପଡି ମରିବ ଶେଷକୁ।

ବାପା ଆର୍ଯ୍ୟ ମାଷ୍ଟ୍ରେ ନୁହଁ ମୁଁ ଆୟୁ ହିଁ ପାଗଳ ହେଉଥିଲି । କେତେ ବାଲାନ୍ସ ରଖନ୍ତି ଆଉ । ବାପାଙ୍କ ଉପରେ ମୋ ଭରସା ରହୁ ନଥିଲା । କେତେବେଳେ ସତ ସତିକା କଇଁକୁ ହାଣି ନ ଦେବେ କି ଶାଢ଼ୀ ଟାଣି ଲଙ୍ଗଳା ନ କରିବେ କିଏ କହିବ?ଯେଉଁ ବାପା ମୋ ବୋହୁ ଆସିବ ମୋ ଘର ପୁରିବ ଅନେଇଁ ବସିଥିଲେ ସେଇ ବାପାଙ୍କ ପାଇଁ କଇଁକୁ ନେଇ ତାଙ୍କ ଘରେ ଛାଡ଼ି ଦେଇ ଆସିଲି । 

ଆଗ ପରି ବାପାଙ୍କ ସହ ମୁଁ ଖାଇଲି, ପିଇଲି ,ଶୋଇଲି । ଶୋଇଲା ବେଳେ ମୋତେ ବାପା କୁହନ୍ତି ବୋହୂ କାଇଁକି ଆଠ ଦିନ ହେଲା ତାଙ୍କ ଘରୁ ଆସିନି ? ବାହା ହେଲା ପରେ କଣ ହାତରେ ରାନ୍ଧି ଖାଇବୁ ?ମାଆ ଫୋଟୋକୁ କହିବେ ତୁ ତ ଚାଲିଗଲୁ ଦେଖିବୁ ଆ ଆର୍ଯ୍ୟ ମାଷ୍ଟ୍ରେ କେମିତିଆ ରୂପର ଗୁଣର ବୋହୁ କରିଛି । ଏ ଖଣ୍ଡ ମଣ୍ଡଳ ରେ ଏମିତି ବୋହୁ କେହି କରିଛି ଭଲା  ! 

ମୁଁ କେବଳ କାନ୍ଦେ।

ତୁ କାଇଁ କାନ୍ଦୁଛୁ? ତୋର ପୁଣି କଣ ହେଲା ଆୟୁ ! 

ଏଇ ମୌକାର ସଦ୍ ବ୍ୟବହାର କରି କହିଲି କଇଁ ଆଉ ଆମ ଘରକୁ ଆସିବ ନାହିଁ ମନା କରିଛି । 

ଆରେ କାହିଁକି ? ତାର କଣ ଅସୁବିଧା ହେଉଛି ଏଠି ?

କେମିତି କୁହନ୍ତି ବାପା ତୁମ ପାଇଁ କଇଁ ଆଉ ଆସିବ ନାହିଁ ଜିଦ ଧରିଛି । 

କିନ୍ତୁ  ଏହା ଥିଲା କଇଁ ଓ  ମୋର ପ୍ଲାନ।  ସୁଯୋଗ ଦେଖି ବାପାଙ୍କୁ ବାହାଘର ପାଇଁ ରାଜି କରେଇବାକୁ । 

ଆରେ କହୁନୁ କାହିଁକି ଆସିବ ନାହିଁ ବୋହୁ ?

କହିବି ?

ହଁ କହ । 

କଇଁ କହିଛି ତାର ଶାଶୁଟିଏ ଲୋଡ଼ା । ଆମ ଘରକୁ ଶାଶୁଟିଏ ନ ଆସିଲେ ସେ ଆଦୌ ଆସିବ ନାହିଁ । ବାପା ଏଇ ଅଳ୍ପ ଦିନ ଭିତରେ ମୁଁ କଇଁକୁ ଖୁବ୍ ଭଲ ପାଇ ଯାଇଛି । ତା ବିନା ମୋତେ ଭାରି କଷ୍ଟ ଲାଗୁଛି ବାପା । ମୋତେ ଯଦି ଖୁସି ଦେଖିବାକୁ ଚାହଁ ତୁମେ ପୁଣି ବିବାହ କରିବାକୁ ରାଜି ହୁଅ ବାପା । 

ପାଗଳ ହେଲୁ ? ଯେଉଁ ବୟସରେ ତୋ ମାଆ ଛାଡି ଗଲା ସେତେବେଳେ ବାହା ହେଲିନି ଏ ବୁଢା ବୟସରେ  ଆର୍ଯ୍ୟ ମାଷ୍ଟ୍ରେ ବାହା ହେବ ! ଛିଃ ଏଇଟା ବେଲଜ୍ୟା କଥା । 

ବାପା ,ସେତେବେଳେ ସିନା ମୋ ଖୁସି ପାଇଁ ବାହା ହୋଇ ନଥିଲ । ଏବେ ସେଇ ମୋ ଖୁସି ପାଇଁ ବାହା ହେବାକୁ ହଁ କର ବାପା । ମୋ ଖୁସି ଏବେ କଇଁ ପାଖେ । କଇଁ ଆସିବ ତୁମେ ବାହା ହେଲେ । ଅର୍ଥାତ ତୁମ ବାହା ହେବା ଉପରେ ମୋ ଖୁସି ନିର୍ଭର କରୁଛି । କୁହ ବାପା ତୁମେ ରାଜି ?

ବାପା କିଛି କହିଲେ ନାହିଁ । ମୋତେ ପିଠି କରି ଶୋଇଲେ । ମୁଁ ଉଠି ଯାଇ ଛାତରେ ବସିଲି । ଘରେ ଆଉ ଖିଆ ପିଆ କଲିନି । ସେଇ ଦିନଠାରୁ ରାତି ଅଧରେ ଘରକୁ ଫେରିଲି । 

ମଦୁଆଙ୍କ ସଂଗେ ସାଙ୍ଗ ହେଲି । ଗୁଡୁ ଦାଦା ଓ ବିଟୁ ଭାଇଙ୍କୁ ଶିଖେଇଲି ବାପାଙ୍କୁ ମୋ ବିଷୟରେ କହିବାକୁ । ବାହାଘର ପାଇଁ ମନେଇବାକୁ । ଏସବୁ ମୋର ବାପାଙ୍କୁ ବିବାହ ପାଇଁ ରାଜି କରେଇବାର ଅଭିନଵ ଯୋଜନା ଥିଲା । ତା ଛଡା ବିବାହ କରି କଇଁକୁ ଛାଡି ରହିବା ମୋ ଦେଇ ଭାରି  କଷ୍ଟ ହେଉଥିଲା। ଯୁବ ପ୍ରାଣ ମୋର ବିରହରେ ଦଗ୍ଧ ହେଉଥିଲା। ସଂସାରରେ ଚାଲିବା ପାଇଁ ସାଥିଟିଏ ଅପରିହାର୍ଯ୍ୟ ମୋ ପୁରୁଷ ପ୍ରାଣ ବୁଝି ଯାଇଥିଲା। ମୋ ବାପାଙ୍କର ବି ସାଥି ଟିଏ ନିଶ୍ଚିତ ଲୋଡ଼ା।

ବାପା ପ୍ରକୃତରେ ଲୋକେ କଣ ଭାବିବେ ଚିନ୍ତା କରି କୌଣସି ସିଦ୍ଧାନ୍ତ ନେଇ ପାରୁ ନ ଥିଲେ। ଡୁଗୁ ଦାଦା ଦିନେ ଆସି ବାପାଙ୍କୁ  କହିଲେ,  ଆର୍ଯ୍ୟ ଭାଇ ଆୟୁଟି ନଷ୍ଟ ହୋଇଗଲାଣି । ମଦ ପିଇଲାଣି ।ଛତରା ବାତେରାଙ୍କ ସହ ସାଙ୍ଗ ହେଲାଣି। ତୁମେ ତ ତା ସ୍ତ୍ରୀକୁ ରଖେଇ ଥୋଇ ଦେଲନି। ବାର ବର୍ଷ ତପସ୍ୟା ଶୁୁୁୁଖୁଆ ପୋଡ଼ାରେ ସାରି ଦେଲ। ଜଣେ ଶିିକ୍ଷକ ହୋଇ ତୁମେ ଶେଷକୁ ବୋହୁଟା ସହ..ଛିଃ।

ବିଟୁ ଭାଇ କହିଲେ ଆର୍ଯ୍ୟ ବଡବାପା, ଆୟୁ ଛତରା ପିଲାଙ୍କ ସହ ମିଶି ଏତେ ତଳକୁ ଖସିଯିବ! ତୁମେ ଆର୍ଯ୍ୟ ମାଷ୍ଟ୍ରେଟି ?। ଆୟୁ ପୁଣି ଜଣେ ହାଇସ୍କୁଲ ଶିକ୍ଷକ ? କଣ ଶିଖେଇବ ତୁମେ ପିଲାଙ୍କୁ ?

ମୋ ଅଭିନୟ ଏବଂ ଲୋକଙ୍କ କଥା ଶୁଣି ଶୁଣି ଦିନେ ବାପା କହିଲେ, ଆରେ ଆୟୁ ଆଉ ଲୋକହସା କରନା । ମୁଁ ବାହା ହେବାକୁ ରାଜି । 

ବାପା ! କହି କୁଣ୍ଢାଇ ପକାଇଲି । ଆର ଗାଁ ପଚାଶ ବର୍ଷ ବୟସ୍କା ବିନୁ ନାନୀ ଯେ ବିବାହର ମାତ୍ର ପାଞ୍ଚ ବର୍ଷ ପରେ ବିଧବା ହୋଇ ବାପ ଘରେ ପଡି ରହିଥିଲା । ଭାଇ ଭାଉଜଙ୍କ ଗଞ୍ଜଣା ସହି ନ ପାରିବାରୁ ଦୁଇ ଦୁଇ ଥର ଆତ୍ମହତ୍ୟା କରିବାକୁ ଉଦ୍ୟମ କରିଥିଲେ ବି ମରି ପାରିନଥିଲା, ତାଙ୍କ ସହ ମୋ ବାପାଙ୍କ ବିବାହ ମନ୍ଦିରରେ ଯଥା ରୀତି ସମ୍ପନ୍ନ ହେଲା।

କଇଁ ଓ ମୁଁ ମୋ ବାପା ତଥା ବିନୁ ନୂଆ ମାଆଙ୍କ ଗୃହ ପ୍ରବେଶ ପାଇଁ ବନ୍ଦାପନା ଥାଳି ସଜାଡୁ ସଜାଡୁ କଇଁକୁ କହିଲି ଏସବୁ ତୁମ ପାଇଁ ସମ୍ଭବ । ଯାହା ପୁଅ ହୋଇ ମୁଁ କରି ପାରି ନଥିଲି ତୁମେ ବୋହୁ ହୋଇ କରି ପାରିଲ । 

ଓ ଏମିତି କି ! ତାହେଲେ ମୋତେ ମୋ ପାଉଣା ମିଳିବା ଦରକାର!

ପାଉଣା ତ ... ଏଇ ଗୋଟେ କଥା ନିଅ କହି କଇଁକୁ ଜାବୁଡି ଧରି ଚୁମାଟିଏ ଦେଇ ଦେଲି । 

କଇଁ ଖିଲି ଖିଲି  ହସି  କହିଲା ମାଷ୍ଟ୍ରିଆ ବୁଦ୍ଧି, ନାଇଁ!!