ଗୁରୁଶିଷ୍ୟ

ଜେଜେ ଆଜି ଏତେବେଳେ ଯାଏ କଣ ଶୋଇଛ?

କାଇଁ ଆଜି କଣ କି ସୋନୁ?

ଗେସ୍ କର ଜେଜେ ।

ଆରେ ମନେ ପଡ଼ୁନିରେ କହ କଣ ଆଜି?

ମୋତେ ଯଦି ଗପ କହିବ ପ୍ରମିଜ୍ କର ତ କହିବି,ନ ହେଲେ ନାଇଁ ।

ହେଉ କହ,ଗପ କହିବି ।

ଆଜି ସେପ୍ଟେମ୍ବର ପାଞ୍ଚ ଜେଜେ ।

ତ କଣ ହେଲା ?

ଓହୋ ଜେଜେ ସତରେ ତୁମର କିଛି ମନେ ରହୁନି ।

କଣ କରିବି ବାବା ବୁଢ଼ା ହେଲିଣି ପରା ।

ବୁଢ଼ା ! ମୋ ସାଙ୍ଗ ମାନେ ତ କୁହନ୍ତି ତୁମେ ହିରୋ ପରି ଦିଶୁଛ । ତୁମେ କଣ କହୁଛ ନା ବୁଢା । ସେ ଚାଲାକି ଚଳିବନି । ଭାବୁଛ ଏମିତି କହିଲେ ମୁଁ ଛାଡ଼ିଦେବି । ଆଜି ଗପ କହିବ ହିଁ କହିବ ।

କହିବି ବାବା କହ ଆଜି କଣ?

ସେପ୍ଟେମ୍ବର ପାଞ୍ଚ ମ ଟିଚରସ୍ ଡେ ।

ଆରେ ମୁଁ କେମିତି ଭୁଲିଗଲି ! ଏ ଦିନଟି ମୋ ପାଇଁ କେତେ ବଡ଼ ।

ହେଉ ରହ ମୁଁ ମୋ ଗୁରୁଙ୍କୁ ଟିକେ ସ୍ମରଣ କରେ ।

ଜାଣିଲୁ ସୋନୁ ! ଗୁରୁଶିଷ୍ୟ ଗୋଟିଏ ପରମ୍ପରା ଆମ ଜୀବନରେ ।

ପରମ୍ପରା ସେ ପୁଣି କଣ ଜେଜେ?

ଆରେ ତୁମେ ସବୁ ତ ଇଂଗିଲିଶ ସ୍କୁଲରେ ପଢିଲ । ଏତେ ଭିତରକୁ ଯିବ କେମିତି?

ତୁମେ କୁହ ବୁଝି ପାରିବି । ଆଫ୍ଟର ଅଲ୍ ମୋର ଷ୍ଟାଣ୍ଡର୍ଡ ସିକ୍ସ ହେଲାଣି ଜେଜେ, ସବୁ ବୁଝି ପାରିବି କୁହ ।

ହେଉ ଶୁଣୁ ।

ସମାଜ ଶୃଙ୍ଖଳିତ ଓ ସମୃଦ୍ଧ ହୁଏ ପରମ୍ପରାରେ । ପରମ୍ପରା ବଞ୍ଚେ ମଣିଷ ଛାତିରେ । ପରମ୍ପରା ସମାଜ କୈନ୍ଦ୍ରିକ ।

ପରମ ବ୍ରହ୍ମ ସୃଷ୍ଟି ସର୍ଜନାର ଦାୟିତ୍ୱ ଦେଇଥିଲେ ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ । ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ତପରୁ ଜାତ ସମସ୍ତ ସନ୍ତାନ ତପ ଭିତରେ ବୁଡିଗଲେ । ବିଶ୍ୱ ସୃଷ୍ଟି ହେବ କେମିତି ? ପୁତ୍ର ଋଷି କର୍ଦ୍ଦମ ଙ୍କୁ ସଂସାର ଗଢିବାକୁ ପରାମର୍ଶ ଦେଇଥିଲେ ବ୍ରହ୍ମା । ତପ ଆଚରଣରୁ ଅନନ୍ତ ସୁଖ ପାଉଥିବା ଋଷି କର୍ଦ୍ଦମ ସଂସାର କରିବାକୁ ଅନିଚ୍ଛୁକ ହୁଅନ୍ତେ ସ୍ୱୟଂ ପରଂବ୍ରହ୍ମ ଋଷି କର୍ଦ୍ଦମ ପୁତ୍ର ରୂପେ ଜନ୍ମ ନେଇ ତାଙ୍କ ଜୀବନ ଧନ୍ୟ କରିବେ ବୋଲି ପ୍ରତିଶୃତି ଦେଇଥିଲେ । 

ତାପରେ ସୃଷ୍ଟିର ପ୍ରଥମ ମାନବ ମନୁ ମହାରାଜଙ୍କ ଦୁହିତା ଦେବହୂତିଙ୍କ ସହ କର୍ଦ୍ଦମ ଋଷିଙ୍କର ଶୁଭ ପରିଣୟ ଅନୁଷ୍ଠିତ ହୋଇଥିଲା । ଶ୍ରୀ ବିଷ୍ଣୁ କର୍ଦ୍ଦମ ଋଷିଙ୍କ ପୁତ୍ର କପିଳ ମୁନୀ ରୂପେ ଜନ୍ମ ଗ୍ରହଣ କରିଥିଲେ । 

ବୋଧହୁଏ ସେଇଠୁ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଥିଲା ପବିତ୍ର ବନ୍ଦନୀୟ ଗୁରୁଶିଷ୍ୟ ପରମ୍ପରା । ପୁଅ କପିଳ ହୋଇଥିଲେ ଗୁରୁ । ଜନ୍ମଦାତ୍ରୀ ମା ଦେବହୂତି ହୋଇଥିଲେ ଶିଷ୍ୟା । ମା ଦେବହୂତି ନିଜ ପୁତ୍ର କପିଳ ମନିଙ୍କୁ ଗୁରୁ ରୂପେ ଗ୍ରହଣ କରି ତାଙ୍କ ଠାରୁ ଦିବ୍ୟଜ୍ଞାନ ଆହରଣ କରିଥିଲେ । ଅତିବଡ଼ି ଶ୍ରୀ ଜଗନ୍ନାଥ ଦାସଙ୍କ ରଚିତ ଓଡ଼ିଆ ଭାଗବତର ତୃତୀୟ ସ୍କନ୍ଧରେ ବର୍ଣ୍ଣିତ କପିଳ - ଦେବହୂତି ଉପାଖ୍ୟାନ ପାଠ କଲେ ଏହା ଜଣା ପଡ଼ିଥାଏ । 

ସ୍ଵୟଂ ଭଗବାନ ଗୀତାରେ କହିଛନ୍ତି:- 

"ଗୁରୁ ନଥାଇ ଅର୍ଜୁନ

କାହୁଁ ପାଇବ ଦିବ୍ୟଜ୍ଞାନ!"

ବାସ୍ତବିକ୍ ଗୁରୁ ବିନା ଦିବ୍ୟଜ୍ଞାନ ଲାଭ ଅସମ୍ଭବ । ଏଣୁ ସୃଷ୍ଟି ଆରମ୍ଭରୁ ବନ୍ଦନୀୟ ଗୁରୁ ଶିଷ୍ୟ ପରମ୍ପରା ରହି ଆସିଛି । 

ଗୁରୁ ଶିଷ୍ୟର ସମ୍ପର୍କ ଅତି ଅମାୟିକ । ସର୍ବ ପ୍ରଥମ ଓ ସର୍ବ ପ୍ରାଚୀନ ଏ ମହନୀୟ ପରମ୍ପରା । ଗୁରୁ ଆଶ୍ରମରେ ପିଲାମାନେ ରହି ଅଧ୍ୟୟନ କରୁଥିଲେ । ଗୁରୁଙ୍କ ଆଶ୍ରମରେ ବେଦ, ଶାସ୍ତ୍ର, ଅସ୍ତ୍ରଶସ୍ତ୍ର ଵିଦ୍ୟା ଅଧ୍ୟୟନ ସହ ଶ୍ରମ ପ୍ରତି ଶ୍ରଦ୍ଧା,ସୁ ସଂସ୍କାର,ଚରିତ୍ର ଗଠନ, ପୂଜ୍ୟ ପୂଜା,ଆଦି ଏକ ସୁଶୃଙ୍ଖଳିତ ପଦ୍ଧତିରେ ଶିକ୍ଷାଦାନ କରା ଯାଉଥିଲା । 

ସ୍ୱୟଂ ଭଗବାନ ନର ରୂପେ ରାମ କୃଷ୍ଣ ଅବତାର ହୋଇ ଥିଲେ ମଧ୍ୟ ସେମାନେ ଗୁରୁ ସନ୍ଦିପନୀଙ୍କ ଆଶ୍ରମରେ ରହି ବେଦ, ଶାସ୍ତ୍ର, ଆଦି ଶିକ୍ଷା କରିଥିଲେ । ଗୁରୁକୁଳର ସମସ୍ତ ବିଧି ବିଧାନ ମାନୁଥିଲେ । ବଣରୁ କାଠ ସଂଗ୍ରହ ହେଉ ବା ଗୋପାଳନ ସବୁ କାମ ଖୁସି ଖୁସି କରୁଥିଲେ । 

ଶିଷ୍ୟ ଗୁରୁଙ୍କ ଆତ୍ମା । 

ଗୁରୁ ଶିଷ୍ୟମାନଙ୍କର ପୂଜା । 

ପାଣ୍ଡଵ ପାଞ୍ଚ ଭାଇ ଓ କୌରବ ଶହେ ଭାଇ ମଧ୍ୟ ଗୁରୁ ଦ୍ରୋଣାଚାର୍ଯ୍ୟଙ୍କର ଶିଷ୍ୟ ଥିଲେ । ସେ ରାଜକୁମାରମାନଙ୍କୁ ବେଦ, ଶାସ୍ତ୍ର, ଦିବ୍ୟାସ୍ତ୍ର ଆଦି ଶିକ୍ଷା ଦେଉଥିଲେ । 

ଯାହାଙ୍କ ଶିକ୍ଷା ପାଇଁ ମଧ୍ୟମ ପାଣ୍ଡଵ ଅର୍ଜୁନ ବିଶ୍ୱର ଅଦ୍ଵିତୀୟ ଧନୁର୍ଦ୍ଧର ହୋଇ କାଳକାଳକୁ କାଳଜୟୀ ହୋଇ ରହିଛନ୍ତି । 

ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ଶିକ୍ଷା ନ ନେଇ ମଧ୍ୟ ଏକଲବ୍ୟଙ୍କ ଗୁରୁ ଭକ୍ତି ମଣିଷ ବୁକୁରେ ଲେଖା ହୋଇଥିଲା, ହୋଇଅଛି ଏବଂ ଲେଖା ହୋଇ ରହିଥିବ ଅନନ୍ତ କାଳ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ । ଗୁରୁ ଦକ୍ଷିଣା ଦେବା ପାଇଁ କୁଣ୍ଠିତ ଚିତ୍ତରେ ସହସା ନିଜ ବୃଦ୍ଧାଙ୍ଗୁଳି କାଟି ଦେଇଥିଲେ ବିଶ୍ୱ ବିଜୟୀ ଶିଷ୍ୟ ଏକଲବ୍ୟ । 

ଆଜନ୍ମ ସଂସାର ବିମୁଖ ଅବଧୂତଙ୍କ ଚବିଶି ଗୁରୁ ପ୍ରସଙ୍ଗ ଅତି ମନୋମୁଗ୍ଧକର । ଯିଏ ପ୍ରକୃତି, ସ୍ୱଭାବକୁ ଲକ୍ଷ୍ୟ କରି ଚବିଶି ଗୁରୁ କରିଥିଲେ । ପୃଥିବୀ, ଆକାଶ, ବାୟୁ, ଜଳ, ଅନଳ, ସୂର୍ଯ୍ୟ, ଚନ୍ଦ୍ର, ଶିଶୁ, ମାଛ, ପିଙ୍ଗଳା ବେଶ୍ୟା, କପୋତ ଦମ୍ପତ୍ତି, ଶର ବାନ୍ଧୁଥିବା ଲୋକ, ହାତୀ, ଅଜଗର, ମୃଗ, ମହୁମାଛି, ମଧୁହାରୀ, ସାପ, ବୁଢିଆଣି, ପେଶକାରୀ କୀଟ ଆଦିଙ୍କୁ ନିଜର ଗୁରୁ କରିଥିଲେ । 

ଭଗବାନ ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ରାମ ବି ଗୁରୁ ବଶିଷ୍ଠ ଓ ଗୁରୁ ବିଶ୍ଵାମିତ୍ରଙ୍କ ଶିଷ୍ୟତ୍ୱ ଲାଭ କରି ନିଜକୁ ମହିମାମୟ କରିଥିଲେ । 

ମହର୍ଷି ବଶିଷ୍ଠ ମଧ୍ୟ ଜଣେ ଛୋଟ ଶବର ପୁତ୍ରଙ୍କୁ ଗୁରୁ କରି ତା ଠାରୁ ମନ୍ତ୍ର ବୋଲି ବୃକ୍ଷ ନୁଆଇଁ ଆଣିବା ଓ ମନ୍ତ୍ର ବୋଲି ବୃକ୍ଷକୁ ଯଥା ସ୍ଥାନରେ ଠିଆ କରିଦେବା ମନ୍ତ୍ର ଶିକ୍ଷା କରି ଥିଲେ । 

ଧୌମ୍ୟ ଋଷିଙ୍କ ଶିଷ୍ୟ ଆରୁଣି ଯିଏ ଗୁରୁ ଆଜ୍ଞା ପାଳନ କରି ନିଜେ ବନ୍ଧ ହୋଇ ସାରା ରାତି ଜମିର ପାଣି ଅଟକାଇ ଥିଲେ ତାଙ୍କ ଗାଥା ଏବେ ବି ଲୋକ ମୁଖରୁ ଲୋକ ମୁଖ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଗଡି ଚାଲୁଛି । 

ଉପମନ୍ୟୁଙ୍କ ଗୁରୁ ଭକ୍ତି ବି ଆହୁରି ଚକିତ କରେ । ଯିଏ ଗୁରୁ ଆଜ୍ଞା ମାନି ବିନା ଖାଦ୍ୟରେ ଜଙ୍ଗଲରେ ଗୋରୁ ଜଗୁଥିଲେ । ଭୋକ ସହିନପାରି ବିକଳରେ ଯେ ଅରଖ ପତ୍ର ଖାଇ ନିଜର ଦୃଷ୍ଟି ଶକ୍ତି ହରାଇ ଅନ୍ଧ ହୋଇ ଯାଇଥିଲେ । 

ଇତିହାସର ଚାଣକ୍ୟ ଜଣେ ସାଧାରଣ ବାଳକ ଚନ୍ଦୁକୁ ଅଖଣ୍ଡ ଭାରତର ସମ୍ରାଟ ଚନ୍ଦ୍ରଗୁପ୍ତ ମୌର୍ଯ୍ୟଙ୍କୁ ସୃଷ୍ଟି କରିଥିଲେ । 

ରାମକୃଷ୍ଣ ପରମହଂସଙ୍କ ଶିଷ୍ୟ ସ୍ୱାମୀ ବିବେକାନନ୍ଦ ବିଶ୍ଵରେ ଏକ ଜାଜ୍ୱଲ୍ୟମାନ କିର୍ତ୍ତୀ ସ୍ତମ୍ଭ ସ୍ଥାପନ କରି ଯାଇଛନ୍ତି । 

ମୁଁ ଏକଲବ୍ୟ, କର୍ଣ୍ଣଙ୍କ ଷ୍ଟୋରୀ ଜାଣିଛି ଜେଜେ । 

 ସତେ... ବହୁତ ସୁନ୍ଦର ସୋନୁ । 

ବୁଝିଲୁ ତ ଆମ ଦେଶରେ ଗୁରୁ ଶିଷ୍ୟ ମହନୀୟ ବନ୍ଦନୀୟ ପରମ୍ପରା ସୃଷ୍ଟି ଆରମ୍ଭରୁ ଏ ଯାବତ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ସ୍ଥାନରେ ରହି ଆସିଛି । 

ଆମ ଆର୍ଯ୍ୟଭୂମି ଭାରତର ଗୁରୁଶିଷ୍ୟ ପରମ୍ପରା ଅତି ମହାନ । 

ଗୁରୁ ଶିଷ୍ୟର ମନ, ହୃଦୟ, ଚରିତ୍ର ଗଠନ କରିବା ସହ ଶାସ୍ତ୍ର, ଶ୍ରମ, କର୍ମ, ଧର୍ମ, ସଂସ୍କାର ଶିକ୍ଷା ଦେଇଥାନ୍ତି । ଗୁରୁଙ୍କ ଆତ୍ମା ହେଉଛନ୍ତି ଶିଷ୍ୟ । ଶିଷ୍ୟର ମଙ୍ଗଳ କାମନା ଗୁରୁଙ୍କର ପ୍ରଥମ ଲକ୍ଷ୍ୟ ହୋଇଥାଏ । ଯେଉଁ ଶିଷ୍ୟ ଯେତେ ଧୁରିଣ, ସମର୍ଥ ତାରି ପାଖେ ଗୁରୁ ବନ୍ଧା 

ପଡିଯାଆନ୍ତି । ଗୁରୁ ଶିଷ୍ୟଙ୍କୁ ସ୍ନେହ, ଶ୍ରଦ୍ଧା, ସମ୍ମାନ ଦେବା ସହ ଶାସନ ବି କରିଥାନ୍ତି । 

ଶିଷ୍ୟର ଗୁରୁ ପୂଜା ଅଟନ୍ତି । ଭକ୍ତି, ଶ୍ରଦ୍ଧା, ସମ୍ମାନ ବଳରେ ଜଣେ ଶିଷ୍ୟ ଗୁରୁଦେବଙ୍କ ଭିତରେ ନିଜ ପାଇଁ ସ୍ଥାନଟିଏ ତିଆରି କରିଥାଏ । 

ପୁରାଣ ପୃଷ୍ଠାରୁ ଏଯାବତ ଗୁରୁ ଶିଷ୍ୟ ପରମ୍ପରା ଗଡି ଆସୁଛି । ଔପଚାରିକ ହେଉ କି ଅନୌପଚାରିକ, ଘର, ସ୍କୁଲ, କଲେଜ ହେଉ କି ବାହାର; ଆମେ ଶିଖୁଛନ୍ତି କିଛି ନା କିଛି କାହାଠାରୁ ବି ହେଉ ପ୍ରତିଟି ସମୟରେ । 

ଏହି ମହାନ ପରମ୍ପରାକୁ ଅକ୍ଷୁର୍ଣ୍ଣ ରଖିବା ପାଇଁ ଆମେ ପ୍ରତି ବର୍ଷ ସେପ୍ଟେମ୍ବର ପାଞ୍ଚ ତାରିଖଙ୍କୁ ଗୁରୁ ଦିବସ ରୂପେ ପାଳନ କରି ଆସୁଛନ୍ତି । ଏହି ଦିନଟି ଆମ ଭାରତର ପ୍ରଥମ ରାଷ୍ଟ୍ରପତି ସ୍ୱର୍ଗତଃ ଡକ୍ଟର ସର୍ବପଲ୍ଲୀ ରାଧାକ୍ରିଷ୍ଣନଙ୍କ ଜନ୍ମ ଦିନ ଅଟେ । ଗୁରୁ ବା ଶିକ୍ଷକ ମଣିଷଙ୍କୁ ଗଢନ୍ତି । ଗୁରୁ ବ୍ରହ୍ମା,ବିଷ୍ଣୁ ଓ ମହେଶ୍ୱରଙ୍କ ରୂପ ବୋଲି କୁହାଯାଏ । ତେଣୁ ତାଙ୍କ ଜନ୍ମଦିନଟିକୁ ଗୁରୁ ଦିବସ ରୂପେ ପାଳନ କରାଯାଏ । 

ମହାନ ଆମ ସଂସ୍କୃତି । ମହନୀୟ,ବନ୍ଦନୀୟ, ଆଦର୍ଶମୟ ଆମ ଗୁରୁ ଶିଷ୍ୟ ପରମ୍ପରା । 

ଭାରତ ମୋର ଜନମ ଭୂମି

ମୁଁ ଜଣେ ଭାରତୀୟ

ପ୍ରଥା ପରମ୍ପରା ସଂସ୍କୃତି ଯାର

ବିଶ୍ୱେ ମହାନ ଓ ବନ୍ଦନୀୟ

ଏଇ ଦେଶରେ ଜନମ ହୋଇ

ନିଜକୁ ମଣେ ଅତି ସୌଭାଗି । 

ଓହୋ ଜେଜେ କେତେ ଭଲ କଥା ମୁଁ ଆଜି ଜାଣିଲି । 

ସତରେ ଆମ ପ୍ରଥା ପରମ୍ପରା କେତେ ମହାନ ଜେଜେ!