ଦଂଶନ

କେତେ ଗୁଡିଏ ମିଛ ସମ୍ପର୍କର

ନାଗଫାଶ ବନ୍ଧନରେ ବନ୍ଦି ଆଜି ମୁଁ ।

ଯେଉଁଠି ପ୍ରତିଥର 

ବିଷାକ୍ତ ହେଉଛି ମୋ ସର୍ବାଙ୍ଗ

ନିଶ୍ଚେତ ହେଉଛି ମୋ ଚୈତନ୍ୟ 

ସେମାନଙ୍କର ଛଳନା, ପ୍ରତାରଣାର 

ବିଷାକ୍ତ ଚୋଟରେ ।

ସେଇଥି ପାଇଁ ତ ନିସ୍ତେଜ ଆଜି ମୁଁ ।

ମୋ ଦେହ, ମନ, ଆତ୍ମା

ପ୍ରତ୍ୟେକର ଅଣୁ ଅଣୁରେ

ସେମାନେ ଉଦ୍ଗାରିଥିବା ବିଷ

ସେମାନେ ଦଂଶିଥିବା କ୍ଷତ ।

ଏବେ ବୃଥା ସବୁ ଝଡ଼ା, ଫୁଙ୍କା ବାହ୍ୟ ଉପଚାର

ନା ଏଠି କାମ କରୁଛି ଅରଖ, 

କି ଦୁଦୁରାର କ୍ଷୀର ।

କେବଳ

ସଂଚରି ଚାଲିଛି ବିଷ ମୋ ସର୍ବାଙ୍ଗରେ

ମିଶି ଚାଲିଛି ମୋ ରକ୍ତରେ, ମୋ ମେଦରେ

ମୋ ଶରୀରର ହାଡ଼, ମାଂସ ତନ୍ତ୍ରୀ ତନ୍ତ୍ରୀରେ 

ଏବେ ଏଇତ ବୋହିଲାଣି ମୋ ନାସାରୁ

ଖର ନିଶ୍ୱାସ ପ୍ରଶ୍ୱାସ ।

ଜାଣେ ମୃତ୍ୟୁ ଏବେ ସୁନିଶ୍ଚିତ ।

ତଥାପି ସଙ୍ଘର୍ଷ ମୋ ଅବ୍ୟାହତ

ଜୀବନର ସଂଜୀବନି ମନ୍ତ୍ର ପାଠେ

କାଳେ ମୁହିଁ ହୋଇବି ଅମର ।