ଚାଲ ଗାଆଁକୁ

 

ମୁଁ କହିଲି, "ଚାଲ ଗାଆଁକୁ ଯିବା" । ଯୁକ୍ତିତର୍କର ଜନ୍ମ ସେଇଠୁ !

ଅତି ସାଧାରଣ ଯୁକ୍ତିତର୍କ ଏତେ ବଡ ଝଗଡାରେ ପରିଣତ ହେବ ବୋଲି, ମୁଁ ଜାଣି ନ ଥିଲି !

ଏଇଟା ଥିଲା ଜୀବନରେ ପ୍ରଥମ ଆଉ ବୋଧହୁଏ ଶେଷ ଝଗଡା, ସୁନିତାଙ୍କ ସହିତ । ନା ସେ କିଛି ଖାଇଲେ, ନା ମୁଁ... । ରାତି ସାରା ଭୋକ ଉପାସରେ ଶୋଇଲୁ ଆମ ଦୁହେଁ । ମୋତେ ବି ନିଦ ହେଉନି । କଡ ଲେଉଟି ପଛକୁ ଅନେଇଲି । ସୁନିତା ବି ଶୋଇ ନାହାଁନ୍ତି । ଉପରକୁ ଅନେଇ କଣ ଭାବୁଥିଲେ କେଜାଣି, ମୁଁ ତାଙ୍କ କାନ ଟାଣିଦେଲି । କିଛି ପ୍ରତିକ୍ରିୟା ନାହିଁ । କେବେ କେବେ କାନ ଟାଣି ଦେଲେ ଆଖି ବନ୍ଦ କରି ମୁରୁକି ମୁରୁକି ହସନ୍ତି ସେ । ତା ପରେ ମୋତେ କୋଳେଇ ନିଅନ୍ତି । ଆଜି କିନ୍ତୁ ଗମ୍ଭୀର ଥିଲେ ସୁନିତା । ଅଳସ ଭାଙ୍ଗୁଥିବା ସୂର୍ଯ୍ୟମୁଖୀ ଫୁଲର ଆକର୍ଷଣ ଆଉ ସୂର୍ଯ୍ୟ ଆଡ଼କୁ ନ ଥାଏ । କ୍ଳାନ୍ତଶ୍ରାନ୍ତ ହୋଇ ନଇଁ ଯାଏ ସେ ପୃଥିବୀ ଆଡ଼କୁ । ସ୍ନେହ, ମମତାର ସ୍ପର୍ଶ ବି ଅକାମି ହୋଇଯାଏ, ସବୁ ଯେମିତି ନିୟନ୍ତ୍ରଣ ବାହାରେ । 

କିଛି କହି ପାରିବି କି ସୁନିତା !

କୁହ

ଦେଖ ସୁନିତା ! ଚାଲ ଗାଆଁକୁ ଫେରିଯିବା । ବାପା ଏକା ରହୁଛନ୍ତି ଗାଆଁରେ , ତାଙ୍କୁ ଏଇ ବୟସରେ ଗାଆଁରେ ଛାଡି ଆମେ ସହରରେ ରହିବା କଣ ଯୁକ୍ତିଯୁକ୍ତ !!! ଭାବି ଦେଖିଲ । ଅବସର ପରେ ସମସ୍ତେ ଗାଆଁକୁ ଫେରନ୍ତି ନା... । ଆମେ କାହିଁକି ଫେରିବାନି ??? 

କିଛି କହୁନ ଯେ..

ଶୁଣୁଛି କୁହ । 

ସୁନିତାଙ୍କ ମନ ଭିତରେ ଅଚାନକ ପରିବର୍ତ୍ତନ ଆସିଛି ବୋଧହୁଏ । କଥାଟି କାହିଁକି କେଜାଣି, ଯୁକ୍ତିତର୍କ ଆଡ଼କୁ ମୁହାଁଉ ନଥିଲା !! 

ଘଡଘଡି ମାରି ବରଷୁଥିବା ଆକାଶ ବି ତୁନି ପଡ଼ିଯାଏ କିଛି ମୁହୂର୍ତ୍ତ ପରେ । ଜହ୍ନ, ତାରା ଘୁରି ବୁଲନ୍ତି ନିର୍ଭୟରେ । ଜ୍ୟୋତ୍ସ୍ନାମୟ ହୋଇଉଠେ ଆକାଶଟା... ମୁଁ ଆଶାବାଦୀ ହୋଇ ଉଠିଲି । 

ଲାଗିଲା ଯେମିତି ସୁନିତା ମୋର ସବୁକଥା ଶୁଣିବେ । 

ତମେ ପ୍ରାୟ ସବୁଦିନ ତମ ବାପାଙ୍କ କଥା କୁହନା .. ମୁଁ ଶୁଣେ । ବାପାଙ୍କ କଥା ଶୁଣିବାକୁ କାହାକୁ ଭଲ ଲାଗେନି କହିଲ । 

ତମେ କହୁଥିଲ ନା ପ୍ରତିଦିନ ରାତିରେ ତମ ବାପା ଗରମ କ୍ଷୀର ପିଆନ୍ତି ତୁମକୁ । ନାଚି କୁଦି କେତେ ରଙ୍ଗ ଦେଖାଉଥିଲ ତାଙ୍କ ଆଗରେ । ଗିଲାସେ କ୍ଷୀର ପାଇଁ ଆକାଶରେ ଲକ୍ଷେ ତାରା ଦେଖେଇବାକୁ ପଡୁଥିଲା ତମ ବାପାଙ୍କୁ.... 

ସୁନିତା ! ମୋ ବାପା ବି ଠିକ ସେମିତି । ମୁଁ କେବେ ଗପିନି ମୋ ବାପାଙ୍କ କଥା ତମ ଆଗରେ । ତମେ ଏତେ ଖୁସି ହୋଇ ଯାଅ ଯେ କେବେ ବି ଭାବେନି ତମ ବାପାଙ୍କ ପ୍ରାଧାନ୍ୟ କମିଯାଉ । 

କାର୍ଯ୍ୟ ବ୍ୟସ୍ତତା ଭିତରେ ବୋଉ ମୋ କଥା ଏତେ ବୁଝୁନଥିଲା । ପିଲାବେଳେ ଖାଇବାଟା ସବୁଠାରୁ କଷ୍ଟକର ଥିଲା ମୋ ପାଇଁ, ଠିକ୍ ତୁମ ପରି । ଖାଇବା କଥା ଶୁଣିଲେ ମୋର ସବୁ ଅଭିନୟ ଆରମ୍ଭ ହୁଏ । କେତେବେଳେ ଖଟ ତଳେ ତ କେତେବେଳେ ଓଳି ପଛରେ । ଲୁଚି ଲୁଚି ପଛରୁ ଆସି କାଖେଇ ନିଅନ୍ତି ମୋ ବାପା । ଗୋଲ ମୋଟୁଲ ଥିଲି । ପ୍ରଥମ ଶ୍ରେଣୀରେ ପଢ଼ୁଥିଲି ସେତେବେଳେ । ଓଜନ ପ୍ରାୟ କୋଡ଼ିଏରୁ କମ ହେବନି । ଦିନ ଆକାଶରେ ବି ଜହ୍ନ ଖୋଜି ଖୋଜି ଦେଖାନ୍ତି ସେ ମୋତେ ପ୍ଲେଟ ଖାଲି ହେବା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ । 

ଆଜି ସେ ଆଲ୍ଜେମିର ରୋଗରେ ଆକ୍ରାନ୍ତ । ହାତ ଥରୁଛି । ନିଜେ ଗୁଣ୍ଡା ଉଠେଇ ଖାଇ ପାରନ୍ତି ନାହିଁ । ପିଲାବେଳେ ଯେଉଁ ବାପା ଆମକୁ ଖୁଏଇ ଦେଉଥିଲେ ଆମେ କଣ ତାଙ୍କୁ ଖୁଏଇ ପାରିବୁ ନାହିଁ ତାଙ୍କ ବାର୍ଦ୍ଧକ୍ୟରେ । ଧାଈ କିନ୍ତୁ ଭାତ ଚକଟି ଖୋଇ ଦେଉଛି ମୋ ବାପାଙ୍କୁ । ଧାଈଟିଏ ନିଯୁକ୍ତି କରିଦେଲେ କଣ ଆମେ କାର୍ଯ୍ୟମୁକ୍ତ ??? ଆମର କଣ କିଛି ଦାୟିତ୍ଵ ନାହିଁ ! ନିଜର କେହିଜଣେ ପାଖରେ ଥିଲେ କଥା ଅଲଗା ନା.. ସୁନିତା । ସ୍ନେହ ବୋଳା ସ୍ପର୍ଶରେ ରୁଗ୍ଣ ଦେହରେ ବଞ୍ଚିବାର ଆଶା ଭରପୁର ହୋଇ ଉଠେ । ତରକାରୀ କଣ ଦରକାର !!! ଖାଲି ଭାତଗୁଣ୍ଡା ବି ମିଠା ଲାଗେ । ଧାଈ କିନ୍ତୁ ଯେତେ ହର୍ଲିକ୍ସ୍, ବନଭିଟା ପିଆଇଲେ ବି ଲାଗୁଥିବ ଯେମିତି ସେଥିରେ ଜୀବନ ନାହିଁ । ମୋ ବାପାଙ୍କ ଡାଲିମଖା ଭାତ ଗୁଣ୍ଡା କେତେ ମିଠା ଲାଗୁଥିଲା ଛୁଆ ବେଳେ । ଶେଷ ଗୁଣ୍ଡାରେ ତାଙ୍କ ହାତ ମୁଁ ଚାଟିଯାଏ । ଏଇଟା କଣ ତାଙ୍କର ପ୍ରାପ୍ୟ ଏଇ ପରିଣତ ବୟସରେ...ଆମ ହାତ ଚାଟି ଖାଇବାର ଅଧିକାର କଣ ତାଙ୍କର ନାହିଁ । 

ଭାବପ୍ରବଣ ହୋଇ ଅନେଇଲି ସୁନିତାଙ୍କୁ, ଶୋଇ ଯାଇଛନ୍ତି । 

ମୁଁ ଆଉ ଚାହୁଁନଥିଲି ଯେ ତାଙ୍କ ନିଦରେ ବ୍ୟାଘାତ ଆସୁ ବୋଲି ! ବାପାଙ୍କ କଥା କାହିଁକି କେଜାଣି ବହୁତ ମନେ ପଡ଼ିଲା । ପଞ୍ଚାଅଶି ବର୍ଷ ବୟସ । ଖାଲି ଠିଆ ହୋଇ ପାରନ୍ତି । ଅତି ବେଶୀରେ ଗେଟ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଚାଲି ଚାଲି ଆସି ଗ୍ରିଲକୁ ଧରି ଛିଡାହୋଇ ତାଙ୍କ ଚଲା ରାସ୍ତାକୁ ଅନେଇ ରହନ୍ତି, ଯୋଉ ରାସ୍ତାରେ ସେ ତାଙ୍କ ଜେଜେଙ୍କ ହାତ ଧରି ଚଲା ଶିଖିଥିଲେ । ପାଞ୍ଚ ମିନିଟ୍ ପରେ ପୁଣି ଥରେ ବାରଣ୍ଡା ବେଞ୍ଚ ଉପରେ ବସି ଥକ୍କା ମାରନ୍ତି । ଅନେକ ଜମିବାଡ଼ି ତାଙ୍କର, ଛୋଟକାଟିଆ ଜମିଦାରୀ କହିଲେ ଅତ୍ୟୁକ୍ତି ହେବନି । ବହୁତ ଖାତିର ଥିଲା ଆଖ ପାଖ ମୌଜାରେ । ବିଚାରପତି ଥିଲେ ମୋ ବାପା । ଦୁଇ ଶୋଷ ହୁକା ଟଣା ଭିତରେ କେତେ ଜମି ବାଡ଼ି ଝଗଡାର ଯେ ସମାଧାନ ହୋଇଯାଏ ତାର ହିସାବ କେହି ରଖିନି । 

ଆଜି କାଲି ସବୁ କଥା ସେ ଭୁଲି ଗଲେଣି । ଫର୍ଦ୍ଦ ଫର୍ଦ୍ଦ କାଗଜ ସବୁ ପଛକୁ ଓଲଟାଇ ଉପନ୍ୟାସର ଶେଷ ଦୃଶ୍ୟରେ ପହଞ୍ଚି ହୁଏ । ଜୀବନଟା ଆଉ କଣ କି ??? ପ୍ରତିଦିନ ଗୋଟେ ପୃଷ୍ଠା ପରି । ଶେଷ ପୃଷ୍ଠାରେ ଉପନୀତ ହୋଇ ପଛ କଥା ମନେ ପକେଇବା ଏତେ ସହଜ ନୁହେଁ । ଉପନ୍ୟାସର ଚରିତ୍ର ସବୁ ରୁଗ୍ଣ ହୋଇ ଯାଇ ଥାଆନ୍ତି ଶେଷ ଆଡ଼କୁ, ଠିକ୍ ମୋ ବାପାଙ୍କ ପରି.... 

ଗାଆଁରେ ସମସ୍ତେ ତାଙ୍କୁ ଭଲ ପାଆନ୍ତି । ରାସ୍ତାରେ ଯାଉ ଯାଉ କିଏ କହେ ବଡ ଭାଇ ଭଲ ଅଛ ତ ! କିଏ କହେ କାକା ଭଲରେ ଅଛ ତ । କାହାକୁ ଚିହ୍ନି ପାରନ୍ତି ନାହିଁ ମୋ ବାପା । ଖାଲି ହସି ଦିଅନ୍ତି !! ଏମିତି ସ୍ନେହ ଭରା ଡାକବାକ କଣ ଏଇ ସହରରେ ଥାଏ । ମୃତ୍ୟୁ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ବି ପଡୋଶୀଙ୍କୁ ଠିକ୍ ଭାବେ ଚିହ୍ନି ହୁଏନି ଏଇଠି । ଗାଆଁର ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ସଂଜ୍ଞା ଥାଏ, ସହରର ସଂଜ୍ଞା କିନ୍ତୁ ଆବିଷ୍କାର ହୋଇନି ଆଜି ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ....

କେତେବେଳେ ନିଦ ଲାଗି ଯାଇଛି ମୁଁ ଜାଣେନି । 

ସୁନିତା ଆସି କହିଲେ ଉଠ ! ଯିବା ପରା..

ଆଖି ଖୋଲି ଦେଖିଲି ସୁନିତା ଶାଢ଼ୀ ପିନ୍ଧି ମୋ ଆଗରେ ଛିଡା ହୋଇଛନ୍ତି । ବଡ ଆଟାଚି ଓ ଏଆର୍ ବେଗ ସାଥିରେ । ଗାଆଁକୁ ଗଲେ ସାଧାରଣତ ସେ ଶାଢ଼ୀ ପିନ୍ଧନ୍ତି । ଏତେ ବଡ ଆଟାଚି ଦେଖି ମନେ ହେଲା ସୁନିତା ବୋଧହୁଏ ମନେ ମନେ ନିଷ୍ପତ୍ତି ନେଇଛନ୍ତି ଗାଆଁରେ ରହିଯିବେ । ଖୁସିର ସୀମା ନ ଥିଲା ମୋ ମନ ଭିତରେ । ଦୁଇ ମିନିଟ ଭିତରେ ମୁଁ ପ୍ରସ୍ତୁତ ହେଇଗଲି । 

ଆସିଲା ବେଳେ ପୁଅ ବୋହୂଙ୍କୁ ସୁନିତା କହିଲେ, ଏ ଘର ତମ ଦୁହିଁକୁ ଲାଗିଲା । 

ମୁଁ ସୁନିତା ମୁହଁରୁ କଥା ଛଡେଇ ନେଇ କହିଲି ନା ନା ସେମିତି କିଛି ନୁହେଁ, ମଝିରେ ମଝିରେ ଆମେ ଆସିବା । ଜେଜ, ଗାଆଁରେ କେତେ କଷ୍ଟରେ ଅଛନ୍ତି କହିଲ !!!

ମଜାରେ ମଜାରେ କହିଲି ଆମେ ବୁଢ଼ା ହେଲେ ଆମ କଥା ବୁଝିବା ପାଇଁ ତମେ ଦୁହେଁ ଗାଆଁକୁ ଆସିବ ତ !..ବୋହୂ ହସିଲା ଆମ କଥା ଶୁଣି କି....

ନିଦ ଭାଙ୍ଗି ଯିବ ଭାବି ଆମେ ବାୟ କହି ଘରୁ ବାହାରି ଆସିଲୁ । 

ଗାଆଁ ବସ ଧରି ତିନି ଘଣ୍ଟାରେ ଓଲ୍ହେଇଲୁ ଘର ଆଗ ବସ୍ ଷ୍ଟପରେ । ହୁଇଲ ଲଗା ଏଟାଚିକୁ ମୁଁ ଟାଣି ଟାଣି ନେଲି । ଭାରି ଏଆର ବେଗ ଗୋଟାଏ ପାଖ ମୁଁ ଧରିଲି ଡାହାଣ ହାତରେ, ଗୋଟାଏ ପାଖ ସୁନିତା ଧରିଲେ । 

ବାପା ଗ୍ରିଲ୍ ପାଖରେ ଛିଡା ହୋଇ ଚାଉଳ, ଖଇ ଓ ବିସ୍କୁଟ ଫିଙ୍ଗୁ ଥାଆନ୍ତି ରାସ୍ତା ଉପରକୁ । ପାଖ ପୋଖରୀରୁ ଦୁଇଟି ବତକ ଉଠି ଆସିଛନ୍ତି । କାଉ, କୁକୁର, ଗୁଣ୍ଡୁଚି ମୂଷା ସମସ୍ତେ ଖୁସି ହୋଇ ଖାଉଛନ୍ତି ଖୁଣ୍ଟେଇ ଖୁଣ୍ଟେଇ । ଓଃ, ମୋ ବାପାଙ୍କର ଏତେ ବଡ ପରିବାର । ସେଇଥିପାଇଁ ବୋଧହୁଏ ସେ ଆମକୁ ଖୋଜନ୍ତିନି । 

ବାପାଙ୍କୁ କୋଳେଇ ନେଲି, ସୁନିତା ବାପାଙ୍କ ଚରଣ ସ୍ପର୍ଶ କରି କହିଲେ ବାପା ! ତମେ ଭଲରେ ଅଛ ତ !

ଶରତ ଋତୁର ମେଘଶୂନ୍ୟ ଛନ ଛନିଆ ଆକାଶ ପରି ବାପାଙ୍କ ମୁହଁ ଉପରେ ଚେନାଏ ହସ ଉଦ୍ଭାସିତ ହେଲା । 

ବାପା ଖନେଇ ଖନେଇ କହିଲେ ଯାଅ ଭିତରକୁ, ମୁଁ ସାରିକି ଆସୁଛି, ଅଧା ଖାଇଛନ୍ତି ସେମାନେ, ଏମିତି କଣ ଛାଡି କି ଯାଇ ହେବ !! ଆମେ ଦୁହେଁ ଭିତରକୁ ପଶିଗଲୁ । ଅମ୍ଳଜାନ ଭରିଗଲା ଆମ ନିଃଶ୍ୱାସରେ । ମିଥ୍ୟା, ପ୍ରବଞ୍ଚନାର ସହର । ଅଣନିଃଶ୍ୱାସୀ ହୋଇ ଯାଉ ଆମେ ସେଇଠି । ଘରକୁ ଲାଗି ଆମ ଗାଁ ମନ୍ଦିର । ଚନ୍ଦନର ମହ ମହ ବାସ୍ନା ଆମ ଘରେ, ପୁଣି ବାପାଙ୍କ ସ୍ନେହଭାଟିର ସ୍ୱର୍ଗୀୟ ମହକ ସାଥିରେ ଡାଇବେଟିସ, ଗାଷ୍ଟ୍ରିକ, ଆଣ୍ଟାସିଡ ଓ ପ୍ରେସର ଔଷଧର ବାସ୍ନା ଫେଣ୍ଟି ହୋଇ ଏକ ଅଦ୍ଭୁତ ଅନୁଭବ, ଏକ ନିଆରା ସ୍ପର୍ଶ ଆମ ଭିତରେ ଜୀବନଟିଏ ଭରିଦେଲା । କି ଆତ୍ମତୃପ୍ତି, ସହରକୁ ଫେରିବା ଆଉ ପ୍ରଶ୍ନ ଉଠୁନି । 

********

ବାପା ଆଉ ନାହାନ୍ତି, ପ୍ରାୟ କୋଡିଏ ବର୍ଷ ହେଲାଣି ସେ ଗଲେଣି ସ୍ୱର୍ଗକୁ । ଠିକ୍ ପରେ ପରେ ସୁନିତା ବି । 

ବସନ୍ତ ସକାଳ, ସୁଲୁସୁଲୁଆ ପବନ ବହୁଛି ଗାଆଁ ଆଡୁ । 

ଗ୍ରିଲ ପାଖରେ ଛିଡ଼ା ହୋଇ ବାପାଙ୍କର ସେଇ ଛୋଟ ପରିବାର କୁକୁର, ବତକ, କାଉମାନଙ୍କୁ ଖଇ, ବିସ୍କୁଟ ଫିଙ୍ଗୁଥିଲି । ମୁଁ ଦୁର୍ବଳ ହେଲିଣି, ହାତ ଥରୁଛି । ସକାଳୁ ଉଠି କାଉ, ବତକଙ୍କ ସହିତ କିଛି ସମୟ ବିତେଇବା ଅଭ୍ୟାସରେ ପରିଣତ ହୋଇ ଯାଇଛି..ବାପା ଶେଷ ନିଃଶ୍ୱାସ ପୂର୍ବରୁ କହିଥିଲେ, ପୁଅ ଦେଖ୍ ! ଠିକ୍ ସକାଳ ହେଲେ ଚଢ଼େଇ, କୁକୁର ଘର ଆଗରେ ଠିଆ ହୁଅନ୍ତି, ନିହାତି ଅସହାୟ ହୋଇ । ତାଙ୍କୁ କିଛି ଖାଇବାକୁ ଦେବୁ ସବୁଦିନ...ଭାରି ସ୍ନେହ ପିପାସୁ ସେମାନେ...

ପୁଅଠୁ ଫୋନ ଆସିଲା ବାପା ! ସହରକୁ କେବେ ଆସିବ ???

କହିଲି ପୁଅ ! ଗାଆଁରେ ଯାହା ଅଛି ସହରରେ କିନ୍ତୁ ନାହିଁ । ବତକ, କାଉ, କୁକୁର ଅନେକ କିଛି । ଏକ ନିଆରା ସମ୍ପର୍କ ଏମାନଙ୍କ ସହିତ । ଜୀବନଟା ସତରେ କେତେ ବିଚିତ୍ର କହିଲୁ ! ଗୋଟାଏ ଧାରାରେ ବହୁଛି ଜଳଚକ୍ର ପରି । ମୁଁ ବି ଅକର୍ମଣ୍ୟ ହେଲିଣି ଧୀରେ ଧୀରେ, ଧାଈ ଅଛି । ସେମିତି କିଛି ଅସୁବିଧା ନାହିଁ । ପାରିବୁ ତ, ତୁ ଗାଆଁକୁ ଆ । ସେ ଘର କଥା ତୋ ପୁଅ ବୁଝିବ ।  

ଫୋନ ରଖୁଛି କହି କାଉ, ବତକ ଗହଣରେ ମୁଁ ମୋ ବାପାଙ୍କୁ ଖୋଜୁଥିଲି, ଅନୁଭବ କରୁଥିଲି ମୋ ବାପା ମୋ ପାଖରେ ଛିଡା ହୋଇ ଖୁଦ ଦାନା ଫିଙ୍ଗୁଛନ୍ତି ନିରୀହ ଚଢ଼େଇମାନଙ୍କୁ !!!!