ଭୁଲ୍ ଠିକଣା

{୧}

ଗୋଟେ ନିଃଶ୍ବାସରେ ତଳସାହିରୁ ଦଉଡ଼ି ଦଉଡ଼ି ଆସୁଥିଲା ବୁଢୀ , ଖବର ଦେବାକୁ ବୁଢାକୁ । ଯାଇଥିଲା ସାହୁଘର ସାନବୋହୁ ସଦଖିଆକୁ । ସେଇଠି ଭେଟହେଲା ବଳିଆ । ମର୍କତିଆର ବଡପୁଅ । କହିଲା ଦେଖିଛି ସେ ତା'କୁ । ଗୋଟେ ରାଜଉଆସରେ ! 

ବଳିଆ ଯାଏ ବେପାର ପାଇଁ ସେଇପାଖକୁ । ରାଜଧାନୀ ସବୁରି ପେଣ୍ଠ । ସୁଖଦୁଃଖ ମାନଙ୍କର ମୂଳଚେର ସେଇଠି । 

- ସତ କଉଚୁ ? ଦେଖିଚୁ ତା'କୁ ?

- ହଁ ପା କହୁଛି । ଗାଁ ଛୁଆଟାକୁ ଚିହ୍ନିପାରିବିନି ?

- ଆଉକିଏ କାଳେ ଏକା ନାଗୁଥିବ !

- ନାଇଁଲୋ । ତୋ' ଝିଅ ତଳଗାଲରେ ଜାଇମନ୍ଦା ଅଛି କି ନା ?

- ହଁଅଁ ହଁଅଁ ।

- ଆଉଯେ ? କଳା ଚଷମା ଟେ ପିନ୍ଧି , ନ ଦେଖିଲାମିତି ସେ ଉଆସ ଭିତରକୁ ପଶିଗଲା ପରା

- ହେ ଠାକୁର ! ଠିକଣା ଟା ଦେ' ରେ ଟିକେ , ବୁଢା ଝୁରି ହେଉଛି ।

କାଗଜରେ କଣସବୁ ଗାରେଇଗୁରେଇ , ବୁଢ଼ୀକୁ ଧରେଇଦେବାରୁ , ସଦଭାର ଖିଆ ଛାଡ଼ି , ଧାଇଁଲା ଅତର୍ଛାରେ ବୁଢାପାଖକୁ ।

{୨}

ଭେଣ୍ଡାପୁଅଟା ଛାଡ଼ି ଯିବାଦିନୁ , ବୁଢା କାଉଁଦା ହେଇ ପଡିରହେ ଦାଣ୍ଡପିଣ୍ଡା କୋଣରେ । ବିଡି ହୁକାଟାଣି , କାଶଖଙ୍କାରରେ ଗଗନ କମ୍ପାଏ ।ନଥିବାଠୁଁ , ଥାଇନଥିବା କେଉଁ ଭଲକି ? 

ଟୋକା କି' ତିର୍ଲାଟେ ଆଣିଲା ଯେ , ଏକାବେଗେ ଛାଡ଼ିଦେଲା ଘରମୋହ । 

ବୁଢୀର ପିଠିଥାପୁଡେଇଲା ବୁଢା ।

- ଗାଈ କୁକୁର ଚଢେଇ ଛୁଆ ବି ଅଣ୍ଟା ସଳଖିଲେ ବନାନ୍ତି ଅଲଗା ଥାନ । ମଣିଷ କେଉ ପଶୁଠୁଁ ଅଲଗା କି ? ହୁଗୁଳା ପଘା ଫିଟିବ ନିଶ୍ଚୟ । ଚାଷ ଦି'କିଆରୀ ତ ଅଛି । ତୋ' ପେଇଁ ମୁଁ ଅଛି । ମୋ ଅନ୍ତେ ଯାଇ ଦୁଃଖ କରିବୁ ।

- ଆଉ ରେବ ?

- ସିଏ ତ ହିନିମାନୀ । ଯା' ଲେଖାଥିବ ତାପେଇଁ ସେୟା ହେବ ।

ସାଉଁଳି ବୋଲି ବାଛୁଆରୀ ହୋଇ ବଅସ ଗଡଉଥିଲା ରେବ । ପୁଅଚିନ୍ତାଠୁଁ ରେବଚିନ୍ତା ବେଶି ଘାରୁଥିଲା । 

ଦିନେ ନିଜଆଡୁ ରେବ କହିଲା -

- ଚାକିରୀ କରିଯିବି । ମତେ ଛାଡ଼ ।

- ତତେ କିଏ ଦେବଲୋ ? କଉ ରଜାଝିଅ ଟା'କି ତୁଉ ?

- ମୋ ବଉଳ । ସେ କରୁଛି ଭୁବନେଶ୍ବର ରେ । ଛ'ହଜାରେ ଦେବେ । ରହିବାକୁ ଖାଇବାକୁ ମାଗେଣାରେ । ମତେ ଛାଡ଼ ।

ଛାଡିଦେଲା ବୁଢା । ଯାଉ ମୁକ୍ତିପାଉ । ମୁକ୍ତିଦେଉ । 

ସତକୁସତ ଚାକିରୀ ଟେ ପାଇଲା କି କଣ , ଡାକରେ ଆସିଲା ଟଙ୍କା । ହଜାରେ ଦିହଜାରେ ସବୁମାସ । 

ଭୁବନେଶ୍ବର ସମସ୍ତଙ୍କ ପେଟକଥା ବୁଝେ। ରେବ ଆଇଥିଲା ମଝିରେ ଥରେ । ଭଲ ଜାମା ପିନ୍ଧି , ଭଲକଥା କହି ମନମୋହିଲା । ରୁପରଙ୍ଗ ଟିକେ ସୁଦୁରିବାରୁ , ନି.ପ୍ରା ସ୍କୁଲ ର ସେ ପଧାନ ମାଷ୍ଟ୍ର , ରଘୁପିଅନ ହାତରେ ଖବର ଦେଇଥିଲା ଦିତିଆ ହେବାକୁ । ଲୋକଟାର ଗଲାବର୍ଷ ଭାରିଜା ଚାଲିଯାଇଥିଲା । ରେବ ଜାଣିଲାରୁ ଗରଗର ହେଲା । ଆଉ ଆସିବିନି କହି ଫେରିଗଲା । ବୁଢୀ କାନ୍ଦିଲା ବାହୁନି ବାହୁନି । ବୁଢା ବୁଝେଇଲା -

- ଏମିତି ବି ଯାଇଥାନ୍ତା , ସେମିତିବି ଯାଉ । ଝିଅ ଭାଗ୍ୟ ତ ଅଧାଅଧା ।

ବୁଝେଇଲା ସିନା ବୁଝିପାରିଲାନି ନିଜେ ବୁଢା । ଫଳନ୍ତି ଗଛ କୁ କିଏ କାଟିଦେଲା ତାର । ପୁଅ ଯାଇଥିଲା ଏବେ ଝୁଅ । ଝୁରିଝୁରି ପିଣ୍ଡାସନ୍ଧିରେ ଉଈହୁଙ୍କା ପାଲଟିଗଲା ସେ !

{୩}

ବେଳେବେଳେ ଯମ ଲୋଡାପଡେନି । ଜାଣିହୁଏ ଯିବାବେଳ । ଡାକ୍ତର କହୁଥିଲା ରାଜଯକ୍ଷ୍ମା । ବୁଢୀର ଚିନ୍ତା ମାଡିବସିଲା । ରୋଜଗାର ତ କରୁଛି । ପାଖକୁ ନେଇଯାନ୍ତା ନି ମା' କୁ ରେବ ? 

ବଳିଆ ଦେଇଥିବା ଠିକଣା ଟା ଧରି ବୁଢା ସାହାସ କଲା ଭୁବନେଶ୍ବରକୁ । ଗାଡି ଚଢିଲା ଥଣ୍ଡା ରାତିରେ ।

{୪}

ଭାରି ସୁବିଧା ସହର ଭୁବନେଶ୍ବର । ଅଟୋବାଲା ଠିକଣା ଟା ଦେଖି ମୁରୁକିଲା ।

- ସେଠି ତୁମର କି କାମ ମଉସା ?

- ଅଛି । ଛାଡ଼ିଦେ ନେଇ । କେତେନେବୁ ପୁଅ ?

- ଶହେ 

- ଏତେ ? ଶହେଦେଇ ଏତେଗୁଡାକ ବାଟ ରାତିସାରା ଆଇଲି । ତୋତେ ଦେବି ପୁଣି ଶହେ ?

- ହଁଅଁ , ସେଠାକୁ ବହୁତ୍ ଲାଗେ ।

- ହଉ !

ଅଟୋବାଲା କହିଲା କେବେ ଫେରିବ ?

ତୁନିରହିଲା ବୁଢା । ଏଡେ ବଡବଡ ଥାକମରା କଲୋନୀ ଘର । ମଣିଷ ଛୋଟକୁ ବଡ ଦୁଆର । 

ଏଇଠି ଅଛି ରେବ ? କି କାମ କରୁଛି ଏଠି ? କା'ଘରେ ପାଇଟି କରୁଥିବ । ଏ ବଡଲୋକିଆ ତାକୁ ଆଉ କି କାମ ଦେବେ ନୋଇଲେ ?

ଏତକ କାମ ତ ଗାଁରେ ବି କରିହୁଅନ୍ତା । ହଉ , ଦେଖାହେଉ । ବୁଝେଇ କହିବ । ମା' କଷ୍ଟ ଶୁଣି କେଉ ଝିଅ ସମ୍ଭାଳିବ ଯେ' ?

ଦରୁଆନ ଟେ ଉଆସ ମୁଣ୍ଡରେ ପଇଁତରା ମାରୁଥିଲା ।

- ହେଃ ବୁଢା ! କୁଆଡ଼େ ପଶୁଛୁ ?

- ଆଜ୍ଞା !

- କି' କାମ ଏଠି ଭୋଅର ଟାରେ ?

- ଝିଅ ଅଛି ଏଠି। ରେବ । ମାଳତୀପୁରର ।

- ଯାଃ! ଏଠୁ । ପାଗେଳା ଟା' କି ତୁ ? ଏ ମହଲରେ ମଫସଲିଆ ଟୋକିର କାମ କଣ ? ଭୁଉଲୁ ଠିକଣାରେ ଆଇଛୁ ମଉସା । ମୁଁ ଜାଣିବାରେ ରେବ ଫେବ କେହି ଏ ବିଲ୍ଡ଼ିଂରେ ନାହାନ୍ତି । ଦଶବର୍ଷ ହେଲା ମୋ ଚାକିରୀ । ଯାଃ ଯାଃ , ଆଉଆଡେ ଖୋଜେ । ଏଠୁ ଯା' । ଆଉଟିକେ ଗଲେ ଭିଡ଼ ଲାଗିବ । କେତେ ବଡବାବୁ , ନେତାମନ୍ତ୍ରୀ ଙ୍କର ଆତଯାତ ଏଠି । ଝାମେଲା ବଢାନା ଯମା ।

- ଆମ ଗାଁ ବଳିଆ ସାଉ ଦେଖିଛି ଏଇଠି । ମନେପକାନା ବାବୁ ?

- ପଳା ଏଠୁ କଉଛି ।

ବୁଢା ମନ ବୁଝିଲାନି । ଆଇଛି ଏଡେ କଷ୍ଟରେ । ବଳିଆ କହିଥିଲା ଏକାଗଲେ , ସହରରେ ହଟହଟା ହେବୁ ଭାରି । ବୁଢୀତ ରଖେଇଥୋଇ ଦେଲାନି ।

କା'କୁ ଭରସିବ ଏବେ ? ବଳିଆ କଥାକୁ ନା' ଦରୁଆନ କୁ ?

କି' କାମ ଦିଅନ୍ତି ଯେ' ଗାଁଗରିବଙ୍କୁ ସହରୀଆ ମାନେ ? ବୁଢାର ବାପମନ କାଇଁ ଲାଗିଲା ଯେ' ରେବ ଏଇଠି କେଉଠି ଅଛି । କେଉମୁହଁ ନେଇ ଖାଲିହାତରେ ଫେରିବ ସେ ? ଏଇଠି ଜଗିବ ।

ପଶିଛି ମାନେ ପଦାକୁ ବାହାରିବ ନିଶ୍ଚେ । ମନକୁ ବୁଝେଇଲା ବୁଢା । 

ଗଳି ରାସ୍ତା ମାଡି ହେଇଛି ହନୁମାନ ଦେବତା ପିଣ୍ଡି । ତାରି କଡରେ ଆଗମୁହାଁ ହୋଇ ବସିଲା ବୁଢା ।

କେଉ ଝରକାଟେ ଖୋଲି ଡାକନ୍ତାନି �ରେବ 

- ବାବା ଭିତରକୁ ଆ

ପୋଡିଯାନ୍ତା ସେ ନିଶୁଆ ଦରୁଆନ ର ମୁହଁ !

{୫}

ଦରୁଆନ ଟା' ନିଶ୍ଚେ କେଉ ଗାଁର ଲୋକ । ଦ୍ୱିପର ଯାଏଁ ବୁଢା ଯାଉନି ଦେଖି ଆଣିଦେଲା ପାଣିବୋତଲ ଆଉ ପାଁରୁଟିଟେ ।

- ନେ ଖାଇଦେ �ମଉସା । ଏମିତିରେ କଣ ଝିଅ ମିଳିବ ? କେତେ ବାପଙ୍କ ଝିଅ ସହରକୁ ଆସି ଠିକଣା ହଜାନ୍ତି ମଉସା । ହିସାବ ରହେନି । କେ' ସହରୀ ପାଣିରେ ଗାଧିବୁଡ଼ି ରହେ ତ କେ' ରେଳ ଚକା ତଳେ ଶୋଇପଡେ । ଏଠି ଯେଉଁଠି ଯେତେବେଳେ ଦେଖିବ , ଅଚିହ୍ନା ଯୁବତୀ ଶବଟେ ଭାସୁଥିବ ନାଳ ନର୍ଦମାରେ ।

- ଭଲ ଶୁଭ କଥା କ' ବାବୁ !

- ହଉ ଖାଇଦେ । ଖାଇସାରି ସେ ଜରି ଦିଟା ନେଇ ଫିଙ୍ଗିଦେଇ ଆସିବୁ ସେପଟ ନାଳରେ ତ ଟିକେ ।

- କି' ଜରି ?

- କିଛିନାମଁ । ଏଇ ମଣିଷ ମଇଳା ମେଞ୍ଚେ !

କେତେ ଗାଡି ପଶୁଥିଲା , ଆସୁଥିଲା । ସବୁଯାକ କଳାକାଚ । ଗାଡି ଭିତର ମଣିଷ ଦୁଶୁନଥିଲେ ଯମା । ରେବ ବି କଳା ଚଷମା ନାଉଛି , କହୁଥିଲା ବଳିଆ । 

କାଇଁ ? ବାପକୁ ଦେଖି ଧାଇଁଆସୁନି ଟିକେ ? ଚିନ୍ତାକରି ଆସୁନି ତ କିଏ ଗୋଟେ ବାପାପରି ପଡିଛି ପିଣ୍ଡିରେ !!

ଚମକନ୍ତି ତ ମାବାପ , ଛୁଆ ଚିନ୍ତାରେ । ଛୁଏ କଣ ଟିକେ ଅଡୁଆ କୁ ଗୁରୁତ୍ବ ଦିଅନ୍ତି ??

ଅଡୁଆ ବଢୁଥିଲା । ରେବ ଆସୁନଥିଲା । ଭିତରେ ଥିଲା କି ନାଇଁ କେଜାଣି ? ତଥାପି ସଂଜଶୀତ ବଢୁଥିଲା । ବୁଢ଼ୀ ଦେଇଥିବା ଚାଦର ଖଣ୍ଡକ ବି ଜାଡି ବରଫ ପାଲଟିଯାଇଥିଲା ରାଜଧାନୀ ଥଣ୍ଡାରେ । ବୁଢା ଏଥର କାଶିଲା ଗଗନ କମ୍ପାଇ ।

{୬}

ରାତି ଗାଢ ହେଲେ , ସହରର ଠାଏଠାଏ କଳା । କିଏବୋଧେ ଜାଣିଶୁଣି ରେବ ରହୁଥିବା ଉଆସ ପଟେ ବତୀ ଗୁଡାକୁ ଲିଭାଇ ଦେଇଥିଲା । ସେ ନିଶୁଆ ଦରୁଆନ ଦିନଡ୍ୟୁଟି ସାରି ଫେରିଲାବେଳେ , କହିଗଲା -

- ଯାଉଛି , ଫେରିଯା ମଉସା ତୁଉବି । ପଡିରହିଲେ ଲାଭ କିଛିନାହିଁ । 

ଉତ୍ତର ଫେରାଇଲାନି ବୁଢା । ଶୋଇରହିଲା ମୁଣ୍ଡମୋଡି ।

{୭}

କିଏଗୋଟେ ଘୋଡିଦେଲା ଆସି କଅଁଳିଆ ମୋଟା କମ୍ବଳଟେ ଏତେ ରାତିରେ !!

- ରେବ !

- ବାବା !

- ଏଡେ ରାତିଟାରେ ମା

- ପଳା ଏଠୁ ବାବା । ନେ' ଏ ଟଙ୍କାବିଡା ।

- ତୁ ବି ଚାଆଲେ ଗାଁକୁ । ମା ଝୁରୁଚି ।

- ନାଇଁବାବା ! ଗାଁ ରେବର ଠିକଣା ବଦଳେଇ ଏଠି ରୁବି' ପାଲଟିଗଲିଣି ମୁଁ । ତୁ ଫେରିଯା । ଟଙ୍କା ପହଁଚିବ ସମୟରେ । ମା କୁ କହିବୁ ଚିନ୍ତା ଛାଡିଦେବ ମୋପାଇଁ ।

- ଝିଅ !

- ଯାଃ! ବାବା , ଆଉ ଆସିବୁନି କେବେ ଏ ଭୁଲ୍ ଠିକଣାରେ !!!!!!!!!

ଅମିୟ ବେଜ୍ , ଘଟଗାଁ , କେନ୍ଦୁଝର