ଅବୋଲକରା କାହାଣୀ - ୧୯

ଲକ୍ଷ୍ମୀଛଡା ରାଜା କଥା

ଏଥୁ ଅନ୍ତେ ଅବୋଲକରା ଓ ଚତୁର ବ୍ୟଙ୍ଗ କଥାକାର ପୂର୍ବ ତୀର୍ଥରେ କିଛି ଦିନ ରହିଲେ । ସେଦିନ ପ୍ରାତଃ ହେବା ପରେ ବ୍ୟଙ୍ଗକାର କହିଲେ ଆମେ ଏଠାରେ ଯେଉଁ କେଇ ଦିନ ଅବସ୍ଥାନ କରିବା ସେହି ଭାବରେ ସଉଦା ଆଣିବାକୁ ହେବ । ପଇସା ନିଅ । ଆବଶ୍ୟକ ତେଲ, ଲୁଣ, ଡାଲି, ଆଳୁ, ସାରୁ ନେଇ ଆସ ।

ବୋଲକରା ବ୍ୟାଗ୍ ଖଣ୍ଡିକ ଧରି ସଉଦା ଲାଗି ଗଙ୍ଗା କୂଳେ କୂଳେ ଯାଉ ଥାଏ । ଗଙ୍ଗା କୂଳ ମାନଙ୍କରେ ଥିବା ରମଣୀୟ ଘାଟ ଆଦି ଦେଖି ବୋଲକରାର ମନ ବେଶ୍ ଖୁସ୍ ହୋଇ ଯାଉ ଥାଏ । ସେ ପୁଣି ଆଉ କିଛି ବାଟ ଗଲା । ଯାଉ ଯାଉ ତା’ର ଦୃଷ୍ଟି ଏକ ସୁନ୍ଦର ଚଉପାଢି ଉପରେ ପଡିଲା । ମାର୍ବଲ୍ ବିଛା ଚଉପାଢିର ମଧ୍ୟ ଭାଗରେ ଥିଲା ଏକ ସୁନ୍ଦର ଚଉତରା । ତା’ଉପରେ ମାର୍ବଲ୍ ନିର୍ମିତ ସୁନ୍ଦରୀ ନାରୀର ମୂର୍ତ୍ତି ଠିଆ ହୋଇଛି । ଆଉ ମଧ୍ୟ ସେହି ନାରୀର ଠିଆ ହୋଇଥିବା ମୂର୍ତ୍ତିର ନିମ୍ନାଂଶରେ ଲେଖା ଯାଇଛି ସହଜରେ ନାରୀ ମାନଙ୍କୁ ବିଶ୍ୱାସ କରିବ ନାହିଁ । ଏହା ଦେଖି ଅବୋଲକରା ଭାବିଲା ଏ କେମିତିକା କଥା । ସମସ୍ତେ କହନ୍ତି ନାରୀ ସନ୍ତାନ ମାନଙ୍କର ଜନନୀ । ଆଉ ପୁଣି ସନ୍ତାନ ମାନେ ଏ ଦେଶର ଭବିଷ୍ୟତ । ନାରୀ ମାତୃସ୍ୱରୂପା, ନାରୀ ସର୍ବ ସହଣୀ । ଏତେ ପରେ ଏହି ନାରୀର ମୂର୍ତ୍ତି ତଳେ ଏପରି କାହିଁକି ଲେଖା ଯାଇଛି । ସେହି କଥାର ଅସଲ କାରଣ ଜାଣିବା ନିମନ୍ତେ ଅବୋଲକରା ମନରେ ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ଉତ୍କଣ୍ଠା ଜାତ ହେଲା । ଆଉ ମଧ୍ୟ ତା’ର ଦ୍ୱିତୀୟ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହେବାର କାରଣ ହେଲା ଯିଏ ଯେତେବେଳେ ଯେଉଁ ଭୋଗ ନେଉଛି ତାହାକୁ ଭୋଗ ନକରି ମୂର୍ତ୍ତି ପାଖରେ ଥୋଇ ଦେଇ ଯାଉଛି ।

ଅବୋଲକରା ଏ ସମସ୍ତ ଦେଖି ସାରି ଆବଶ୍ୟକୀୟ ସଉଦା ପତ୍ର କିଣି ସାରିଲା । ତା’ପରେ ସେ ଫେରିଲା ଧର୍ମଶାଳାକୁ । ସେତେବେଳକୁ କଥାକାର ନିଜର ନିତ୍ୟ କର୍ମ ସମାପନ କରି କୋଥଳି ଭାଗବତ ପାଠ ଶେଷ କରି ନିର୍ମାଲ୍ୟ ପାଉ ଥାଆନ୍ତି । ବୋଲକରାକୁ ଦେଖିବା ମାତ୍ରେ ସେ ପଚାରିଲେ ସବୁ ସଉଦା ଆଣିଲୁନା? ଏବେ ପରିବା ସବୁ କାଟି ଦିଅ । ରୋଷେଇ ବସାଇବା । ବୋଲକରା କହିଲା – ଦେଖ ମହାନୁଭବ, ବର୍ତ୍ତମାନ ମୁଁ ଯେଉଁ ଦୃଶ୍ୟ ଦେଖିଲି ତାହା ଦେଖି ମୁଁ ଖୁବ୍ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହେଲି । ସେଥି ଲାଗି ତରବରରେ ସଉଦା ଧରି ସେଠାରୁ ପଳାଇ ଆସିଲି । ଚତୁର ବ୍ୟଙ୍ଗକାର ପଚାରିଲେ କ’ଣ ଦେଖିଲୁ । ବୋଲକରା କହିଲା –

ଚହଟ ଚିକ୍କଣ ମଣ୍ଡପ ପରେ

ସୁନ୍ଦରୀ ରହିଛି ଠିଆ ଭାବରେ

ଲେଖା ଯାଇ ଅଛି ପାଦ ଦେଶରେ

ବିଶ୍ୱାସ ନକର ଏ ନାରୀ ଠାରେ

ଚିକ୍କଣ ମୁଖରେ ମସୃଣ ଗଣ୍ଡ

ସତେ ଉଦେ ହୁଏ ସେଠାରେ ଚାନ୍ଦ

ପହୁଡ ପଡିନି ପଡିଛି ଖୋଲା

ଭୋଗ ଥୁଆ ଯାଏ ନହୁଏ ପରା

ଏହାର କାରଣ କୁହ ଗୋସାଇଁ

ତାପରେ ହୋଇବ ଆମ ରୋଷେଇ ।

ଏ କଥା ଶୁଣିବା ପରେ ବ୍ୟଙ୍ଗକାର ମନେ ମନେ ହସି ଭାବିଲେ ଶଳା ବାରିକ ଟୋକାଟାକୁ ଆଣି ମୁଁ କି ହରକତ ହେଲି । ପ୍ରତି ଦିନ ଗୋଟିଏ ଗୋଟିଏ ଅଜବ ଘଟଣା ଦେଖି ଆସି ମୋତେ ବଡ ହଇରାଣରେ ପକାଇ ଦେଉଛି । ସେ କହିଲେ ହଉ ହେଲା । ତୁ ଶଳାଟା ସବୁ ବେଳେ ପଂଚମରେ ଥାଉ । ତାହା ହେଲେ ବଟୁଆ ନେ, ଖଣ୍ଡେ ପାନ ଭାଙ୍ଗେ । ମୁଁ ତୋର ସେହି ଘଟଣାର ଅସଲ କାରଣଟା ତୋତେ ଯଥା ଶୀଘ୍ର ବୁଝାଇ ଦେଉଛି ।

ଭାଙ୍ଗିବାକୁ ଟାଣ ହୋଇଲାଟି ଜାଣ

ନାରୀ ମୂର୍ତ୍ତି ଗଢା ସେଠି

ରହିଛି କାରଣ କହୁଅଛି ଧନ

ବୁଜି ଦିଅ ଛତା କାଠି ।

ସେହି ପାଟଳୀପୁତ୍ରର ରାଜା ଥିଲେ ସୌରଭ କୁମାର । ସେଠାରେ ଜଣେ ଖୁବ୍ ଧନୀ ବଣିକ ଥିଲେ । ବଣିକର ନାମ ମହେନ୍ଦ୍ର ଲାଲା । ସେ ବହୁ ରାଜାଙ୍କ ଠାରୁ ଧନ ଶାଳୀ । ଏପରି ପ୍ରତିପତି ଥିବାରୁ ବଣିକ ମହେନ୍ଦ୍ର ଲାଲାଙ୍କ ପାଖକୁ ପଡୋଶୀ ରାଜା ଓ ରାଜ କୁମାର ମାନେ ସେଠାକୁ ଆସି ଥାଆନ୍ତି ।

ସେହି ବଣିକ ମହେନ୍ଦ୍ର ଲାଲାଙ୍କର ଏକ ସୁନ୍ଦରୀ କନ୍ୟା ଥିଲା । ବଣିକର ସେହି ଝିଅ ଆଉ ପୁଅ ମଧ୍ୟ । ଏହା ବ୍ୟତିତ ମହେନ୍ଦ୍ର ଲାଲାଙ୍କ ଭାଗ୍ୟରେ ପୁତ୍ର ନଥିଲା ।

ବଣିକର ଝିଅ ଅମ୍ରିତା ଅତ୍ୟନ୍ତ ରୂପବତୀ ଥିଲେ । ସେହି ରୂପବତୀ କନ୍ୟାର ରୂପରେ ମୋହିତ ହୋଇ ରାଜା ତାକୁ ବିବାହ କରି ଥିଲେ । ଏହି ପରି ବହୁତ ରାଜା ଓ ରାଜ କୁମାର ଅମ୍ରିତା ରୂପରେ ମୋହିତ ହୋଇ ସେଠାକୁ ଆସି ଥାଆନ୍ତି । ରୂପବତୀକୁ ଦେଖି ସେମାନେ ତାଙ୍କୁ ଖୁବ୍ ଆଦର ସ୍ନେହ କରନ୍ତି । ଏପରିକି ରୂପବତୀ ଅମ୍ରିତା ରାଜା ଓ ରାଜ କୁମାର ମାନଙ୍କ ସାଥିରେ ବନ ବିହାରକୁ ଯାଇ ଆନନ୍ଦ କରେ । ସେମାନଙ୍କ ସହିତ ଖେଳେ ଓ ଘୋଡା ରେସ୍ କରି ଗୃହକୁ ଫେରି ଆସେ ।

ଦିନେ ରାଜା ବନ ବିହାରକୁ ଯାଇ ସେଠାରେ ରୂପବତୀ ଅମ୍ରିତାକୁ ଦେଖି ତାକୁ ବିବାହ କରି ରାଜ ଉଆସକୁ ନେଇ ଯାଇ ଥିଲେ । ଅମ୍ରିତା ଖୁବ୍ ଅୟସରେ ତାଙ୍କ ରାଣୀ ଉଆସରେ ରହୁ ଥାଏ । ସେ ଏତେ ରୂପବତୀ ସୁନ୍ଦରୀ ଯେ ଅମ୍ରିତାକୁ ଉଆସରେ ରହିବା ଦେଖି ତା’ ରୂପରେ ମୋହିତ ହୋଇ ସେହି ରାଜ୍ୟର ମନ୍ତ୍ରୀ ପୁଅ ଓ ସେନାପତି ପୁଅ ତା’ ସହିତ ମିଳା ମିଶା କଲେ ।

ରାଣୀ ଅମ୍ରିତା ନିଜର ଉଆସରେ ରହି ମନ୍ତ୍ରୀ ପୁଅ ଓ ସେନାପତି ପୁଅଙ୍କ ସହିତ ମିଳା ମିଶା କରିବା ଦ୍ୱାରା ରାଜ୍ୟ ପାଇଁ ତାହା ପାତକ ହେଲା । ରାଣୀ ଅମ୍ରିତାଙ୍କ ଲାଗି ସେ ରାଜ୍ୟରେ ପାପ ବଢିଲା । ରାଜା ଉଆସରେ ପାପ ପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇ ଯିବାରୁ ମାଆ ସାନ୍ତାଣୀ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ସେହି ରାଜ ଉଆସ ତ୍ୟାଗ କରି ପଳାଇ ଗଲେ ।

ରାଜ୍ୟରୁ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଛାଡି ଯିବାରୁ ରାଜ୍ୟରେ ଦୁର୍ଭିକ୍ଷ, ମହାମାରୀ ପରି ସମସ୍ତ ପ୍ରକାର ବିପଦ ମାନ ମାଡି ଆସିଲା । ରାଣୀ ରୂପବତୀ ଅମ୍ରିତାଙ୍କର ପୂର୍ବ ସୁନ୍ଦରୀ ରୂପ ଆଉ ରହିଲା ନାହିଁ । ସେ କୁରୂପରେ ଦେଖା ଗଲେ । ରାଜା ନିଜ ରାଜ୍ୟ ଓ ପଡୋଶୀ ରାଜ୍ୟରୁ ବଛା ବଛା ବୈଦ୍ୟ ତାନ୍ତ୍ରିକ ଗୁଣିଆ ଯେତେ ଯାହା ଆଣିଲେ ମଧ୍ୟ କିଛି ବି କାମ କଲା ନାହିଁ । ରାଜ କୁମାରୀ (ରାଣୀ) ଅମ୍ରିତା ଆଉ କେବେ ଭଲ ହେଲେ ନାହିଁ । ପଡୋଶୀ ଶତ୍ରୁ ମାନେ ତାଙ୍କ ରାଜ୍ୟକୁ ଖଣ୍ଡ ଖଣ୍ଡ କରି ନିଜ ଦଖଲକୁ ନେଇ ଗଲେ । ଶେଷରେ ଏହି ରାଣୀ ଲାଗି ରାଜାଙ୍କର ରାଜ୍ୟ ଗଲା, ସିଂହାସନ ଗଲା, ଶେଷରେ ସେ ପାପିନୀ ରାଣୀର ମଧ୍ୟ ମୃତ୍ୟୁ ହୋଇଗଲା ।

ଏହା ପରେ ଦୁର୍ଭାଗ୍ୟ ଯେ ରାଜା ସୌରଭ କୁମାରଙ୍କର ମାନସିକତା ବଢି ଯିବାରୁ ସେ ପାଗଳ ପ୍ରାୟ ମୃତ ରାଣୀଙ୍କୁ କାନ୍ଧରେ ବୋହି ଚାରି ଆଡେ ଭ୍ରମଣ କରିବାକୁ ଲାଗିଲେ । ଶେଷରେ ରାଣୀଙ୍କ ଶବ ପଚି ଗନ୍ଧ ହେବାରୁ ପଥଚଲା ଲୋକ ରାଜାଙ୍କୁ ଛି’ ଛାକର କରନ୍ତେ ରାଜା ବାଧ୍ୟ ହୋଇ ସେହି ଶବକୁ ନେଇ ଗଙ୍ଗାରେ ପକାଇ ଦେବାକୁ ଗଲା ବେଳେ ମା’ ସାଆନ୍ତାଣୀ ଜଗତ ଜନନୀ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଓ ସଦାଶିବ ସେଠାରେ ଉପସ୍ଥିତ ହୋଇ ସେହି ମୃତ ରାଣୀଙ୍କୁ ବଂଚାଇ ଦେଲେ । ଆଉ କହିଲେ ହେ ରାଜା – ତୁମର କଲା କର୍ମର ଫଳ ଭୋଗ ସରିଲା । ଏବେ ଯାଅ ତୁମେ ତୁମ ରାଣୀଙ୍କୁ ଧରି ସୁଖରେ ରୁହ ।