🥦🌹 *ସରୋବର*🌹🥦 🥦🌹

ଜଳର ଧାରାକୁ ବାନ୍ଧି ରଖିବାକୁ

     ଜଳାଶୟ କୁହାଯାଏ 

ସେଇ ଜଳଧାରା କେତେ ଜୀବଜନ୍ତୁ

    ଶୋଷକୁ ମେଣ୍ଟେଇ ଥାଏ ।

ପ୍ରତ୍ୟେକ ଗ୍ରାମରେ ମାଟିକୁ ଖୋଳିଣ

    ସରୋବର କରାଯାଏ

ସେଇ ସରୋବର ଗାଆଁର ଶୋଭାକୁ 

    ଆହୁରି ବଢେଇ ଦିଏ ।

ସୁନ୍ଦର ଦିଶଇ ସରୋବରେ ଜଳ

    ଯେବେ ଭରି ରହି ଥାଏ 

ସେଇ ସରୋବର ଚତୁଃପାର୍ଶ୍ବେ ବୃକ୍ଷ 

    କି ସୁନ୍ଦର ଶୋଭାପାଏ ।

ଆହୁରି ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ଯ ବଢିଯାଏ ତାର

    କଇଁ ପଦ୍ମ ଫୁଟି ଥିଲେ 

ଅତି ମନଲୋଭା ତା ମାଧୁର୍ଯ୍ୟ ଆଭା

    କିଏ ବା ତାହାକୁ ଭୁଲେ ।

ଲାଖି ଯାଏ ଆଖି ସରୋବର ଜଳେ

    ପବନରେ ଢେଉ ଖେଳେ

ସେ ଢେଉ ସାଥିରେ ହଂସ ହଂସରାଳି 

   ପହଁରୁ ଥାଆନ୍ତି ଜଳେ ।

ପାହାଚକୁ ଢେଉ କୂଳ ଛୁଉଁ ଥାଏ

    ମନ ଟାଣି ନେଉ ଥାଏ

କେତେ ଖୁସି ଲାଗେ ସେ ଜଳରେ ଯେବେ

    ମୀନ ଯେ ପହଁରୁ ଥାଏ ।

ପୋଖରୀ ଗାଧୁଆ ତୁଠ ପଥରରୁ

   କେତେ ସ୍ମୃତି ଭାସି ଆସେ 

ସରୋବର ଜଳେ ପିଲା ପହଁରିଲେ 

    କି ସୁନ୍ଦର ତାହା ଦିଶେ ।

କେତେ ଯେ ପବିତ୍ର ସରୋବର ଅଛି

    ତାହାର କଳନା ନାହିଁ 

ସେଇ ପୁଣ୍ୟ ତୀର୍ଥେ ବୁଡ ଯେ ପକାଏ

   ଧନ୍ୟ ହେଇଥାଏ ସେହି ।

ଇତିହାସ ଅବା ପୁରାଣ ଶାସ୍ତ୍ରରେ

    ବର୍ଣ୍ଣିତ ହେଇଛି ତାହା

ଯୋଗୀ ଋଷି ମୁନି ଦେବା ଦେବୀମାନେ

    ଗ୍ରହଣ କରନ୍ତି ତାହା ।

ପ୍ରଭୁ ରାମଚନ୍ଦ୍ର ବନବାସ କାଳେ

    ଭ୍ରାତା ପତ୍ନୀ ସଙ୍ଗେ ନେଇ

କେତେ ସ୍ରୋତସ୍ବନୀ ପୁଣ୍ୟ ସରୋବରେ 

   ସ୍ନାହାନ କରିଲେ ଯାଇ ।

ମହାଭାରତରେ ମାନ ସରୋବରେ

    ଦୁର୍ଯ୍ୟୋଧନ ଲୁଚି ଥିଲେ

ମା ଲକ୍ଷ୍ମୀ କୋଳରେ ଭୀମ ଦୁଇ ରଡି 

    କଷ୍ଟରେ ସିଏ ସହିଲେ ।

ତୃତୀୟ ରଡିକୁ ସହି ପାରିଲେନି

    ମାଆଙ୍କୁ ଦେଲେ ସେ ଠେଲି

ମାନସରୋବରୁ ବାହାରି ଆସିଲେ

    ଦୁର୍ଯ୍ୟୋଧନ ମହାବଳି ।

ଜାଣିଥିଲେ ମାନସରୋବରେ ଥିଲେ

     ମୃତ୍ୟୁକୁ ଥାଆନ୍ତେ ଜିତି

ପୁଣ୍ୟ ସରୋବର ମହିମା ଏମନ୍ତ 

    ଅଲିଭା ତା ଯଶ କୀର୍ତ୍ତି ।

 ଧର୍ମ କାର୍ତ୍ତିକରେ ପାହାଁନ୍ତି ପହରେ

    ଗାଧାନ୍ତି ସେ ସରୋବରେ

ରାସ ପୂର୍ଣ୍ଣିମାରେ ଡଙ୍ଗାକୁ ଭସାନ୍ତି

   ସେ ସରୋବର ଜଳରେ ।

ଏ କଳି ଯୁଗରେ ଜଳ ଦାନ ଅଟେ 

     ସବୁଠାରୁ ବେଶୀ ପୁଣ୍ୟ 

ସେଥିପାଇଁ ଲୋକେ ଜଳାଶୟ ଖୋଳି 

    କରିଥାନ୍ତି ଜଳ ଦାନ ।

ବୃକ୍ଷର ରୋପଣ ଜଳର ଖନନ

    ଅଧର୍ମକୁ କରେ ନାଶ 

ପୁଣ୍ୟ ସରୋବର ମୁକତିର ଦ୍ୱାରା 

    ପାପକୁ କରେ ବିନାଶ ।