ସମୟ ବି କଥା କୁହେ

ନୟନେ ଅଶ୍ରୁ ଦେଇ କେବେ ଅସରନ୍ତି ପ୍ରଶ୍ନ ପଚାରେ 
କେବେ ଉତ୍ତରେ ହସ ସାଜି ଫୁଟି ଉଠେ ଓଠ ଗାଆଁରେ
ପୁଣି କେବେ ଦୁଃଖ ସାଗରେ ନାଆଟେ ହୋଇ ଭାସିଯାଏ 
ହଁ, ଏ ସମୟ ବି ମୋତେ କଥା କୁହେ 

କେବେ ବାଚାଳ ହୋଇ ଗପିଚାଲେ 
କେବେ ପ୍ରଶ୍ନବାଚୀ ସାଜି ଅଟକିଯାଏ
କେବେ ସବୁ ଜାଣି ମୁକ ସାଜେ 
କେବେ ଅତୀତରୁ ଭବିଷ୍ୟ ସିନ୍ଦୁକର ଚାବି ଖୋଜୁଥାଏ
ହଁ, ଏ ସମୟ ବି ମୋତେ କଥା କୁହେ 

କୁହେ, ମିଛ ଏ ଦୁନିଆଁରେ ରକ୍ତ ସମ୍ପର୍କ ଧୋକା ଦିଏ 
ମାତ୍ର ଅଜଣା ହୃଦୟଟେ ଏଠି ନିଜଠୁ ନିଜର ହୋଇଯାଏ 
ପ୍ରତି କ୍ଷଣେ ସ୍ନେହ ଦେବାକୁ ସଭିଙ୍କୁ 
ଉପଦେଶ ମୋତେ ଦେଇଯାଏ
ହଁ, ଏ ସମୟ ବି ମୋତେ କଥା କୁହେ 

ଛଦ୍ମବେଶୀ ସଂସାରକୁ ଆଖିରେ ଦେଖାଇ ବୁଝାଇଯାଏ 
ନିକଟେ ରଖି ସଭିଙ୍କର ଦୂରକୁ ସେ ମୋତେ ନେଇଯାଏ 
ମୁହୂର୍ତ୍ତ ମୋର ସଭିଙ୍କ ମଙ୍ଗଳ ପାଇଁ ହେଉ,
ଏହି ବାର୍ତ୍ତା ମୋତେ ସମୀର ସ୍ପର୍ଶେ ଦେଇଯାଏ 
ହଁ, ଏ ସମୟ ବି ମୋତେ କଥା କୁହେ

ପ୍ରିୟ ହେଲେ ବି ଜହ୍ନ କଇଁଠୁ ଦୁରେ ଥାଏ
ବିରହ ଯନ୍ତ୍ରଣା ପ୍ରଣୟର ନାମାନ୍ତର କୁହେ
ନାନା ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତେ କେତେ କଥା ସହଜେ ବୁଝାଏ 
ହଁ, ଏ ସମୟ ବି ମୋତେ କଥା କୁହେ 

ପରାଜିତ ଆଜି ଯଦି ବିଜୟ ଭବିଷ୍ୟେ ଅପେକ୍ଷାରେ
ସଠିକ ଉତ୍ତର ଦିଏ ସେ ଉଚିତ ଏକ ସମୟରେ
ନିଜେ ସେ କ୍ଷଣସ୍ଥାୟୀ କର୍ଣ୍ଣେ ମୋର କହୁଥାଏ
ଶୂନ୍ୟରୁ ସୃଷ୍ଟି ଓ ଶୂନ୍ୟ ହିଁ ଅନ୍ତ ମୋର ମନେ ପକାଏ 
ହଁ, ଏ ସମୟ ବି ମୋତେ କଥା କୁହେ 

ଅର୍ଥ ଜୀବନର ସରଳ ଭାଷାରେ ଲେଖିଯାଏ
ଆଶ୍ଵାସନାର ସଙ୍ଗୀତ ମଧୁର ସ୍ୱରେ ଗାଇଯାଏ 
ଉପସ୍ଥାନେ ନିଜର ନୂତନ ବିଶ୍ୱାସଟି ଗଢ଼ାଏ 
ହଁ, ଏ ସମୟ ବି ମୋତେ କଥା କୁହେ

ରଙ୍ଗମଞ୍ଚ ଜୀବନ ଏ ଅଭିନୟ ବାଧ୍ୟ ଏଠି
ସ୍ବପ୍ନ ସବୁ ସାଥେ ନେଇ ଫେରିବାକୁ ହୁଏ ଏଠି 
ଧାରେ ଲୁହ ପିଇ ମିଛେ ହସିବାକୁ ପଡେ ଏଠି
ଏକାକୀ ପଥ ଚାଲିବା ଶିଖିବାକୁ ହୁଏ ଏଠି
କହି ମୋତେ ଏତେ କଥା ନିଃଶ୍ୱାସଟି ନିଏ 
ହଁ, ଏ ସମୟ ବି ମୋତେ କଥା କୁହେ 
ସମୟ ବି ମୋତେ କଥା କୁହେ