ସ୍ମୃତି

ନୀଳ ଆକାଶ ର ନୀଳିମା

କୁ ଥରେ ଥରେ ପଚାରି ଏ ମନ

ଭସା ବାଦଲ ର ତଳେ

ସାଉଁଟି କୁଆପଥର କୁ

ଗାଉଥାଏ ନିତି କାହିଁ

ଛଳନା ଗୀତ ଟିଏ

ନିଜ ପାଇଁ ପ୍ରତିଦିନ

ହଜାଇ ସାରିଛି ଯାହାକୁ

ପାହାନ୍ତି ଆ ତାରା ଭଳି

ସଜେଇ ନିଜକୁ ବିରହୀ କୁମୁଦ

ଲୁହ ରେ ଦେଇଛି ନିଜର

କବର ଖୋଳି

ବୋଧେ ସେ ଆଜି

ମୋ ପ୍ରତିବିମ୍ବ ପରି

ରହିଛି ମୋ ସାଥେ

ଛଳନା ର ଗୀତ ଗାଇ

ମୋର ବଞ୍ଚି ବାର

ବାହାନା ହୋଇ

ସ୍ମୃତି ର ଫରୁଆ ମୋର

ନିତି ଖୋଲୁ ଛି ମୁଁ

ସପନ ର ରଙ୍ଗ ଦେଇ

ସେତ ସତ କେବେ ହେବ ନାହିଁ