ଶ୍ରାବଣ

ତୁମେ ଆସୁଥାଅ

ଦୂର ପାହାଡ଼ ଚୋଟୀରୁ

କେବେ ନିଃଶବ୍ଦରେ

କେବେ ନେଇ ନୀଳ ଅହଂକାର

କେବେ ଥାଅ ଭୟଙ୍କର

ପୁଣି ସନ୍ୟାସିନୀ ଶୁଭ୍ର ଅଙ୍ଗୀକାରେ ।

ଚିହ୍ନିଥାଅ ବୋଲିତ

ମାଟିର ଅତ୍ମୀୟତା

ତୁମପାଇଁ ସିଏ ପଲ୍ଲବିତା

ଭୁଲିଯାଏ ନିଦାଘ ଗ୍ରୀଷ୍ମର

ଧୂଷର ବିପ୍ଳବ

ସବୁଜ ରଙ୍ଗରେ ଲେଖିଯାଅ

ପ୍ରୀତିର କବିତା ।

ତୁମକୁ ଛୁଇଁଛି ମୁଁ

ଗର୍ବୀତା ଗର୍ଭବତୀ ନଦୀର ପେଟରେ

ତୁମକୁ ଭେଟିଛି ମୁଁ

କେତେବାର

ସ୍ୱାଧୀନତା ଦିବସର

ପ୍ରଭାତ ଫେରିରେ

ତୁମସହ ଖେଳିଛି ମୁଁ

କେବେ ନାଲି ନାଲି ଓଳି ପାଣି ।

କାଗଜ ଡଙ୍ଗାରେ

ସଂଜୁଆ ଚିତଉ ବାସ୍ନା

ଆଜି ଡାକେ କେତେବାର

ପଥ ଚାହେଁ

ବେଙ୍ଗ ମୁଣ୍ଡେ ସିନ୍ଦୂର ଟୋପାରେ

ନିରୀହ ଆକାଶ

ଆଉ ନିରୋଳା ମାଟିରେ

ଖୋଜିଛି ତୁମକୁ

ଉଲ୍ଲସିତ ପ୍ରେମିକର ବାହୁ ବନ୍ଧନରେ ।