ଶବ୍ଦସବୁ ସରିଗଲା ପରେ

ଆସିଲନି ଯେ, 

ସେଦିନ ସଂଧ୍ୟାର ବେଳାଭୂମିରେ 

କିରଣର ବାଲିପ୍ରାନ୍ତରରେ 

କହିଥିଲ କେତେକଥା ।

ନିର୍ବୋଧ ପରି ସାଉଁଟି ଚାଲିଥିଲି 

ବଡଛୋଟ ବାଲିରେଣୁରୁ ଶାମୁକା ପରି ।

କେଉଁ ଅଜଣା ଗାଢନିଦରେ 

ଶୋଇଯାଇଥିଲା ମନ ।

ଯେମିତି ଆବାସ୍ତବ ନୀରବତା ରେ ।

ସାଉଁଟୁ ଥିବା ଶବ୍ଦର ଶାମୁକାକୁ 

ସେହି ନିସ୍ତବ୍ଧ ବାଲିରେଣୁରୁ 

ଅଧିକାର କରୁଥିଲି ସିନା ।

ହେଲେ ସମୁଦ୍ରର ପାଣି ପରି 

କୂଳକୁ ଲଙ୍ଘି ଆସି ପୁଣି ଚାଲିଯାଉଥିଲା ।

ଅଶାନ୍ତ ଲହଡିଟା ଆସି 

ଭସାଇ ନେଇଯାଉଥିଲା ବାଲିଘର ।

ମୋ ପରିଶ୍ରମ ସବୁ ବୃଥା ହୋଇଯାଉଥିଲା 

ସେଥିପ୍ରତି ଧ୍ୟାନ ନଥିଲା 

ନା ତୁମର ନା ମୋର ।

ପାଖରେ ବସିଥିଲ ତୁମ କଥା ସବୁ 

ମନର ଝରକା କୁ ଠକ୍ ଠକ୍ କରି 

ଚାଲିଯାଉଥିଲା ।

ତୁମ ଚାଲିଗଲ ,

 ଜ୍ବଳନ୍ତା ନିଆଁର ଭାରକୁ ମୁଣ୍ଡରେ ରଖି 

ତୁମେ ଚାଲିଗଲ ,

ଏକ ଘୂର୍ଣ୍ଣିଝଡକୁ ତମ ମନ ସିନ୍ଦୁକରେ ଚାପିରଖି । 

ଝଡିପଡିଛି ଗଛର ପତ୍ର ଗୁଡିକ 

ପତ୍ରଝଡା ଗଛ ନଇଁ ପଡିଛି ।

ଝାଉଁଳି ପଡିଛି ଅସରନ୍ତି ଆଶାର ସ୍ବପ୍ନ। 

ପାଣିର ଜୁଆରରେ ଶାମୁକା ଗୁଡିକ 

ପଥରରେ ପିଟିହୋଇ 

ଖଣ୍ଡ ଖଣ୍ଡ ହୋଇ ପଡିରହିଛି ।

ଏ ସ୍ବଳ୍ପ ଆୟୁଷର ମୁହୂର୍ତ୍ତକୁ 

କ୍ଷଣ କ୍ଷଣ କରି ବଞ୍ଚିବାକୁ ଚାହେଁ ।

ଭୁଲିବାକୁ ଚାହେଁ ଗତକାଲିର 

ଝାଉଁଳି ପଡିଥିବା ମୁହୂର୍ତ୍ତ ମାନଙ୍କୁ । 

ଜୀବନର ବାଲିପ୍ରାନ୍ତରରେ 

ଚାହୁଁନି ଆଉ ପାଣିର ଜୁଆରରେ 

ହଜିଯାଇଥିବା ଶବ୍ଦର ଶାମୁକା ମାନଙ୍କୁ ।

ଭଟ୍ଟା ପଡିଯାଇଛି ପ୍ରଣୟର ସମ୍ପର୍କ ।

ବାଲିର ରେଣୁରେ ମିଶିଯାଇଛି, 

ତୁମର ସବୁ ସ୍ମୃତି ।

ଫେରିଥିଲ, 

ପୁଣି ପ୍ରଶ୍ନ ମଧ୍ୟ କରିଥିଲ ।

ଜ୍ୟୈଷ୍ଠ ର ପବନଟା ପୁଣି ମନେପକାଇ ଦେଉଥିଲା, 

ଖୋଜିବା ପାଇଁ 

ଫେରିବା ପାଇଁ ।

ଦେଇପାରିନି କିଛି 

ଫେରେଇ ଆଣିପାରିଲିନି ସେ ଦିନକୁ ।

ଖୋଜିପାରିଲିନି ସେ ଶବ୍ଦର ଶାମୁକା କୁ ।

କାହିଁକି ନା ମୋ ପାଖରେ ଶବ୍ଦ ଆଉ ନାହିଁ ।

ହଜେଇଦେଇଛି ,

କେଉଁ ନିଘଞ୍ଚ କାନନରେ ।

ହଜେଇଦେଇଛି ,

କେଉଁ ଥଳହୀନ ଲହଡିରେ ।

ଫେରିଥିଲ, ମୁଁ ଆସିଲି , 

ଶବ୍ଦସବୁ ସରିଗଲା ପରେ ମଧ୍ୟ ।

ମୁଁ ଅପେକ୍ଷାରତ, 

ଶବ୍ଦସବୁ ସରିଗଲା ପରେ ମଧ୍ୟ ।

ହାତପାତି ମାଗୁଛି, 

ସେ ହଜିଯାଇଥିବା ଶବ୍ଦର ଶାମୁକା କୁ ,

ଶବ୍ଦସବୁ ସରିଗଲା ପରେ ମଧ୍ୟ ।

ଉତ୍ତରରେ କିଛି ହିଁ

 ନଥିଲା ମୋ ପାଖେ ,

ଶବ୍ଦସବୁ ସରିଗଲା ପରେ....