ପ୍ରିୟାର ପରସ

ମନ ଖାଲି ଖୋଜୁଅଛି ପ୍ରିୟାର ପରସ

ତାର ସେଇ ମିଠା କଥା ଲାଜ ମିଶା ହସ ।

ଚାଲିଆସ ପ୍ରିୟା ମୋର ଥରେ ବାସ୍ତବରେ

ଭରିଦିଅ ହସ ଟିକେ ମୋର ଏଇ ଓଠରେ ।

ବାସ୍ତବରେ ନହେଲେ ପ୍ରିୟା ସପନରେ ଆସ

ସପନରେ ଆସି ତୁମେ ମୋ ପାଖରେ ବସ ।

ଦେଖିଲି ମୁଁ ତୁମକୁ ପ୍ରିୟା କାଲି ସପନରେ

କହିଗଲ କେତେ କଥା ମୋହରି କାନରେ ।

ବୁଝିତ ପାରିଲି ନାହିଁ ମୁଁ ଯେ ସେ ଅଜଣା ଭାଷା

ମନେ ମୋର ଉଙ୍କିମାରେ ଆଉ ଏକ ଆଶା ।

ଆଜି ନହେଲେ କାଲି ଦେଖିବି ସପନ

ସପନରେ ମାଗିନେବି ମୋ ପ୍ରିୟା ମନ ।

ଏଇ ଆଖି ଦେଖୁଅଛି କେତେଯେ ସୁନ୍ଦରୀ

ହେଲେ କେହି ହେବେ ନାହିଁ ମୋ ମନମୟୂରୀ ।

ଫୁଲ ଖୋଜେ ଭଅଁରକୁ କଇଁ ଖୋଜେ ଜହ୍ନ

ମନ ମୋର ଖୋଜେ ପ୍ରିୟା ଆଉ ତା'ର ସ୍ବପ୍ନ ।

ମନ କହେ ପବନକୁ ଶୁଣିଯା'ରେ ବନ୍ଧୁ

ଥରୁଟିଏ ଆଣିଦେ ମୋ ପ୍ରିୟା ସେ ତ ମୋର ସିନ୍ଧୁ।

ସେଇ ସିନ୍ଧୁ ଜଳେ ମୁଁ ଯେ ହଜିବାକୁ ଚାହେଁ 

ହଜିଯାଇ ପ୍ରିୟା ସ୍ପର୍ଶ ପାଇବାକୁ ଚାହେଁ ।

ଫଗୁଣରେ ନାହିଁ ରଙ୍ଗ ତା' ସ୍ପର୍ଶ ବିନା

ତା' ବିନା ଶ୍ରାବଣ ମତେ ଦିଏ ତ ଯାତନା ।

ମନଫୁଲ ଶୁଖିଯାଏ ନପାଇ ପ୍ରିୟା ପରସ

ସେ ପରସ ଆଣିଦେବ ମୋ ମନରେ ଉଲ୍ଲାସ ।

ହସୁଅଛି ଏକା ଏକା ତୁମ କଥା ଭାବି

ମୋର ହସ ଦେଖି ହସେ ପ୍ରଭାତର ରବି ।

ପଚାରିଲି ମୁଁ ଯେ ତାକୁ ହସୁଅଛୁ କାହିଁ

ସେ ଲୁଚାଇ କହେ ମତେ ନା ନା କିଛି ନାହିଁ ।

ଗୋଟି ଗୋଟି କଥା ମୋର ପଡୁଅଛି ମନେ

କେତେ ଖେଳ ଖେଳୁଥିଲେ ସେଇ ପିଲାଦିନ ।

ଆମ୍ବ ଗଛ ମୂଳେ ବସି କଟୁଥିଲା ଦିନ

ଫେରି ପାଉନାହିଁ ଜମା ମୋର ପିଲା ଦିନ ।

ବଗିଚାରେ ବୁଲୁଥିଲେ ଖାଉଥିଲେ କେତେ ଜାମୁକୋଳି

ମାଗିଥିଲ ଜହ୍ନ ମତେ ନପାରିଲି ତୋଳି ।

କଟୁଥିଲା ରାତି ଆମ କେତେ କୌତୁହରେ

ଗଣୁଥିଲେ ତାରା ଆମେ ଜହ୍ନ ଆଲୁଅରେ ।

ମନ ଖାଲି ଝୁରି ମରେ ସେଇ ପିଲା ଦିନ 

ଥରୁଟିଏ ଆଣିଦିଅ ହେ ଭଗବାନ ।

ଲେଖୁଥିଲି ଗପ ମୁଁ ଯେ ନଥିଲି ତ କବି

କଲମତ ଚାଲୁଅଛି ତୁମ କଥା ଭାବି ।

ତୁମ ପ୍ରେମ ଶିଖାଇଲା ଲେଖିବା କବିତା

ସେଇ କବିତାରେ ଥାଅ ତୁମେ ତ ନାୟିକା ।

ମୁଁ ଯେ ଅଟେ କବି ତୁମ ତୁମେ ମୋ କବିତା

କେମିତି ଛାଡିବ କବି ନିଜର କବିତା ।

କବିତା ତ ଛାଡେନାହିଁ ନିଜର କବିକୁ

ଆଣିଦିଏ ଶାନ୍ତି ସେତ କବିର ପ୍ରାଣକୁ ।

ସେଇ କବିତାରେ କବି ସତେ ହଜିଯାଏ 

ସବୁ ସ୍ଥାନେ କବିତା ତ ତାକୁ ଦେଖାଯାଏ ।

ବଞ୍ଚୁଅଛି କବି ସତେ କବିତା ସକାଶେ

ଯିବାପାଇଁ ଚାହେଁ ସେତ ତା' ପ୍ରିୟାର ପାଶେ ।

ଜହ୍ନରେ ତ କବିତାର ମୁହଁ ଦେଖାଯାଏ

କିନ୍ତୁ କବି ତାରା ମେଳେ ତାକୁ ଖୋଜୁଥାଏ ।

ତାରାମେଳେ ଜହ୍ନ ହସେ ନୀଳ ଆକାଶରେ

କିନ୍ତୁ କବି ହସୁଥାଏ ମନରେ ମନରେ ।

ଲୋକେ ଦେଖି କହନ୍ତି ତ ହେଲା କି ପାଗଳ

ସବୁବେଳେ ହସୁଅଛି ଥିଲା ଭରି ଭଲ ।

ଆଜି ମୁଁ ତ ପାଗଳ ପ୍ରିୟା ତୁମ ପ୍ରେମ ପାଇଁ

ହୋଇଯିବି ଭଲ ସତେ ତୁମ ସ୍ପର୍ଶ ପାଇ ।

ଲୋକେ କହନ୍ତି ମତେ ପାଗଳ ଦୁଃଖ କରୁନାହିଁ

ବଞ୍ଚିଅଛି ବଞ୍ଚିଥିବି ତୁମ ସ୍ପର୍ଶ ପାଇ ।