ପ୍ରିୟାର ଗାଆଁ

ଚୋରା ଚଇତାଳି ସୁରଭିତ କରେ

ନିତି ଗିରି ବନ ତଳ

ପାହାଡ଼ି ନଈର ସ୍ନିଗ୍ଧ ମଧୁର

କୁଳୁକୁଳୁ ଥଣ୍ଡା ଜଳ ।

ସଜ ସକାଳର ପହିଲି କିରଣ

ଛାପିଦିଏ ଝୋଟି କମ

ସୋରିଷ କ୍ଷେତରେ ସକାଳ ଶିଶିର

ହୀରା ପଦକରେ ହେମ ।

ଭରା ଯଉବନୀ ଫଗୁଣ ଯାମିନୀ

ଚହଟାଏ ପୁଷ୍ପ ବାସ

ପଳାଶ ବଣର କଜଳ କଳିକା

ଓଠରେ ଲାସ୍ୟ ହସ ।

କାକଳୀ କୂଜନ ମଧୁପ ଗୁଞ୍ଜନ

କରେ ଚିତ୍ତ ବିନୋଦନ

ମୀନାକରା ତାରା ଜହ୍ନ ଜ୍ୟୋସ୍ନା ଭରା

ସତେ ଶାନ୍ତିନିକେତନ ।

ପ୍ରଣୟ ପୋହଳା ପୋଖରୀରେ ନିତି

ଫୁଟୁ ଥାଏ ନୀଳକଇଁ

ସପନର ଦୋଳି ମେଘ ଛୁଇଁ ଯାଏ

ଜହ୍ନ ଆସୁଥାଏ ନଇଁ ।

ମୋ ବର୍ଣ୍ଣ ତୂଳୀର ବଇଭବ ଯାହା

ନିତ୍ୟ କରେ ମୁଁ ଅନୁଭବ

ରୂପ କାହାଣୀର ଉପଚାର ନୁହଁ

ମୋ ପ୍ରିୟା ଗାଁର ବଇଭବ ।

ନେତ୍ର କଳ୍ପନାରୁ ଆହୁରି ଅଧିକ

ନିତ୍ୟ ବୃନ୍ଦାବନ ପ୍ରତେ ହୁଏ

ଅଙ୍ଗାର ଖଣିର ଅନ୍ଧାର ତଳେ

ମୋ ପ୍ରିୟାର ଗାଁ ହୀରାଟିଏ ।

ଫୁଲ ସ୍ତବକିନୀ ରୂପ ଲତା ପ୍ରିୟା

ଲାବଣ୍ୟବତୀ ତା ନାଆଁ

ନୀଳ ନିରିଜନ ଶୈବାଳ ଦ୍ବୀପର

ପ୍ରୀତିପୁର ପ୍ରିୟା ଗାଁ ।