ନିଶା କବିତା ଲିଖନ

କବିଟିଏ କେବେ ଭାବିନି ନିଜକୁ

ହେଲେ ଦି' ପଦ ଲେଖଇ 

ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ମୋହର ସମାଜେ ସଂସ୍କାର 

କେବଳ ଆଣିବା ପାଇଁ ।

ସମାଜ-ପୁସ୍ତକ ପଢ଼ି ପଢ଼ି ନିତି

ମନଟା ପରା ଉଚ୍ଛନ୍ନ 

ଦେବାକୁ ଚେତାଇ ହୋଇଛି ଆଗ୍ରହୀ

ଖେଳାଇ ମୁଁ ତନ୍ନତନ୍ନ ।

ମୋ ଅନୁସନ୍ଧାନ ଭିତରେ ଯେତିକି

ହୃଦୟକୁ ଛୁଇଁ ଯାଏ 

ଭାବନାରାଜିରୁ ନିଃସୃତ ଶବଦେ

ଲେଖନୀ ମୋର ଆଗାଏ ।

ଏଥୁ ସଫଳତା ବିଫଳତା କେତେ

ବୁଝେ ନାହିଁ ମୋର ମନ 

କେବଳ ବିଶ୍ୱାସ ଭରସା ସାଥିରେ

ହୁଅଇ ଭାବପ୍ରବଣ ।

କେହି ଯଦି ପଢ଼ି ଉତ୍ସାହର ବାଣୀ

ମୋହର କାନେ ଶୁଣାଏ 

ଖୁସିରେ ମନଟା ସତେ ନାଚିଯାଏ

ଧନ୍ୟବାଦଟିଏ ଦିଏ ।

ତ୍ରୁଟି ବିଚ୍ୟୁତିକୁ ଯଦି କେ ଜଣାଏ

ତାହାଠି ବଢ଼େ ସମ୍ମାନ

ନିଜର ପାରିଲାପଣର ପ୍ରୟୋଗେ

ହୋଇଥାଏ ସଂଶୋଧନ ।

ଉତ୍ସାହ ପ୍ରେରଣା ଯୋଗାଏ ମନକୁ

ଆନ କବିତା ପଠନ

ସାଉଁଟି ଚାଲଇ ଶବଦ ସମ୍ଭାର

ଭାବି ମଣି ମୁକ୍ତା ଧନ ।

ବନ୍ଧୁତା କରିଛି କବିତା ସାଥିରେ

ସିଏ ମୋ ଜୀବନ ଧନ

କବି ହେବା ନିଶା ନାହିଁ ସିନା ମୋର

ନିଶା କବିତା ଲିଖନ ।