ନାରୀ

ନାରୀ ତୁମେ ଜାଗ  ମାଗ ତୁମ ଭାଗ 

    ଲୁଚାଇବ କେତେ କୋହ 

ଚୁଲିର ଧୂଆଁରେ  ବିଷର୍ଣ୍ଣ ମୁହଁରେ 

କେତେ ଯେ ରହିବ କୁହ ॥ 

ଝରକା ବାହାରେ ସମାଜ ଆଗରେ 

କର କିଛି ନିଜ ପାଇଁ 

ଜୀବନ ଯୁଦ୍ଧରେ ଏ ଭବ ସଂସାରେ 

    ଡରିବାର କିଛି ନାହିଁ ॥ 

ଇନ୍ଦିରା, ପ୍ରତିଭା ବିତରିଲେ ଶୋଭା

    କରିଲେ ପୁରୁଷ କାମ 

କେତେ ପୁଣି ନାରୀ ଦେଶ ସେବା କରି

   ରଚିଛନ୍ତି ନିଜ ନାମ ॥ 

ଗଗନ ସାଗର ନାହିଁ ତୁମ ପର 

    ଡାକୁଛନ୍ତି ହାତ ଠାରି

ଉଡିବ ତା ଦେହେ ବୁଡିବ ତାଦେହେ

    ସତେକି ପୁରୁଷ ପରି ॥ 

ଭୟର ଜାଲକୁ  କାଟିବାକୁ ହେବ

   ସାହସର ଚାକୁ ଧାରେ 

ନାରୀ ତୁମେ ଦୂର୍ଗା ମହିଷା ମର୍ଦ୍ଧିନୀ

   ଅତୀତକୁ ଚାହଁ ଥରେ ॥