ମୋର କିଛି କହିବାର ନାହିଁ

ବେଳେ ବେଳେ ଇଚ୍ଛା ହୁଏ

ଭଗବାନଙ୍କ ଉପରେ ରାଗିବାକୁ ,

ଯିଏ ତୁମ ପରି ମଣିଷକୁ ଗଢିଲେ

ହେଲେ ଦେଲେନି ହୃଦୟ ,

ଆଉ ମୋତେ ଯଦି ସୃଷ୍ଟି କଲେ

ତେବେ କାହିଁ ଦୂରେଇ ରଖିଲେ ,

ତୁମଠାରୁ ଏତେଦିନ ଯାଏଁ  ?

ମିଳାଇଲେ ପୁଣି ଜୀବନର ବିଳମ୍ବିତ ବସନ୍ତରେ ।

ତୁମକୁ ପାଇବି ପାଇପାରେନି

ଛାଡ଼ିବାକୁ ଚାହିଁ ବି ଛାଡିପାରୁନି ,

ତୁମେ ବି ତୋ ଆବୋରି ବସିଛ

ମୋ ସମଗ୍ର ଜୀବ ସତ୍ତାକୁ ,

ମୁଁ ଏବେ ବି ତୁମ ପାଇଁ କି

ପୃଷ୍ଠା ପୃଷ୍ଠା କବିତା ରଚେ ,

ପ୍ରେମଠୁ ବେଶୀ ବିରହ ରସରେ ।

ତୁମ ନିର୍ଲିପ୍ତତା ଚାପରେ

ଅଣନିଃଶ୍ବାସୀ ହୁଏ ମୋ ହୃଦୟ ,

ନିଷ୍ପେସିତ ହୁଅନ୍ତି ମୋ ଭାବନା ଯେତେକ ।

ଏବେବି କରିଛି ନିଜକୁ ପୁଷ୍ପଗୁଚ୍ଛଟିଏ

ତୁମେ ଡାକି ନେଇ ରଖିପାର ,

ତୁମ ଟେବୁଲ୍ ଉପର ଫୁଲଦାନିରେ

ଅବା ଶୋଇଯାଅ ତାକୁ ବିଛଣାଟି କରି ବିଞ୍ଚି ,

କିମ୍ବା ଖିନଭିନ କରି ଫିଙ୍ଗିଦିଅ 

ତୁମ ଝରକାର ଆଖ ପାଖେ ,

ମାଟିରେ ମିଶିଥିଲା ଯାଏଁ ବାସୁଥିବି 

ମହକାଉ ଥିବି ତୁମ ପ୍ରତିଟି ମୁହୂର୍ତ୍ତ ,

ମୋର ପ୍ରତ୍ୟେକଟି ହୃଦ ସ୍ପନ୍ଦନ

ମୃତ୍ୟୁ ଯାଏଁ କହୁଥିବ ବାରମ୍ବାର ,

ତୁମକୁ ମୁଁ ଖୁବ୍ ବେଶୀ ଭଲ ପାଏ ବୋଲି!