ମଲା କାଠ

ଛଡାଇ ଆଣିଥିଲ ତୁମେ

ମୋତେ,

ମୋ ପରିବାରଠୁ

ତୁମ ସ୍ନେହ ଓ ପ୍ରେମର ସ୍ୱପ୍ନରେ ।

ଠିକ କାଠଗଣ୍ଡି ଟିଏ ପରି

ଗଛର ମୁଳରୂ ଆଲଗା କରି,

ଗଢ଼ିବ କାଳେ ମନସା ମୂର୍ତ୍ତିଟିଏ ।

କେତେ ରଙ୍ଗ କେତେ ଭଙ୍ଗୀରେ

କେତେ ଯତନରେ

ଗଢିଲ ତୁମେ

ମୋର ପ୍ରତିମୁର୍ତି

ଠିକ ତୁମ ମନର ମଣିଷ ପରି ।

ସାଇତି ରଖିଥିଲ

ତୁମ ହୃଦୟର ଗହୀରରେ

ମନର ସିଂହାସନରେ ରଖି

ଭରିଦେଇଥିଲ ଆନେକ ଯତ୍ନ ।

କଅଣ ହେଲା

ଆଜି ଅନେକ ସଂଧ୍ୟା ପରେ

ଜୀବନ୍ତ ପ୍ରତିମୂର୍ତ୍ତିଟି

ଘରେ ପଡିଛି

ଧୂଳି ଧୂସରିତ ମଲାକାଠ ପରି......