ମାଆ

ସନ୍ତାନର ପାଇଁ ଯାତନା ସହଇ

ଦୁଃଖ ଲହୁ ପିଇଯାଏ ,

ସୀମାହୀନ ତା'ର ମମତାର ଡୋର

ନାମ ତା'ର ମାଆଟିଏ ।।

ବାତ୍ସଲ୍ୟରେ ଭରି ଖୁସି ଅସୁମାରୀ

ବୁକୁରେ ସେ ଜାକିଥାଏ ,

ତା' କାନି ପଣତେ ଅଭୟର ମନ୍ତ୍ରେ

ପ୍ରଥମ ଗୁରୁଟି ସିଏ ।।

ଭୋକେ ନିଜେ ରହି ଦୁଃଖ ଭୁଲିଯାଇ

ଧଇର୍ଯ୍ୟ ଶିଖାଇ ଥାଏ ,

ସନ୍ତାନ କାମନା ସଦା ତା ଭାବନା

ମଙ୍ଗଳ ମନାସୁ ଥାଏ ।।

ସତେ ସେ ବସୁଧା ବାଣ୍ଟେ ସ୍ନେହସୁଧା

ଗରିୟସୀ ସଦା ସିଏ ,

ସହନଶୀଳାରେ କରୁଣାଭଣ୍ଡାରେ

ସ୍ନେହ ପ୍ରେମ ଢାଳିଦିଏ ।।

କୟ୍ୟାଣ ଭଣ୍ଡାର ହୃଦେ ଭରପୁର

ତୁଳନା କରିବ କିଏ ,

ତା କୋଳରେ ରହି ନିତି ଦେଖୁଥାଇ

ସରାଗର ମୁହଁଟିଏ ।।

ଦଶମାସ ଧରି ଗର୍ଭକଷ୍ଟ ଭାରୀ

ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ସୁମରୁ ଥାଏ ,

ନିଃସ୍ବାର୍ଥପରତା ତାହାର ମମତା

ତା' ପରି କି ଅଛି କିଏ ।।

ରୋଗ ଶୋକ କଷ୍ଟରେ ଥାଏ ପାଖରେ

ସେବା ଯତ୍ନ କରୁଥାଏ ,

ପୂଜା ବ୍ରତ ନୀତି ଉପାସରେ ନିତି

ଆଖିରୁ ନିଦ ହଜାଏ ।।

ମାଆର ଆଶିଷେ କରୁଣା ପରଶେ

ଗୁଣବାନ ହୁଏ ସିଏ ,

ଶୁଭ ପ୍ରରଦାୟିନୀ ମଙ୍ଗଳଦାୟିନୀ

ତା'ଠାରୁ ବଡ ବା କିଏ ।।

[ ଉଷାରାଣୀ ପଣ୍ଡା ]