ମାଆ ତୁମେ ମୋର

ମାଆ ମାଆ ବୋଲି ଡାକୁଛି ଅଥୟେ 

      ନିଅ ମା କୋଳକୁ ଟାଣି

ତୋ ଛାତି ମମତା ଚରଣ ଧୂଳିଠୁଁ 

      ବଡ଼ କେ ପାରୁନି ଜାଣି ।

ସେହି ଧୂଳି ମୋର ପ୍ରାଣର ବିଭୁତି 

      କିଛି ମାଗୁନାହିଁ ତୋତେ

ମୋ ପାଇଁ ତ ତାହା କୋଟି ଅଇଶ୍ୱର୍ଯ୍ୟ 

      ନୀରବରେ ମଥାପାତେ ।

ଫୁଲର ସୁରଭି ଅଗ୍ନିର ଦହନ 

       ତୁଷାରର ଶୀତଳତା

କବି ମାନସର କଳପନା ତୁମେ 

       ମଦିରା ର ମାଦକତା ।

ଶିଶୁ ର ଓଠରେ ମିଠାହସ ତୁମେ 

       ସରଳତା ବାଳକର

ପୁରୁଷ ହୃଦୟେ ପ୍ରତ୍ୟୟ ତୁମେତ 

       ବିଳାସ ନାରୀ ମନର ।

କ୍ଷେତ ରେ ତୁମେ ତ ଶସ୍ୟ ସବୁଜିମା 

       ଧରାକୁ କରିଛ ପୂର୍ଣ୍ଣ

ଆକାଶର ନୀଳ ରଙ୍ଗତୁ ମାଆ ଲୋ 

        ଶରତେ ପୁନେଇଁ ଜହ୍ନ ।

ଜନନୀ ବୁକୁରେ ସୁଧା ହୋଇ ଝର 

        ତୁମେ ବାତ୍ସଲ୍ୟ ମମତା 

କଳୁଶ ନାଶିନୀ ଦିଅ ଗୋ ଆଶିଷ 

        ଚରଣେ ନୁଆଁଏ ମଥା ।