ଲେଖନୀ

ଅନ୍ଧକାର ଗୃହେ 

ଆଲୋକ ଲିଭାଇ

ଦିନେ ନୟନେ

କଳାକନା ବାନ୍ଧି

ବସିଲି ମୁଁ ଯେବେ

କବିତା ଲେଖି

ଭାବହୀନ ମନ

ସିଥୀଳ ସର୍ବାଙ୍ଗ

ପେଟ ର ଭୋକ

ସ୍ବଭାଷା ବିତୃଷ୍ଣା

ଆସିଲେ ସରବେ

ମୋ ବାଟ ଓଗାଳୀ

ନଲେଖି କବିତା

ମାତୃଭାଷାରେ

ଲେଖୁଛି ସେବେଠୁ

ଅନ୍ୟ ଭାଷାରେ

ମନରେ 

ମୁଁ ବଡ଼ ହତଭାଗ୍ୟଟି

ମୋ ଲେଖନୀ

ହେଲାଣୀ 

ପର ର ଚାକର

ନିଜ ମାତା ପାଇଁ

ବେଳ ନାହିଁ ମୋର

ମୋ ପରି ସ୍ବାର୍ଥୀ

ଆଉ ଅଛି କେହି କି ?

ନିଜ ଭାଷା ନିଜ ଜାତୀ

ତ୍ୟାଗକରି

ଯେ ଗଲା

ସେ ହେଲା

ବିନାଶ ପଥେ ଯାତ୍ରୀ

ମୁଁ ମୋ ବିନାଶ 

ମୋ ହାତେ କରିବି

ତୁ କିମ୍ପା ଦୌଡୁଛୁ

ମୋ ପଛେରେ ଭାଇ ?

କର କର 

ଉଚ୍ଚ ନିଜ ମାତୃଭାଷା ତୁ

ଲେଖ ଶତ କାବ୍ୟ ଗ୍ରନ୍ଥ

ତୋ କର୍ମ ମାନ ଆଉ

କେ କରିବ କାହିଁ ।