କୋମଳ ବୃଦ୍ଧ

କୋମଳ ବୃଦ୍ଧ ସେ ତ ଅତି ଚତୁର

ଖେଳ ତାର ଅତି ପ୍ରିୟ ସଦା ସ୍ନେହର ଆତୁର|

ନିଜ କିଏ ପର କିଏ ଜାଣେନା ସେ ଚାଖି

ସ୍ନେହ ଟିକେ ଦେଲା ଯିଏ ଯାଏ ତା ପାଖେ ଲାଖି |

କି ସୁନ୍ଦର ଆହା ହସ ତାର ଅତି ମନୋହର

ହସି ଦେଲେ କ୍ଷଣିକରେ ସକଳ କଷ୍ଟ ହୁଏ ଦୂର|

କୁନି କୁନି ପାଦରେ ଯେବେ ଚାଲିଯାଏ ଘରେ

ଲାଗେ ସତେ ଲୀଳାମୟ ବିଦ୍ୟମାନ ଘରେ|

ଖେଳି ଖେଳି ସେ କେବେ ପଡ଼େନାହିଁ ଥକି

ମା ହେଲାଣି ଅଧା ବାୟାଣୀ ଦେଖି ଚପଳ ମତି|

କୋମଳ ବୃଦ୍ଧ ସେ ପରା ଖନି ଖନି କହେ

ତା କଥାରେ କି ମାୟା କେଜାଣି

ଶୁଣୁଥାନ୍ତି ସମସ୍ତେ ଏକ ଲୟେ|

ଅଝଟିଆ ହୁଏ ସେ ବୁଝେ ନାହିଁ କେବେ

ବୁଝିଯାଏ ସେତେବେଳେ ମନଲାଖି ଜିନିଷ ଆସେ ଯେବେ|

ଖୁସି ତାର ସେତେବେଳେ କହିଲେ ନସରେ

ରାଗ ରୁଷା ଭୁଲି ଯାଇ ଖେଳେ ସେ ଖୁସିରେ|

ସମସ୍ତେ ତାର ନିଜର କେହି ନୁହନ୍ତି ପର

କ୍ଷଣକରେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ କରେ ଆପଣାର|

ସାଙ୍ଗ ସାଥି ମେଳେ ଖେଳେ କୁତୁହଳେ

କେତେବେଳେ ପୁଣି ଏକୁଟିଆ ଖେଳେ|

କୋମଳ ବୃଦ୍ଧ ପରା ସେ ଅତି ମନୋହର

ହସି ହସି ସମସ୍ତଙ୍କୁ କରେ ସେ ନିଜର|