କେହି ରହିନାହିଁ

କେହି ରହିନାହିଁ ରହିବେ ନାହିଁ ଏ

ଭଵ ରଙ୍ଗ ଭୂମି ତଳେ

ସର୍ବେ ବାହୁଡିବେ ଅଭିନୟ ସାରି

ସମୟର ସ୍ନିଗ୍ଧ କୋଳେ ।

ନଶ୍ୱର ଶରୀର ଲୋଟିବ ମାଟିରେ

ପିଣ୍ଡୁ ଯେବେ ପ୍ରାଣ ଯିବ

ଉଡିଯିବ ପକ୍ଷୀ କାହିଁ କେତେ ଦୂର

ନବ ଘଟେ ହେବ ଠାବ ।

ସୁ କରମେ ଆତ୍ମା ଲିପ୍ତ ଥାଏ ସଦା

ପାଳି ଧରମର ବିଧି

ଉତ୍ତମ ଯୋନିରେ ପୁନର୍ଜନ୍ମ ଲଭେ

ଲୁପ୍ତ କରି ଭଵ ବ୍ୟାଧି ।

ଅପକର୍ମେ ଆତ୍ମା ସଦା ହୁଏ ରତ

ଲଙ୍ଘି ସୀମା ସରହଦ

ଦାନ ଧର୍ମ ନୀତି ତାର ପାଇଁ ଭ୍ରାନ୍ତି

ନର୍କେ କୁଣ୍ଡେ ଭୋଗେ ଦୁଃଖ ।

ଦୁର୍ଲ୍ଲଭ ଜନମ ବିଧାତାଙ୍କ ଦାନ

କେତେ ପୁଣ୍ୟ କର୍ମ ବଳେ

ଆତ୍ମସ୍ୱାଥୀ ନର ସଦା ସୁ ଚତୁର

ରହେ ଅଜ୍ଞାନତା କୋଳେ ।

ବିଚାର କ୍ଷମତା ରିକ୍ତ ତାର ପାଖେ

ମିଛ ବନ୍ଧନରେ ବୁଡି

ଅଧର୍ମର ପଥ ନିଜ ପାଇଁ ଗାତ

ଖୋଳେ ହରିନାମ ହୁଡ଼ି ।

ଯଶ ମାନ ସୁରା ଧନ ସୁତ ଦାରା

ତାର ପ୍ରିୟତମ ବନ୍ଧୁ

ଭୁଲି ଯାଏ ସଦା ଅଜ୍ଞାନୀ ମାନବ

ଗୁରୁ ନାମ କୃପା ବିନ୍ଦୁ ।

ଯେତେ ବେଳେ କେହି ନଥିବେ ତା ପାଖେ

ସେତେ ବେଳେ ଥିବେ ଗୁରୁ

ସର୍ଵ ଲବ୍ଧ ପରେ ପର ପାଲଟନ୍ତି

ହରି ନାମ ହୁଏ ମରୁ ।

ଅଦିନ ଅକାଳ ଶୂନ୍ୟ ଯେତେବେଳେ

ସେତେବେଳେ ଥିବେ ହରି

ମହା ବିପାକରୁ କରନ୍ତି ଉଦ୍ଧାର

କରୁଣାର ପାତ୍ର ଭରି ।

ଗୁରୁନାମ ଲାଞ୍ଜ ତେଜିଲେ ଅଖଞ୍ଜ

ହେବ ତୋର ତନୁ ମନ

ପ୍ରାଣ ପକ୍ଷୀ ସଦା ବିଳପି ଉଠିବ

ନିରାଶେ ବିତିବ ଦିନ ।