କାନଭାସରେ ସେ

ରବି ବର୍ମା ସାଜି ଆଂକି ପାରନ୍ତି ତାକୁ

ମୋ କାନଭାସରେ ତିଳୋତ୍ତମା କରି,

ମୁକ୍ତ କରନ୍ତି ଲଜ୍ଜା ବସନ ବନ୍ଧନୁ

ଚମକୁଥାନ୍ତା ସେ ସରଗ ଅପ୍ସରା ପରି ।

ଖସିଆସୁଥାନ୍ତା ତନୁ ପରସ୍ତେ ପରସ୍ତେ

ସାଧବବୋହୂର ରକ୍ତବର୍ଣ୍ଣ ଆବରଣ,

ଶୁଭ୍ର କପୋତ କଳେବର ତାର

ଅଚିକେ ନିଅନ୍ତା ନଭ ର ଉଡାଣ ।

ଥକିପଡନ୍ତା ପ୍ରତି ନୟନ ଯୁଗଳ

ପରିକ୍ରମା କରି ତା କେଶରୁ କଟି,

ସ୍ତନେ ତାର ଦୋଳାୟିତ ଆଭୂଷଣ

ଦେଖି ପୁରୁଷାର୍ଥ ପଡନ୍ତା ଲୋଟି ।

ପ୍ରତିଭା ସାଜି ତାକୁ ବଖାଣିପାରନ୍ତି

ଯାଜ୍ଞସେନୀର କୃଷ୍ଣା ରୂପ ଦେଇ,

ନୀଳପଦ୍ମ ପାଖୁଡା, ଉର୍ମିଳ କେଶରୁ

ରକ୍ତ ଶତଦଳ କରତଳ ଯାଏଁ ଯାଇ ।

ଶଇଳ ଉରଜୁ ନାଭିଗଣ୍ଡ ଯାତ୍ରାର

ସମଦିଗେ ସମଦୂରେ ସମାପ୍ତିରେ,

ତାର ଶିହରିତ ପ୍ରତିଟି ଲୋମକୂପର

ଗାଲିଚାରେ ନିଜକୁ ବିଛେଇ ପାରେ ।

ଖୋଦେଇ ଦେଇପାରେ ତା ଅସ୍ତିତ୍ୱ

କୋଣାର୍କର ପ୍ରତିଟି ଶିଳାଲେଖେ

ଅମରତ୍ୱ ଲଭନ୍ତା ସପ୍ତାଶ୍ଚର୍ଯ୍ଯ ସାଜି

ପ୍ରେମିକାଟିଏ ଏଇ ଧରାବକ୍ଷେ ।

ପ୍ରେମିକଟେ ସାଜି ଅଟକିଯାଏ କ୍ଷଣେ

ମୁଁ ରଂଗ ବୋଳା ବେନି ହସ୍ତେ,

ମୋ ସାରା ଶରୀରେ ବୋଳା ତା ରଂଗ

କାନଭାସରେ ବୋଳିବି କେମନ୍ତେ ।

ସାକ୍ଷୀ ସମର୍ପଣର କାଳକାଳକୁ ତା 

ମୁଦିତନୟନ ସ୍ମିତବଦନ ଉନ୍ମୁକ୍ତତନ,

ତା ମନମନ୍ଦିର ଗର୍ଭଗୃହ ଦେବତା ମୁଁ

ଭୂଲିକି ପାରିବି ଗୋପନତାର ବଚନ ।

ନସାଜୁ ସେ ତିଳୋତ୍ତମା ଅବା କୃଷ୍ଣା

କୋଣାର୍କ ସ୍ଥାପତ୍ଯେ ମୂରତି ନହେଉ, 

ମୋ ହୃଦ କାନଭାସରେ ଦେବୀ ସମ

ସେ ପୂର୍ଣ୍ଣ ଅବୟବେ ପୂଜା ପାଉଥାଉ ।