ହତଭାଗିନୀ ପ୍ରିୟଙ୍କା ରେଡ୍ଡୀ

ସେଦିନ, ସେହି ସ୍ତୁପ ସ୍ତୁପ ନିର୍ଜନତା 

    ଆଉ ବିପୁଳ ଅନ୍ଧାର 

ତୁମ ସମର୍ପିତ ପଶୁସେବା ସାରି 

     ହୋଇଲ ବାହାର ।

ତୁମ ଚିରାଚରିତ ଗନ୍ତବ୍ୟ ପଥଥିଲା 

    ଅତି ଆପଣାର 

ଫେରିଯାଇ ମାଆହାତୁ ଖାଇବାକୁ

ଇଚ୍ଛା ଥିଲା ଦୁର୍ବାର ।

କିଏଜାଣିଥିଲା,ଛଳନାର ରଙ୍ଗଶାଳେ 

   ଫସିଯିବ ଏମିତି କିପରି 

ଯନ୍ତ୍ରଣା ର ଯଉଘରେ ଶୋଇଯିବ 

    କିଛି ନ ବିଚାରି??

ଅବ୍ୟକ୍ତଭାଷା ଓ ଉଦବେଳିତ ହୃଦକମ୍ପନ ରେ ଡର 

ଦେଉଥିଲ କେତେ ଆକୁଳଆର୍ତ୍ତଚିତ୍କାର ସ୍ବର !!

କିନ୍ତୁ, ସେହି ଗାଢ଼ ନିର୍ଜନତା ଆଉବିପୁଳ ଅନ୍ଧାର

 ଚାରି ରାକ୍ଷସଙ୍କୁ କଲା ମତୁଆଲା 

    ଅଧୀର ଆକୁଳ 

ସୀମାହୀନ କାମନାର ତୃଷ୍ଣା ତାଙ୍କ ଖୋଜୁଥିଲା 

    ମଧୁ ଓ ମଦିରା 

ତୁମ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟର ଗହଗହବାସ୍ନା 

    ତାଙ୍କୁକଲା ପୁଲକିତ 

    ମିଳିଗଲା ପିଇବାର ସୁରା 

ବୁଝିଲାନି ଲାଭକ୍ଷତିଦଣ୍ଡବିଧାନର 

    ଅନର୍ଥକ ଯୁକ୍ତି 

ରଚିଗଲେ ଇତିହାସ ମୃତ୍ୟୁଦଣ୍ଡ 

ପାଇବାକୁ କରିଗଲେ ଚୁକ୍ତି 

ଲୁଣ୍ଠିଲୁଣ୍ଠି ଜାଳିଦେଲେ ତୁମର ସେ ସମଗ୍ରସତ୍ତା 

ରହିଗଲା ଅଧାପୋଡା ଅବୟବ 

ପାଉଁଶ ର ଛିଟା ।

•••••••••••••••••••••••••••••

ମାଆ କାନ୍ଦୁଅଛି ବାହୁନି ବାହୁନି 

   ସବୁମନେ ହାହା କାର ସ୍ବର 

ନ୍ୟାୟ ପାଇଁ ରାଜରାସ୍ତା ସାରା    

  ଚାଲୁଅଛି ଲମ୍ବା ପଟୁଆର ।

ସକାଳ ର କଥା ସଞ୍ଜକୁ ନ ଥାଏ 

  ମଉଳିଲା ପରେ ଫୁଲ 

ଫୁଲ ସରଳତା ବାଧକ ସାଜିଛି 

   ସମାଜ ହାଟେ ଅମୁଲ୍ୟ ।

ନାରୀନାମ୍ନୀ ଫୁଲ ସମାଜଉଦ୍ୟାନେ 

   ଲୋଲୁପ ହୁଅନ୍ତି ବାଇ 

ମଧୁଶୋଷିବାକୁ ବ୍ୟାକୁଳ ପରାଏ 

   ଆସନ୍ତି ସଭିଏଁ ଧାଇଁ ।

କାମାନ୍ଧ ରାକ୍ଷସ କିଛି ତବୁଝିଲାନି 

   ଖିନଭିନ କରିଦେଲା 

ଭାବିଲା ବେଳକୁ ସବୁତ ସରିଛି 

   ଅକାଳେ ଉଜୁଡି ଗଲା ।

ବିଟପୀ ପୁରୁଷ କାମୁକ ରାକ୍ଷସ 

 ମାରି ଶେଷେ ଜଳାଇଲା 

ନାରୀଟିଏ ହୋଇ ଜନମ ନେବାରେ 

   ସତେ କଣ ଭୁଲହେଲ ?