ଗୃହ ଲକ୍ଷ୍ମୀ

           

ଘରକୁ ସୁନ୍ଦର         କୁଳ ବଧୂଟିଏ

      ହୋଇଥିଲେ ଗୁଣବତୀ,

ପରିବାର ମଧ୍ୟେ    ସ୍ନେହ ପ୍ରେମ ଦାନେ

      ଅରଜଇ ସେ ସୁକୀର୍ତ୍ତି ।

ବାହା ହୋଇ ଆସେ   ନବ ବଧୂ ବେଶେ

     ହାତ ଧରି ଆଣେ ସ୍ଵାମୀ,

ଗୃହକୁ ବୈକୁଣ୍ଠ      ମଣି ପତ୍ନୀ ରୂପେ

      ଗୃହେ ହୁଏ ଗୃହଲକ୍ଷ୍ମୀ ।

ଦୀପ ଶିକ୍ଷା ପରି     ଆଲୋକ ଦିଅଇ

       ସବୁରି ସେବାର ଥାଇ,

ତ୍ଯାଗପଣ ତାର      ଜୀବନ ଆଦର୍ଶ

       ଯତ୍ନ କରେ କଷ୍ଟ ପାଇ ।

ଘରକୁ ମନ୍ଦିର     ସମ ଗଢି ତୋଳେ

      ଗୁରୁଜନେ କରି ଭକ୍ତି,

ପୁତ୍ର କନ୍ୟା ପାଳେ     ମମତା ବିତରି

      ପରିବାରର ସେ ଶକ୍ତି ।

ଉତ୍ସର୍ଗୀକୃତ ତା'      ସମଗ୍ର ଜୀବନ   

     ସେବିକା ରୂପେ ସେ ଦେବୀ,  

କଲ୍ୟାଣ କାରିଣୀ     ଅନ୍ନଦାତ୍ରୀ ସିଏ   

      ସହିଷ୍ଣୁତାରେ ପୃଥିବୀ ।

 

ପରିବାର ଲାଗି     ଦୁଃଖ କ୍ଳେଶ ସହି

     କରେ ନାହିଁ ମନ ଊଣା,

ସବୁରି ଅଧରେ       ହସ ଭରି ଦିଏ

     ନ ପାଉ ପଛେ ପାଉଣା ।

ସହନଶୀଳା ସେ      ତୁଠର ପଥର

     ଧୈର୍ଯ୍ୟ ତାର ସୀମାହୀନ,

ସ୍ବାମୀ ପୁତ୍ର କନ୍ଯା    ମଙ୍ଗଳ ବିଧାନେ

      ସମର୍ପି ଦିଏ ଜୀବନ ।

ଗୃହ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଭାବେ    ସଦା ଶୁଭ ଚିନ୍ତେ

     କରେ ବ୍ରତ ଉପାସନା,

ଗୃହର ପ୍ରଗତି       ଲାଗି ଥାଏ ରତ

      ସେ ତାର ପୂଜା ଅର୍ଚ୍ଚନା ।

ଗୃହ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଯେବେ     ହୁଅଇ ଅଲକ୍ଷ୍ମୀ

     ପରିବାର ଯାଏ ଭାସି,

ଦୈନ୍ୟ ଅଭାବରେ   ଦୁରବସ୍ଥା ଭୋଗୀ

     ହଜି ଯାଏ ସବୁ ଖୁସି ।

ସେ ଦେବୀର ମାନ    ରଖିଲେ ଅକ୍ଷୁର୍ଣ୍ଣ

       ପ୍ରଭୁ ଦିଅନ୍ତି ଆଶିଷ,

ବନ୍ଦନା ତାହାର       କରି ସୁସନ୍ତାନ

      ଯଶ ଅରଜେ ଅଶେଷ ।