ଦାଦନ

ବିବେକ ଆଜି   ଯାଇଛି ହଜି

  ଭୋକିଲା ପେଟ ପାଇଁ

ଶତ ଗଞ୍ଜଣା   ନିରିଯାତନା

  ତିଳେ ଖାତର ନାହିଁ 

  ଜନନୀ, ଜନମମାଟିକୁ ଛାଡି 

ଗରଭଧାରୀ ବୁଢ଼ୀ ମାଆଟା କାନ୍ଦୁଛି ମୁହଁ ମୋଡି ।

କରୋନା ପ୍ରତି  ନାହିଁ ତା ଭୀତି

   ଜୀବନେ ବାଜି ଦେଇ 

ବୀର ଦର୍ପରେ  ଆଗେଇ ଚାଲେ 

   ମୁଖରେ ମାକ୍ସ ନାଇ

  ନବୀନ, ଶିଶୁର କାନ୍ଦ ଲହରୀ 

ବିବେକ ତାର କରେ ଅସ୍ଥିର ଯିବ କି ଘରେ ଫେରି ।

ପୋଲିସ ଭାଇ   ସବୁ ଦେଖଇ 

   ପାରେନା କିଛି କହି 

କହିବା ପାଇଁ   ପାଖକୁ ଯାଇ 

   ମୁଖ ତା ଫିଟୁ ନାହିଁ

  ହାଇରେ, ଏକି ଥିଲୁ ବିହି ଲିହି

କେତେ ଯେ ଆଶା କେତେ ଭରସା ସମୟ ଦେବ କହି ।

ବିଗତ କଥା   ଭାବିଲେ ମଥା

   ଆପେ ଆପେ ଘୁରିଯାଏ

ଗୋଟି ପୁଅଟା   ପଥ ଲେଉଟା

   ସବ ଦେଖିଲେଟି ମାଏ

  ବିଧାତା, ତାର କମାଣି କିଏ ଖାଏ ?

ଧନ, ଜୀବନ ସବୁ ନିଶ୍ଚିହ୍ନ କାନ୍ଦଣା ସ୍ୱର ବାଏ ।