ବସନ୍ତ

ମୁଁ ବସନ୍ତ |

ମୁଁ ଭଲପାଏ

ସଦ୍ୟ ଫୁଟିଥିବା ଫୁଲ ବନାନୀକୁ,

ନବ ପଲ୍ଲବିତ ବଉଳକୁ |

ସୁଗନ୍ଧିତ ସୁମଧୁର,

ଏ ପୃଥିବୀ ମା'ର ଆବରଣକୁ ||

ମୁଁ କିବା ସତେ ମୂକ ସାକ୍ଷୀଟିଏ |

ସତେ କିବା ମୋର ଆଗମନକୁ,

ପ୍ରତୀକ୍ଷା କରିଥିଲା କାହା ଆଖିଟିଏ ||

ବେଳେ ବେଳେ ନିସ୍ତବ୍ଧ ଓଠ ଓ ଓଦା ଆଖି,

କହିଯାଏ ଅନେକ କଥା |

ଆଉ ସେ ଅନୁଭୂତି,

ତା'ରି ନାଁ ତ ପ୍ରେମ, ନା ଆଉ କିଛି ?

ଇଚ୍ଛାହୁଏ ଦେଖୁଥାନ୍ତି କି

ଏ ମଧୁର ସ୍ୱପ୍ନ ଚିରଞ୍ଜିବୀ ହୋଇ |

ହେଲେ କ୍ଷଣଶୀଳ ସମୟର ସାଥେ,

ହରାଏ ମୋ ଯୌବନ ||

ପୁଣି ଫେରିଯାଏ କେଉଁ ଏକ ଅଜଣା ଜାଗାକୁ...

ଏବଂ ରହିଯାଏ ସ୍ମୃତିଟିଏ ହୋଇ,

ହୃଦୟର କେଉଁ ଏକ କୋଠରୀ ଭିତରେ,

ପୁଣି ଆସିବାର ପ୍ରତିଶୃତି ଦେଇ ||