ସ୍ୱର୍ଗକୁ ନିଶୁଣି

ମନରେ ଭରି ଉତ୍ସାହ,

ଚଢ଼ିଲେ ପାହାଚ ପାହାଚ |

ପାରଇ ମଣିଷ ଚଢ଼ି,

ସ୍ୱର୍ଗକୁ ନିଶୁଣି ||

ସେ ହଉ ନିଜ କାର୍ଯ୍ୟରେ ତୃପ୍ତି,

ଅବା ହଉ ଏକ ସେବା ମନବୃତି |

ସ୍ୱର୍ଗ ଅଟେ ସେଇ ସନ୍ତୋଷ,

ଯାହା ମନେ ଭରଇ ଶାନ୍ତି ||

ସେଇ ସିଡ଼ି ନୁହେଁ କଉ ବସ୍ତୁରେ ଗଢ଼ା,

ସିଏ ଗଢ଼ା ହୁଏ ନିଜ କର୍ମରେ |

କେବେ ଚଢ଼ୁଥାଏ କେବେ ଖସୁଥାଏ,

ନିଜ କର୍ମଫଳ ଅନୁସାରେ ||

ଅସମ୍ଭବକୁ ବି କରଇ ସମ୍ଭବ,

ଥିଲେ ମନେ ଉଚ୍ଚ ଆଶା |

ସ୍ୱର୍ଗକୁ ନିଶୁଣି ଚଢ଼ାଯାଇ ପାରେ,

ଥିଲେ ନିଜଠାରେ ଭରସା ||