ଜୀବନ ସ୍ରୋତ

କଳ କଳ ହୋଇ ନଦୀଟିଏ ପରି,

ଜୀବନ ସ୍ରୋତ ବହି ଯାଉଥାଏ |

ଏନ୍ତୁଡ଼ିଶାଳର କାଁ କାଁ ଠାରୁ,

ମଶାଣି ନିଆଁର ନୀରବତା ଯାଏଁ ||

ସଂସାର ସାଗର ଜୀବନ ନୌକା,

ମଣିଷ ହେଲେ ନାଉରୀ |

ଢେଉ ମେଳେ ମେଳେ ବଢ଼ି ବଢି ଚାଲେ,

ହବା ପାଇଁ ତାକୁ ପାରି ||

ଛୋଟ ପିଲାଟିର ନିଷ୍ପାପ ମନଟେ,

ଖେଳିକୁଦି ଶିଖେ ଚଲାବାଟଟିଏ |

ଯୌବନ ତରଙ୍ଗେ, ପୌରୁଷ ପ୍ରବେଶେ,

ହୁଏ ସିଏ ପୁଣି ଗଢ଼ା ମଣିଷଟିଏ ||

ତହିଁରୁ ଆଗକୁ ବାର୍ଦ୍ଧକ୍ୟ ଆସିଲେ,

ଜୀବନଟି ଲାଗେ ଚୋରାବାଲି |

ଖସି ଯାଉଥିବା ଦେହଖଣ୍ଡଟାକୁ,

ସମ୍ଭାଳେ ଗୋଟେ ବାଙ୍କୁଲି ||

ଜୀବନ ଏମିତି ଲାଗେ ଲାଗେ ଘିରିଘିରି,

ସତେ ଅବା ଏକା ଚକାଭଉଁରୀ |

ଭାସି ଯାଉଥାଏ ଏଇ ଜୀବନ ସ୍ରୋତରେ,

ମଣିଷଟେ ଶେଷେ ହବା ପାଇଁ ପାରି ||