ବର୍ଷା ଠୁ ଅଧିକ

ଉଫ୍…

ଆଜି ପୁଣି ଥରେ !!

ବର୍ଷାଠୁ ବି ଅଧିକ ତିନ୍ତିଲି,

ତମ ଭିଜା ବାଳର ଛିଟାରେ ।

ଟକମକ୍ ଏ ଛାତି ଭିତରଟା,

ଜୁଡୁବୁଡୁ ଓଦା ସାରା ଦେହଟା,

ଝାପସା ଝାପସା ଦିଶୁଥିଲା

ଭିଜା ପଣତ ଉହାଡୁ 

ତମ ବତୁରା ଲାଜୁଟା ।

ନା….

ମୁଁ ଆୟତରେ ରଖି ପାରିଲିନି ।

ତମ ବେକ ଦେଇ ଛାତି ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ,

ବୋହି ଆସୁଥିବା ବୁନ୍ଦାଏ ବର୍ଷାଜଳ

ମୋ ଆଖିରେ ଆସକ୍ତି ଭରିଦେଲା ।

ସତଚେଷ୍ଟା ପରେ ବି ମୁଁ ହାରିଗଲି, 

ସୀମା ଲଙ୍ଘିବାକୁ ଜିଦ୍ ଧରିଥିଲା

ମୋ ଅବୁଝା କାମାକ୍ତ ମନଟା ।

ଇସ୍

ଏ ହୃଦୟକୁ ଦିଖଣ୍ଡ କଲା,

ଅଜାଣତରେ ବି

ମୋ ସେତା ପଡିଥିବା ପାପୁଲିକୁ

ତମ ଓଦା ସରସର ଦେହରେ,

ଧିରେକି ଯେବେ ଆଉଁସି ଆଣିଲି ।

ଧେତ୍!

ଏତେ ଧାରୁଆ ଥିଲା 

ତମ କଟୀ ର ଭାଙ୍ଗ ଟା ?

ହଁ…

ଯେମିତି ବତୁରା ବିସ୍କୁଟ ଖଣ୍ଡେ 

ଚା କପ୍ ରେ ଥପ୍ କିନା ପଡିଲାପରି,

ତମେ ଏକଦମ୍ ଝାଉଁଳି ସାରିଥିଲ 

ମୋ କାନ୍ଧରେ ମୁଣ୍ଡ ରଖି,

ତକ୍ଷଣାତ୍ ମୁଁ କୋଳେଇ ନେଲି ।

ଓଃ… 

ଏ ଆଲିଙ୍ଗନ

ମତେ କୁଶବିଦ୍ଧ କଲା,

ଯନ୍ତ୍ରଣା ନ ଉପଶମ,

ଠିକ୍ ସେ କହିପାରିବିନି !

ଛାତିରେ ଯେମିତି

ଟପ ଟାପ୍ ଫୋଡି ହେଇଗଲା,

କାକ୍ଟସ୍ ପରି ତମ କଣ୍ଟକିତ ଦେହଟା ।

ହଠାତ୍...

ଉତ୍ତରପଟୁ ଉଠେଇ ଆସୁଥିବା

କଳାହାଣ୍ଡିଆ ମେଘ ସବୁ

ନିଜମଧ୍ୟେ ଧକ୍କା ହେଲେ,

ଆକାଶରେ ବୋଧହୁଏ ନିଆଁ ଲାଗିଗଲା ।

ଆହୁରି ଯୋର୍ ରେ ତମେ ଜାବୁଡ଼ି ଧରିଲ,

ଠିକ୍ ଡରିଗଲାପରି ।

ପାଦଠୁ ଓଠ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଠକଠକ ଥରୁଥିଲ,

ବୋଧହୁଏ ତମକୁ ଲାଗିଲା

ଆକାଶରେ ଯେମିତି ବିଜୁଳି ଚମକିଲା ।

ହଁ ମୁଁ ସ୍ପଷ୍ଟ ବାରିପାରୁଥିଲି

ଘଡଘଡିର ଦୁନ୍ଦୁଭି ଠୁ ଅଧିକ ଦୁଲୁକୁଥିଲା

ତମ ଛାତିର ସ୍ପନ୍ଦନ ଟା ।

ଓଃ…

ନିଜକୁ ସମର୍ପି ସାରିଥିଲ,

ମୋ ହୃଦୟର ହାଜତରେ ।

ଧିରେଧିରେ ଏ ଆଖି ମୁଦି ହେଇଗଲା,

ଦେହସାରା ଯେମିତି ଅଜବ ଶୀହରଣ

ମତେ ଅବସ କରୁଥିଲା,

ମତେ ବିବଶ କରୁଥିଲା ।

ମୁଁ ହୁଏତ ଭେଦି ସାରିଥିଲି,

ପୁଣି ଥରେ ବର୍ଷାଠୁ ବି ଅଧିକ !

ତମ ବତୁରା ଓଠର ଲାଳ ରେ

ତମ ଓଦା ସରସର ଲାଜରେ

ଆଉ ତମ ଭିଜା ବାଳର ଛିଟାରେ ।।