ବନ୍ଧୁତା

ପୃଥିବୀଟା ଗୋଲ ବୋଲି ଶୁଣିଆସୁଥିଲି,

              ହେଲେ ଅନୁଭବ କଲି ଦୀର୍ଘଦିନ ପରେ ତୁମ ଆଭାସ ପାଇ ।

ସେ ପିଲାଦିନରେ ଥିଲା ତୁମ ପ୍ରତି ପ୍ରେମ,

          ଯାହା ଥିଲା ନିଃସ୍ୱାର୍ଥପର ଆଉ ନିଷ୍କଳଙ୍କ ।

ନା ଥିଲା ରୂପ ପ୍ରତି ମୋହ,

                       ନା କାମାନର ବାସ ।

ସେ ଥିଲା ଅଦୃଶ୍ୟ ଆକର୍ଷଣ,

          ଯାହା ମୋତେ କରିଦେଇଥିଲା ଚପଳମତି ବାଳକରୁ ଯୁବକ ।

ସେ କୁନି ଅଧରର ତୁମ ମୋତି ସମ ହସ,

           କୁନି ପାଦରେ ସେ ନୁପୁରର ଶବ୍ଦ କରେ ବିଚଳିତ ।

ଆଜି ତୁମେ ପରିପୂର୍ଣ ଯୁବତୀ, ପ୍ରାଜ୍ଞ ପ୍ରାଚୁର୍ଯ୍ୟର ପ୍ରତିମୂର୍ତ୍ତି ।

                   ତ ମୁଁ ଅଟେ ସେଇ ପ୍ରେମ ସାଗରର ଦିଗହରା ପଥି ।

ହୃଦୟରେ ତୁମ ପାଇଁ ସେ ଖୁଦ୍ର କୋଠରୀ ଆଜି ବି ଅଛି,ହେଲେ ପ୍ରେମ ନୁହେଁ ସେ ।

                    ଆମ ବନ୍ଧୁତାର ପ୍ରତିଶ୍ରୁତି,ସ୍ନେହ ଆବିଳନ ଭରି ଭରି ଅଛି ।