ଭଗ୍ନ ଅସ୍ତିତ୍ୱ

କେନ୍ଦରା ବଜାଇ    ଯୋଗୀ ଗୀତ ଗାଇ

       ନିଇତି ପୋଷେ ଉଦର,

ଚକୁଳିଆ ପଣ୍ତା        ତାଳ ଛତା ଧରି

       ଅଗଣାରେ ତରବର ॥

ମୁଣ୍ତପୋତା କେଳା    ଭେଇଥାଏ ମେଳା

       ମୁଣ୍ତପୋତି ଅବନୀରେ,

ଧର୍ମପତ୍ନୀ ତାର        ମାଗଇ ଆହାର

       ପଣତ କାନି ସାହାରେ ॥

ଯୈାବନ ହରାଇ       ସାଜି ଭିକାରୁଣୀ

       ପାଳଇ ଟିକି ସଂସାର,

ଅଲରା କେଶରେ      ବାଈଆଣୀ ସାଜି

       ବୁଲଇ ଦାଣ୍ତ ଦୁଆର ॥

ମନ୍ଦିର ବେଢାରେ      ଦୁଃଖ ଯନ୍ତ୍ରଣାରେ

       ଅସ୍ତିତ୍ୱର ହାହାକାର,

ପ୍ରକୃତି ଛିଟାର        ପ୍ରଚଣ୍ତ ପ୍ରହାରେ

       ରୂପ ଆଂକେ ଚିତ୍ରକାର ॥

ମାନବିକତାର         ଭଗ୍ନ ଅସ୍ତିତ୍ୱରେ

       କିଏ ଗଢଇ ପ୍ରାସାଦ,

କାହାର ଅସ୍ତିତ୍ୱ         ବିଖଣ୍ତିତ ନିତ୍ୟ

       ଘୋଟଇ କଳା ବଉଦ ॥

ସ୍ୱାଭିମାନ ନେଇ       ଅପଙ୍ଗ ବଞ୍ଚାଇ

       ନ ହୋଇ କର୍ମ କାତର,

ଅଳସ ପଣରେ        କରମ କୋଢିଆ

      ଲୁଟେ ଅନ୍ୟର ଆହାର ॥

ମାଗଣା ପ୍ରେମିକ        ସାଜଇ କଣିକ

       ମିଥ୍ୟା ଚକ୍ରବ୍ୟୁହ ରଚି,

ଆଖିବୁଜି କ୍ଷୀର         ନିଇତି ପିଅଇ

      ସାଜି ଠକ ସବ୍ୟସାଚୀ ॥

ସର୍ବଗିଳା ଆଉ       କେତେ ଦିନ ଭାଇ

      ଯୁଗ ସରିବାର ବେଳେ,

ଅସ୍ତିତ୍ୱର ଟିକେ        ପରିଚୟ ଦେବା

      ବିଭୂଙ୍କର ପାଦତଳେ ॥